Hoe diep we ook zitten, we kunnen altijd weer opstaan. En elke stap die we daarbij zetten, hoe klein ook, is een grote stap. Die boodschap geeft Romanie mee in het titelnummer van haar nieuwe ep. Little Big Steps is geen lied dat zich meteen in je geheugen kerft, maar een zomerse bries die je meesleept in het verhaal dat Romanie te vertellen heeft. Dat is hartverwarmend en hoopgevend, maar tuimelt door Romanies hemelse stem en tintelende snaren nergens in de valkuil van de mierzoetheid.
Romanie zette zelf een grote stap door haar leven in België in te ruilen voor een nieuw bestaan aan de andere kant van de wereld, in Australië. Terwijl ze hier al een prachtige debuut-ep had uitgebracht en regelmatig op concertpodia te zien was, koos ze ervoor om helemaal opnieuw te beginnen op dat verre eiland.
De sprong in het onbekende draaide goed uit, getuige de wondermooie muziek die ze nu naar ons opstuurt. Maar af en toe voelt Romanie zich ook eenzaam. Een vreemde in haar eigen huid, zo benoemt ze het gevoel in Stranger In My Skin. Toch levert dit geen somber nummer op. Zeker wanneer Romanie met ijle stem “Ooh, I’m tired” in je oor fluistert, krijg je het gevoel dat ze alle angsten en onzekerheden van zich afschudt tot ze volledig zichzelf is.
Want zichzelf, dat is wie ze wil zijn. I’m Anything (But Myself Around You) is het meest optimistische nummer van de ep. Als iemand ons vraagt hoe het gaat, antwoorden we vaak automatisch ‘goed’, maar soms moeten we gewoon durven te zeggen hoe het écht gaat. Fake Friends borduurt verder op dat thema. “Here’s to real friends”, besluit Romanie dan ook. De weidse Australische landschappen doen haar duidelijk goed, want de zonnige country die ze op haar debuut al etaleerde, klinkt hier beter dan ooit.
Afsluiter Changing is het enige nummer van de ep dat niet helemaal af aanvoelt. Het lijkt alsof Romanie een aantal ideetjes die ze nog had liggen aan elkaar heeft gekleefd. Met een verfrissend refrein, maar ook met tekstregels die niet altijd op de melodie passen. Een nummer dat ons een prachtige zinsnede als “Now the picture frames are empty/ But I keep them in a box under my bed” schenkt, kan echter onmogelijk een slecht nummer zijn.
Met die mijmering over wat we moeten achterlaten en wat we moeten meenemen, besluit Romanie haar ep. Hopelijk zet ze ginder in Australië nog vele stappen, kleine of grote, en schenkt ze ons nog veel wonderlijke muziek. Maar hopelijk keert ze ook nog eens terug naar België, al is het maar voor even, zodat we haar ook hier nog eens live mogen bewonderen.
