Home ReviewsLuminous Gold INXS – The Swing (Phonogram)

INXS – The Swing (Phonogram)

by Didier Becu

Op 22 januari zou Michael Hutchence 65 jaar zijn geworden. Een reden om terug te grijpen naar één van de oudere platen van INXS. Ook wel omdat het gewoon een verdomd ondergewaardeerde band is. Niet qua populariteit, want zelfs de grootste oetlul kan songs als Suicide Blonde, Need You Tonight of de onvermijdelijke ballad Never Tear Us Apart blindelings meebrullen. Wel qua waardering.


INXS is een band wiens laatste platen je met het grootste gemak in afgedankte bananendozen op een rommelmarkt kan scoren. Of het was voor velen die groep met die zanger die korte affaires had met Kylie Minogue, het Deense supermodel Helena Christensen of die Paula Yates van wereldverbeteraar Bob Geldof wist af te snoepen.

Intriges die moeiteloos de tabloids haalde eens Michael Hutchence begrepen had dat hij alles in zich had om de ultieme rockster te zijn. Dat vertaalde zich ook in het geluid van de band, in de latere albums kwam INXS steeds dichter bij het grungegeluid. Helaas, ook in Hutchences persoonlijke leven.

Drie jaar nadat Kurt Cobain met een pistool zichzelf de hemel in schoot, werd de Australiër op 37-jarige leeftijd door ophanging levenloos aangetroffen in een hotelkamer in Sydney*. Sommige hielden het op dood door wurgseks, wellicht omdat zoiets meer rock-‘n-roll klinkt. De band bleef nog wat aanmodderen met zelfs Terence Trent D’Arby als frontzanger. Zoals te verwachten zonder enig succes. Ondanks het bij momenten fenomenale groepsgeluid bleek INXS in de eerste plaats toch de band van Michael Hutchence te zijn.

Wij grijpen niet terug naar albums als Kick of X, maar naar hun vierde: The Swing. Sinds hun oprichting in 1977 scoorde de band aardig in thuisland Australië, maar in het kielzog van de down under-rage (Australische bands die buiten hun grenzen de hitparade overmeesterden) werd besloten om voor hun vierde plaat alles op alles te zetten en die in het buitenland op te nemen. INXS was overigens de eerste Australische band die dit deed.

De keuze viel op Nile Rodgers. Niet toevallig, want de gitarist van Chic had een jaar daarvoor met David Bowie Let’s Dance opgenomen, het populairste album van de thin white duke. De opzet was deels geslaagd. De echte doorbraak kwam pas later met Kick, maar The Swing had met The Original Sin wel die ene hit die de band voorgoed op de kaart zette. The Original Sin waar je overigens Daryl Hall op de backings hoort is zonder twijfel de plakker van deze plaat, toch is The Swing – waar verder geen hits op stonden – meer dan ‘die plaat met die ene hit’.

The Swing is een vreemde, doch uiterst geslaagde mix van poprock, funk en new romantic (Duran Duran is nooit veraf, wel zonder de eyeliner). Op de hoes zien ze er nog uit als de Australische evenknie van R.E.M. (lees “saaie jongens”), muzikaal zorgde het echter voor vuurwerk.

Slechte nummers staan er niet op The Swing. Meer zelfs, songs als Dancing On The Jetty, Love Is (What I Say) of Burn For You mag je zonder verpinken onderverdelen in het beste werk van de ‘80s dat je wellicht (nog) niet kent. Vergeet voor één keer de voorspelbare algoritmes van Spotify die je muzikale territorium willen verbreden, klik gewoon eens op The Swing van INXS. Je zult niet weten wat je hoort…

*Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be

You may also like

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Accept Read More