Home ReviewsAlbum Reviews RONAN CONROY – The Slow Death of the LoveMyth

RONAN CONROY – The Slow Death of the LoveMyth

by R. Medea

Het nieuwste album van Ronan Conroy lag al een tijdje op de kast te wachten om te beluisteren. De verwachtingen waren nogal hoog gespannen na het horen van de single Double Helix met de verrukkelijke vocalen van Julie Dicterow (Oh Halo) en dan is er altijd dat beetje schrik dat de verwachtingen niet uitkomen.

Nodeloos gepieker zo blijkt.

Na opener Double Helix gaat het gezwind verder met The Nightland. Prominent aanwezig alweer de vocalen. Deze keer van Shanon Brown. Ook het beklijvende drumwerk van Justin Wierbonski (a.k.a. Demonic Sweaters) is vrij opvallend en dat eigenlijk het hele album door.

Op het lekker lange nummer This Dream (10,18) krijgen we voor het eerst de stem van de in New York verblijvende Ier zelf te horen. Het moet gezegd, zijn donkere stem is op maat gesneden om op te gaan in deze semi-gothic klanken. Alhoewel. Bij nadere beluistering valt er  ook wel een zeker popgehalte in dit nummer te ontwaren.

Born In Conflict dan. Hypnotische beat,een meeslepende gitaar, een bijna fluisterende stem die zacht de diepste zielenroerselen van de auteur vrijgeeft. Breekbaar en tegelijkertijd hard. En mooi!

Conroy is al sinds 2013 met dit album bezig en die lange rijptijd werpt duidelijk zijn vruchten af.

Charlie Nieland (Blondie, Rufus Wainwright, Scissor Sisters) heeft de productionele touwtjes stevig in handen en levert puik werk af. De man bespeelt trouwens ook heel wat instrumenten op de plaat.

Op LoveMyth is het de beurt aan Suzan Hwang en ook deze dame beschikt over een indrukwekkende stem. Repetitieve klanken waarbij je onder andere naar de Cocteau Twins zou kunnen verwijzen.

 Passenger is een zwoel door bas gedragen open nummertje waarin Shannon Brown haar stem heerlijk in de verf kan zetten. Het resultaat mag er zijn, dromerig en meeslepend.

Je kan Ronan enkel maar prijzen om deze stemmen te verzamelen voor zijn project.

Om af te sluiten met een kers op de taart krijgen we een cover. En dan nog wel van een nummer van  Lana Del Rey.  Dark Paradise met zijn pulserende drumbeats overstijgt het origineel ruimschoots en is één van de vele hoogtepunten van deze meer dan behoorlijke plaat.

Facebook Instagram

You may also like

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Accept Read More