Multi-instrumentalist Nathan Daems, die behalve de tenorsax ook fluit, ney, washint en kaval speelt en actief is in teveel bands om op te noemen (maar je kent vast Black Flower wel), riep een nieuw project in het leven: Echoes of Zoo. Echoes of Zoo is een samenwerking met gitarist Bart Vervaeck, bassist Lieven Van Pée en Falk Schrauwen op drums. Ja, die fijne mensen achter acts als Black Flower, De Beren Gieren, Compro Oro én Sylvie Kreusch. Het kwartet heeft nu een eerste ep uitgebracht die de uitdagende titel First Provocations meekreeg. Provoceren doet het misschien niet, maar het schijfje daagt de luisteraar wel uit. En dat was ongetwijfeld de bedoeling van het viertal.
Waar Daems met zijn bands Ragini Trio en Black Flower op zoek ging naar de raakvlakken tussen Oosterse muziek en jazz, bleek Rage Against The Machine, een van de favoriete bands van de muzikant, de directe inspiratie om tot Echoes of Zoo te komen. Nee, op dit debuut staan geen jazzversies van Killing In The Name of Bombtrack, noch hoor je een roepende en rochelende Zach de la Roccha. Een bommetje droppen doen Daems en co wel, met dwingende baslijnen, stevig stuwende krachtige sax-partijen, strakke percussie en gretig gierende gitaren.
Met de spannende thriller die Gorilla Geurilla is, wordt de toon meteen gezet. De pompende bas en heftige percussie gaan vergezeld van een heerlijk een-tweetje tussen sax en gitaar, die een beklemmende spanning opbouwen. De inspiratie mag dan wel Rage Against the Machine zijn, qua sfeer en klankkleur denken we ook spontaan aan MDC III, Captain Beefheart, John Zorn en Porcupine Tree.
Killer Whale Show is opgebouwd rond een gitaarlijn die bijwijlen aan The Shadows doet denken met een bronstige sax als ander belangrijk ingrediënt. In het stoere Cricket Sabotage hoopten we instant niet de geviseerde cricketspelers te zijn, hoe die dan ook gesaboteerd zouden worden. Ook hier een fraaie dualiteit tussen de sax van Daems en de gitaar van Vervaeck. En de spanning is te snijden
Pigeon Kills Car is de stevige finale van de ‘eerste provocaties’ op deze ep, met een overheersende bas die het spannend houdt, heerlijk zingende gitaarlijnen, ook hier stijlvol afgewisseld door de tenorsax. Wanneer beiden dan volledig uit de bol gaan, is het genot compleet. Het thema keert haast ongemerkt steeds terug in deze geniale track, een compositie die wel eeuwig lijkt door te zullen gaan, en je vraagt je dan ook af waarom het dat dan niet doét. Wat een lekkere groove en feel, zeg!
Met hun First Provocations hebben de vier van Echoes of Zoo hun start allesbehalve gemist, en het is dus afwachten naar wat de toekomst ons brengen zal. Hopelijk komen er meer provocaties!
