Tenzij je een diehard-jazzliefhebber bent, zal de naam van bassist Chris Mentens je misschien niet zo bekend in de oren klinken en daar gaan we nu even verandering in brengen.
Mentens begon in de jaren stillekes muziek te maken op de elektrische bas maar naarmate zijn interesse in jazz groeide, schakelde hij over op de contrabas. Hij speelde een hele tijd in de band van Chris Joris (The Chris Joris Experience) maar ook in groepen als No Vibrato, Trio Perdu, Multitude en Criterium 3 en als begeleider van een schare jazzpersoonlijkheden. In die hoedanigheid kwam hij op podia over de hele wereld terecht.
Je kon hem regelmatig in het gezelschap zien van de Amerikaanse vibrafonist Eldad Tarmu en ook met zijn eigen band, The Chris Mentens Jazz Van ging hij de boer op. Met die band nam hij twee albums op Drivin’ with the Chris Mentens Jazz Van uit 2003 en vier aar later Burnin’ with the Chris Mentens Jazz Van. Sinds 2016 maakt hij deel uit van het Jean Luc Pappi Trio, met Jean Luc aan de piano en Bruno Castellucci op drums.
Omdat de man ook nog lessen jazzgeschiedenis gaf aan de conservatoria van Antwerpen en Brussel en zich bezighield met de coördinatie van de jazz en poprock afdelingen van de Kunsthumaniora Antwerpen, is het er nooit van gekomen om een aantal nummers die hij solo opnam af te werken, laat staan uit te brengen. Tot nu dus, want ziedaar, sinds enkele weken ligt/staat/hangt XMNTNS te blinken in zijn BANDCAMP-winkeltje.
XMNTNS bevat zowel een aantal oudere nummers als nieuw werk. Allemaal uitgevoerd door Mentens zelf, meestal op contrabas of elektrische bas en hier en daar aangevuld met wat pianospel, percussie en elektronische spielerei. De nummers gaan zo’n beetje alle kanten uit, maar worden bij elkaar gehouden door (je raadt het al) de contrabas. Soms gaat het er wat zweverig, etherisch aan toe zoals tijdens Les Préludes, dan weer psychedelisch (Quasiparticles) of staat de melodie centraal zoals tijdens A Minor Song, That Other Tomorrow of Mentens’ interpretatie van Saint James Infirmary. In No Sleep, Just A Splash, The Summit en Dad’s Clarinet breidt Mentens zijn muzikale toolkit uit door de toevoeging van samples, synths, de occasionele pianotoets en geluiden van een klarinet (je mag één keer raden in welk nummer dat is). Het geeft de composities wat meer diepte. In Charwood Lane, My Funny Quarantine en D Tune begeleidt Chris zichzelf op de bas en mag er zelfs een beetje (ingehouden) geswingd worden. Al zal niemand dit album daarom als “swingend” beschrijven.
XMNTNS is een studie van wat er gebeurt als je de contrabas als solo-instrument naar voren schuift en in de schijnwerpers zet. Een beetje zoals Anneleen Boehme dat vorig jaar zo geweldig deed tijdens het Brussel Jazz Festival, maar dan helemaal anders. Het is een opwaardering van een instrument dat, als deel van de ritmesectie, meestal wat op de achtergrond blijft en dat Chris Mentens tot aan het gaatje beheerst. Niet dat we daarom vinden dat er nu per se aan de lopende band contrabas-albums moeten uitgebracht worden, maar XMNTNS is een mooi uitgewerkte plaat die zeker de aandacht verdient.
