Wat krijg je als je Intige Taluure en Mauro Pawlowski samen in een hok zet? Het is ongetwijfeld een kippensoort die Koen Vanmechelen nog niet al te vaak gezien heeft. In dit geval heeft de samenwerking veel weg van het verhaal van de kip met de afgehakte kop. De kip bleef, na de onfortuinlijke scheiding met zijn hoofd, op onverklaarbare wijze gewoon doorlopen waardoor de verantwoordelijke boer annex beul, bij wijze van tijdverdrijf, de kip wat graan bleef voederen door diens geopende keelgat. ‘Speciaal’ noemt men dat wel eens niet geheel toevallig.
Na Eternal Sunday Drive begon Vlaanderen al wat te vrezen dat ze Pawlowski eindelijk op de juiste medicatiedosis hadden gekregen om zijn muzikale schizofrenie in te perken en hem voorgoed op het pad der conventionaliteit te gidsen. En ondanks het feit dat we ook van de voorgenoemde plaat absoluut fan zijn, zijn we eveneens blij om, op dit volume 4 van Newton’s Flat Fidelty, te horen dat het evenwicht in zijn medicatie nog steeds ver zoek is.
Dat de samenwerking tussen Intige Taluure en Pawlowski vlot liep, lijkt een understatement te zijn. Het geproduceerde materiaal was goed voor 27 nummers waardoor er voor de gelegenheid dan ook twee cassettes werden gemaakt. Platenwinkel Pick-Up in Heusden Zolder besloot om ook zelf een duit in de creatieve, en bovendien ook metaforische, zak van de heren te doen en een heuse vinyl te laten persen van deze schitterende samenwerking. Op de vinyl van Newton’s Flat Fidelity vinden we, naast negen nummers van de cassette-release, ook twee bonustracks terug. Misschien dat je dan toch maar zowel de vinyl als de cassettes in huis moet halen. Hieronder volgt alvast een bespreking van wat je op de vinyl kan terugvinden.
De plaat start met Shaking The Bazoombas en wat we horen, is minstens even eclectisch als de titel. We krijgen een gezapig nummer geserveerd, doorspekt met vreemde elektronica, noties van cleane piano en bovenal ook een goede laag fuzz. Shaking The Bazoombas is een voorzichtig dansbare opener maar bovenal een bevreemdende ervaring die doet verlangen naar meer. Laat die bazoombas maar shaken, wat ze ook moge wezen.
Een droog gitaarriffje, wat minimalistische elektronica en percussie en Mauro die al fluisterend wat in het Engels raaskalt. Meer hoeft het soms niet te zijn. Gelieve voor het beluisteren van het nummer zeker even nog naar het toilet te gaan want een dikke minuut later is Fleeting Powerful alweer voorbij.
“A hotdog is a chicken with a silver wing”. We vermoeden dat Frank Zappa de tranen in de ogen had gekregen van dergelijke talige uitspattingen. Spierballeke Jezeke staat naast geniale, van de pot gerukte verbale uitingen bovendien ook garant voor een funky nummer met een serieuze hoek af.
De percussie waarmee Toxic & Tensions start, is even dreigend als het Black Fuel van Channel Zero. Nu, een metalnummer hoef je geenszins te verwachten. Les-Claypool achtige vocalen, dreigende piano en een rusteloos gitaarriffje op de achtergrond zorgen vooral opnieuw voor een eclectisch geheel waarin alles kan en mag. Toxic & Tensions is een nummer waarin spanning regeert en de parlando-achtige vocalen ons naar de sfeer van het machtige Chickentown vervoeren.
I Look, I Lear, I Salivate had zo van een plaat van Gruppo Di Pawlowski kunnen komen. Een dansbaar dissonant nummer met een break die alludeert naar het internet van de jaren negentig.
Nooit geweten dat iets met de naam Cleymans zo gevaarlijk en dreigend kon overkomen. We dachten eerder een karavaan in eeuwig positieve musical-stijl op ons afgevuurd te krijgen maar in plaats daarvan klinkt het eerder als het karavaan des doods. Klarinet-achtige geluiden proberen nog enige verlichting te brengen bij de noties van donder maar het kwaad is reeds geschied. Net als bij de Heksensabbath van Boudewijn De Groot kruipen wij onder ons laken en wachten al bevend tot de Clara Cleymans Karavaan gepasseerd is.
De brandstofprijzen blijven de hoogte inschieten en mensen worden aangespoord meer de fiets te nemen of zelfs te voet te gaan voor korte afstanden. Can’t Walk Like Fuck is dan ook precies wat wij bij deze onredelijke uitlatingen dachten. De heren van Intige Taluure en Pawlowski lijken binnen het nummer met polyritmes te spelen, wat het voor de gemiddelde muziekliefhebber bijzonder moeilijk zal maken om ritmisch met de voet mee te tikken. Ondanks de complexe ritmes; het gebruik van een zither en wat een pungi lijkt, bevat het nummer bovenal toch een grote dosis zelfrelativering.
Beyoncé, is that you? De heren hebben met Mr. You Make Me Feel Good Hair ook het vakje van soul en r&b kunnen aanvinken, zij het wel met een dikke Mauro en Intigue Taluure dressing erover. Net op het moment dat we ons beste Destiny’s Child moves willen bovenhalen, begint het nummer zich meer en meer te distantiëren van het genre. Gecontroleerde wanorde en een dik, jolig baslijntje nemen het nummer over en laten ons verweesd met onze 90’s choreografie achter.
Psychobabble Etc. lijkt wel een ode aan het lo-fi van Daniel Johnston, Sebadoh,… Het nummer komt door de demo-feel bovenal bijzonder organisch over. Dit in combinatie met de warme gitaar en fluit zorgt voor een bijzonder idyllisch nummer met singer-songwriter allures.
It Means I’m Going To Mexico is ongetwijfeld het antwoord dat Johnny Cash gaf toen men hem vroeg waarom hij een lege gitaarkoffer mee op reis nam. De criticasters zullen ongetwijfeld opperen dat het El Paso was en niet Mexico waar de heer Cash al wel eens een voorraad pillen ging inslaan. ‘Potayto’, ‘potahto’… Het nummer staat in ieder geval garant voor dansbare dissonantie met een break die zo maar van een Nine Inch Nails plaat had kunnen komen. Cool!
Doorheen deze plaat proberen een lijn te trekken, is bijna even moeilijk als het behouden van sponsors bij Royal Antwerp FC. Iets wat volgens de media momenteel bijzonder moeilijk blijkt te zijn. En ook Gradinska Elsewhere Blues maakt het trekken van de voorgenoemde lijn er niet makkelijker op. De track wordt gekenmerkt door een sfeervol, weids geluid en lijkt de ambient toer op te gaan. Gradinska Elsewhere Blues geeft de illusie van op een oerdegelijke, ouderwetse draaimolen te zitten waarvan het orgel enkele rake trappen tegen de kanis heeft gekregen. Bijzonder raar en bovenal zeer akelig en onrustig die Gradinski Elsewhere Blues.
De vinyl van deze eclectische, schizofrene rit komt uit in een gelimiteerde versie van 250 exemplaren op zwart vinyl. Daarnaast zijn er ook nog 50 exemplaren op steenkoolputgrijs vinyl waarbij als extraatje een tekening van Kim Duchateau terug te vinden is met daarop de drie artiesten. De cassette-release wordt dan weer, naar goede gewoonte, op 75 genummerde exemplaren uitgebracht.
Hieronder hebben we je alvast van de nodige links voorzien om je zowel van de vinyl als de cassette te verzekeren.
INTIGE TALUURE: FACEBOOK – BANDCAMP
PLATENWINKEL PICK-UP: FACEBOOK
