Voor de muziek van Steven De bruyn kun je allerlei termen en hokjes verzinnen, maar het allerbelangrijkste is zonder meer de impact van de schoonheid. Een rasartiest die eigenlijk niet veel nodig heeft, alleen tonnen talent en zijn mondharmonica. Dat eerste heb je of niet, maar van het laatste slingeren er naar verluidt zo’n 200 rond in zijn huis. Het grote voorbeeld van Steven is, hoe kon het ook anders, Toots Thielemans. Het was overigens de legende uit de Brusselse Marollen die Steven de raad gaf om niet te geloven in een staande ovatie. Niet naast je schoenen lopen, maar iedere dag vechten om je publiek.
Dat eenvoud niet alleen siert, maar ook soms loont, is een cliché dat blijkt te kloppen voor deze rasmuzikant die we al eerder opmerkten in samenwerkingen met maatje Roland, en natuurlijk zijn eigen bands El Fish en The Rhythms Junks. Maar nu onder eigen naam, en met succes, want de zaalvoorstellingen die in het teken staan van The Eternal Perhaps lopen als een trein.
De plaat werd zonder al te veel franjes in vijf dagen opgenomen en volgens Steven is het de muzikale vertelling over de man die hij is wanneer hij ’s ochtends in de spiegel kijkt. Een zeer introverte plaat die vaak de duisternis opzoekt. Vaak voelt het zelfs aan als een soundtrack van een morbide film (meer dan eens dachten we aan Querelle van Fassbinder) en het soort songs dat je wilt horen als je midden in de nacht in een donker straatje belandt, alleen bent en wat wil nadenken over de zin van het leven.
Steven kreeg de hulp van Jasper Hautekiet op contrabas met wie hij jarenlang bij The Rhythm Junks zat, en voor de vocals vond hij de perfectie in Annelies Van Dinter die eerder dit jaar als Echo Beatty de pracht-ep Ode To The Attempt op ons losliet. Donker, melancholisch, maar nooit te zwaar. Soms zelfs grappig zoals Maurice The Boss (Cat) dat is opgedragen aan Stevens kat die een hekel heeft aan jazz. Of twee songs met Nederlandstalige teksten, zoals Aanspraak dat een gedicht is van de Zuid-Afrikaanse Ronelda Sonnet Kamfer of Onder De Regen dat geschreven is door Elvis Peeters. Soms neigend naar jazz, en zelfs af en toe wat experimenteel. Zo wordt er bij 8 Wrap gebruik gemaakt van field recordings. Maar het wordt nooit elitair, gewoonweg een bloedstollend mooi album dat door zijn uitmuntende kwaliteit buiten de niches weet te treden. Meer dan een tip!
