De plaat beginnen met een verhakkelde, verneukte hiphopsample en dan volop de powerviolencekaart trekken, het is het heerlijk woeste openingsnummer van het debuut van Tæl uit Oslo, Noorwegen. Op de hoes staat uitdrukkelijk vermeld dat er geen gitaren aan te pas komen, alleen basgitaar. Dat zorgt uiteraard mee voor het loodzware, logge geluid van deze band, die ergens tussen grindcore en powerviolence uit komt.
In het Noors gezongen allemaal, wat het net dat tikje meer authenticiteit verleent. En op 45 RPM, omdat het zo lekker klinkt en zo verwarrend is als het om een langspeler gaat. De labels waarop het album verschijnt, een hele resem die het DIY samen doen, hebben er een soort van patent op.
Hier en daar staat er een nummer op dat de minuut overschrijdt, een prestatie op zich. Nog straffer is dat Tæl dermate gefocust doordraaft dat er zelfs twee stukken op staan die langer dan twee minuten duren. Het is bijna een unicum in het soort razernij dat een band als deze tentoonspreidt. Grappig is trouwens dat een van de deelnemende labels Romantic Songs Records heet. Het is maar wat een mens onder romantisch verstaat waarschijnlijk, en bij hen is het duidelijk over the top grindcore bij kaarslicht.
De ietwat langere nummers zijn zowat allemaal fraai gebundeld op de B-kant, maar ook hier is er geen sprake van rustig voortkabbelende muziekjes die uitnodigen tot een aars voor je kaars, of is het andersom.
Sometimes really fast, sometimes really slow, always loud, no guitars. Dat is nu precies wat we er ook zelf van denken, van deze oplawaai. Overtuigende plaat, dat is een feit dat zeker is.
