Dicht op de huid. Dat is de beste manier om de muziek van Imaginary Sister te beschrijven. Wanneer je het eerste album van dit duo hoort, lijkt het immers alsof ze bij jou in de woonkamer staan op te treden.
Singles White Socks, Exceptionally Pretty en I’m So Sweet bereidden ons al voor op het universum van Vik Hardy en Kathy Vanhout: uitgepuurde liedjes waarin je elke snaar en het krakende hout van de vloerplanken hoort, met teksten die zich als een kortverhaal ontvouwen.
Maar kan je ooit voorbereid zijn op de overrompelende pracht van Forces? Hier klinkt de melodie alsof ze al jaren lag te wachten om zich in je oren te nestelen en nooit meer te verdwijnen, hier klinkt Kathy’s stem helemaal voldragen en zelfverzekerd. De manier waarop ze “I won’t accept space” zingt, krijgen we nooit meer uit ons hoofd.
Dit is muziek zonder franjes die desondanks tot in de puntjes verzorgd is. Enkel Pretty Dead is een uitschuiver. Je kan ook te lo-fi zijn en dan klinkt je nummer als een onafgewerkt probeersel dat per ongeluk op de plaat is beland. Dan horen we liever Sentimental: ondanks de titel klinken de snaren hier net harder en meer als grunge, wat perfect contrasteert met de hemelse refreinen.
Het titelnummer vormt de ideale afsluiter van het album. Zangeres Kathy is geïntrigeerd door schrijvers als Paul Auster en met hem deelt ze een fascinatie voor het mysterieuze in de realiteit van alledag én een haarscherp oog voor detail. Wie een lied begint met de woorden “He said I smelled as if I had cried”, heeft ons meteen bij ons nekvel. “Come on in and make up my mind” horen we wat verderop, en dat willen we maar al te graag: in de huiskamer van Imaginary Sister stappen we met plezier binnen.
Op Spotify is dit album nog niet te vinden, op Bandcamp is het voor weinig geld te bestellen of te downloaden.
FACEBOOK / INSTAGRAM / SPOTIFY
