Het debuutalbum Who Let The Dogs Out van de Lambrini Girls is een explosieve rit vol rauwe energie, humor en maatschappelijk commentaar. De groep levert met deze plaat een reeks nummers af die je razend aanvallen met een pitpull- attitude. Elk nummer is een mix van strakke riffs, uitbundige vocalen en inventief gebruik van percussie-elementen, waarmee de band een speelse punk sound neerzet.
De openingstrack Bad Apple slaat direct in als een bom en zet de toon met zijn rauwe riffs en tomeloze energie. Het is een krachtige introductie die je meteen meesleurt in hun wereld. Daarna volgt Company Culture, waarin ze met humor en scherpte de toxische aspecten van werkplekken fileert. Hier hoor je hoe slim de Lambrini Girls percussie inzetten om een speelse en toch confronterende sfeer te creëren.
Met Big Dick Energy nemen ze hypermasculiniteit op de hak, terwijl No Homo een luid en in-your-face geluid brengt dat seksuele identiteit verkent. Deze nummers combineren humor met een scherpe maatschappelijke blik, zonder ooit hun high-energy karakter te verliezen. Nothing Tastes As Good As It Feels speelt met ideeën van zelfgenoegzaamheid en doet dat op een manier die zowel luchtig als intens aanvoelt.
Andere nummers pakken thema’s van vervreemding en economische ongelijkheden aan. Filthy Rich Nepo Baby richt zich met een bijtende scherpte op nepotisme, terwijl Special, Different neurodivergentie onderzoekt met een frisse en inventieve aanpak.
Love brengt een onverwachte laag van introspectie in het album. Het nummer verkent de complexiteit van liefde en zelfacceptatie. De afsluiter Cuntology 101 is een allesomvattend manifest van humor, rebellie en kracht dat het album afsluit met een knal.
Met Who Let The Dogs Out bewijzen de Lambrini Girls dat ze niet alleen speels en luidruchtig zijn. De productie van de plaat is luid en in your face, maar de opbouw van de songs, de details verraden een hoog popgevoel. Het album is een wild feestje van scherpe teksten en verrassende muzikale vondsten verpakt in voortjakkerende punksongs. De Lambrini Girls laten zien dat punk niet alleen een genre is, maar een mentaliteit – en ze belichamen die met flair.
