Hoezeer we ook houden van teksten en zang, soms heeft muziek helemaal geen woorden nodig om te ontroeren. Reykjavik, het album dat Glass Museum in 2020 uitbracht, was zo’n collectie composities die met enkel toetsen en drums meteen naar het hart gingen. Nu staat het duo Antoine Flipo–Martin Grégoire opnieuw zij aan zij om met Reflet de bevestiging van een betoverende band neer te zetten.
Intussen zijn deze twee heren lang niet de enige jazzcats die hun muziek laten paren met elektronica. In een wereld waar Esinam, Commander Spoon, Dishwasher_ en zoveel andere zoemende en bruisende bands bestaan, vindt Glass Museum toch hun eigen signatuur. Die hoor je meteen in opener Caillebotis: naadloos laveren we van een minimalistisch pianoconcert naar een stampende menigte op de dansvloer, om dan in een hypnotiserende nachtrit te belanden.
De textuur van Reflet is ruwer dan die van Reykjavik. Luister maar naar de morsetonen waar Shiitake mee begint. En dan breekt rond minuut twee toch zo’n onmiskenbaar Glass Museum-moment aan, alsof de groepsnaam verwijst naar het heldere glas waar Antoines toetsen van gemaakt zijn. De intro van Ellipse is dan weer gedrenkt in house, tot ook hier zo’n heerlijke piano invalt. Die drumbreak waar langzaamaan synthklanken in doorsijpelen zou de hele nacht mogen duren.
Voor wie goed luistert, zit in de laatste seconden van het titelnummer zelfs filmmuziek verborgen. Ook Swimming Trees zou het goed doen op de soundtrack van een thriller. Auburn begint dan weer als iets wat je hoort in een rokerige bar uit een film noir, tot de lichten aanknippen en alle kanten op flitsen.
De twee minst interessante nummers hebben de heren voor het einde van hun album bewaard. Alsof de inspiratie op was na zoveel weelde. Opal Sequences neemt te lang de tijd om laagje per laagje op te bouwen en is al voorbij de helft wanneer de toetsen hun mooiste pirouettes maken, maar last dan een intermezzo in dat de vaart er weer uithaalt. Afsluiter Kendama klinkt dan weer te gewoontjes: met de eerste zes nummers van Reflet heeft Glass Museum de lat immers torenhoog gelegd voor alles wat nog moet volgen.
