Woorden schieten te kort als je het hebt over de muzikale schoonheid van de Britse postpunkgroep The Sound. Een band die tegenwoordig in één adem genoemd wordt met hun rivalen Echo & The Bunnymen, maar in de jaren 80 was dat wel een pak anders. Het is geen toeval dat de eerste band van de zanger Adrian Borland, The Outsiders heette, want zelf was hij er ook één. Met fatale gevolgen, want op 26 april 1999 stapte de Londenaar uit het leven door zichzelf onder een trein te werpen*. Een einde dat helaas jarenlang voorspelbaar bleek.
Een desastreuze daad die deels te wijten was aan zijn schizofrenie, maar ook zonder twijfel door het feit dat zijn muzikaal talent door foute beslissingen nooit werd erkend. Daarnaast werd de band meermaals geconfronteerd met noodlottige, bijna This Spinal Tap-achtige feiten. Er was altijd het probleem van een degelijke manager, er waren steeds foute singleskeuzes (zo is hun grootste hit Winning nooit op 7″ verschenen) of het feit dat hun vierde album Heads & Hearts nooit kon gepromoot worden omdat het platenlabel Statik bij het verschijnen ervan op de fles ging.
Nochtans dachten critici er bij aanvang anders over. Na het verschijnen van hun tweede album, het zeg maar perfecte postpunkalbum From the Lions Mouth, lag een wereldwijde carrière in het verschiet, maar de gebroken hand van drummer Michael “Mike” Dudley besliste daar anders over. De band kon daardoor het voorprogramma van de toen al razend populaire U2 niet spelen, met als gevolg dat From the Lions Mouth destijds nauwelijks gepromoot werd.
Hun toenmalige platenlabel Korova dat bijna volledig opgebouwd was rond het oeuvre van Echo & The Bunnymen eiste dat The Sound voor een meer commerciële aanpak ging. Borland reageerde met de middelvinger en tekende een contract met major WEA. De deal met het zusterlabel van Warner zorgde er evenwel niet voor dat hun derde, All Fall Down, een meer toegankelijke plaat. Integendeel.
Hun toenmalige manager Stephen Budd bolde het hem af. De band koos voor het gebruik van drumcomputers en bovendien waren een deel van de songs afkomstig van Second Layer, de postpunkband die Borland eerder in 1979 vormde met Graham Bailey, en die later ook de bassist van The Sound zou worden.
Voor WEA werd het een album waar ze geen weg mee konden. Niet alleen werd de groep kortstondig na het verschijnen van All Fall Down ontslagen, ook werd beslist dat er geen singles uit het album zouden worden getrokken. Ook de recensenten spaarden hun afgrijzen niet. Johnny Waller van het toen toonaangevende muziekblad Sounds schreef dat All Fall Down het album was dat The Sound nooit had moeten maken. Volgens Waller konden ze het evengoed al slapend hebben geschreven en voegde de derde plaat niets toe aan “de minimalistische passie” van hun debuut Jeopardy en het “indrukwekkend gestructureerde” From the Lions Mouth. “Kijk in de spiegel, Adrian, voordat je omvalt”, waren de laatste zinnen van Wallers beschamende recensie.
All Fall Down behaalt weliswaar nooit het torenhoge niveau van From the Lions Mouth en het is zonder meer het meest onevenwichtige, maar daarom niet minder goede album van het viertal. Ondanks het feit dat er geen single was om de band te promoten zijn zowel Party of the Mind of Calling a New Tune topvoorbeelden van hoe een perfecte popsong moet klinken. En als je Silent Air of Winter niet meerekent, vind je er met Monument het mooiste nummer op dat The Sound neerpende. Maar er stonden ook songs op die een verdere doorbraak van de band in de weg stonden zoals het onconventionele, alsmaar van tempo verwisselende Song And Dance of het wondermooie We Could Go Far dat waarschijnlijk net iets te veel als een U2-kloon klinkt. Maar je vindt er evengoed In Suspense op terug dat ook op From the Lions Mouth had kunnen staan.
Het album ging de dieperik in, net als de carrière van de band en de psyche van Borland. He was going down, but now he’s winning.
Het originele album is, mits wat geluk, op vinyl aan een collectorprijs te vinden, maar is nu op Rhino heruitgebracht met als extra songs The One And A Half Minute Song, Sorry en As Feeling Dies.
* Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be
