Het zijn zeldzame gevallen waarin artiesten hun nummers ook daadwerkelijk tot kunst weten te verheffen. Wat kunst is, is perceptie zoals de heren van Noordkaap het ooit al mooi verwoordden. Voor ons is kunst dat wat ons kan emotioneren, doet mijmeren en doet fantaseren. En laat Bààn daar nu keer op keer met verve in slagen, ook met hun prachtige nieuwe telg Shadowboxing.
Onlangs hadden we in dit interview een gesprek met Jean-Philippe De Gheest en Pascal Paulus, aka Bààn, over deze nieuwe release. In het gesprek bleek al snel hoe puur, organisch en eerlijk hun kunst is. Een woord dat ze ook bij hun nieuwe release absoluut bij de daad voegen.
Shadowboxing bestaat uit zeven composities. We merkten bij hun vorige plaat Reset al dat Bààn wat begon af te wijken van langere composities. Dat Shadowboxing daarom minder conceptueel is, is absoluut niet het geval. Shadowboxing mag dan wel uit meer tracks bestaan dan hun eerste release ook deze plaat is wel degelijk een reis die je op de voorziene volgorde moet nemen. Laat de shuffle-functie dus absoluut even voor wat het is bij het beluisteren van deze release.
Starten doet de plaat met het etherische Delta. Het ietwat positieve geluid van de compositie klinkt enorm weids en bijna buitenaards van toon. Het geheel resulteert in een rustgevend, vertraagt geheel waarbij we bij het sluiten van de ogen regelmatig de impressie krijgen dat we rustig op water aan het dobberen zijn en zachtjes meegaan met de kabbelende stroming. Het nummer is echt Bààn ten top waardoor liefhebbers al vanaf het begin op hun wenken bediend worden. Om deze prachtige opener nog meer tot zijn recht te laten komen, doet Bààn beroep op Alexis Gicart, die de platenhoezen steeds van artwork voorziet, en Maël Lagadec om voor een video te zorgen. De video slaagt erin om het mysterie van het nummer te benadrukken en bevat naast een prachtig landschap aan grijstonen ook een complexe edit. Zowel visueel als auditief prachtig zonder meer!
In Charlotte zet de band sterk in op idyllische melancholie maar met een romantische ondertoon. Het geheel mag dan wel rustiger van aard zijn dan Delta, het kenmerkende etherische geluid van Bààn is echter alom aanwezig. Charlotte heeft alles om als instrumentale ballade gekenmerkt te worden. En het is met name de terughoudendheid van beide muzikanten die de compositie een bepaalde extra geeft. Naast het feit dat het nummer heel rustgevend is, lijkt de schoonheid ervan op één of andere manier ook bijna tastbaar te zijn. Het nummer is dan ook één van onze favorieten van de plaat.
Naarmate Charlotte haar einde nadert, begint Bààn de druk op te voeren om vervolgens ook terug weer helemaal weg te zakken. Het lijkt dan ook alsof Dogs verdergaat waar Charlotte het voor bekeken houdt. Dogs geeft al snel de indruk iets steviger te zijn. De dikke synths in combinatie met het drumspel doen bij momenten wat aan War Pigs van Black Sabbath denken. Bààn laat in Dogs hun dissonantie en agressie de vrije loop en lijkt bij momenten tijd en ruimte te splijten in hun auditieve strijd.
Sun Line is met zijn 3’17” het kortste nummer van de plaat en bij uitbreiding in de catalogus van Bààn. De heren van Bààn hebben wel wat affiniteit met jazz en dat hoor je ook duidelijk in deze track. Het geluid van Sun Line is warm en heeft bij momenten zelfs wat weg van de warmte van soul. Het contrast met Dogs is groot maar tegelijkertijd lijkt de overgang naar Sun Line absoluut logisch. Ook hier zorgt Alexis Gicart overigens opnieuw voor een intrigerende video. We zijn zelden zo onder indruk geweest van twee mensen een appel te zien eten.
Van de warme, jazzy feel van Sun Line gaan we over naar de dansbaarheid van Nuit Blanche, met zijn 7’56” overigens de langste track van Shadowboxing. De compositie lijkt wel de soundtrack te zijn van één of andere hippe Franse dansclub in een staat van slow motion. Wij zijn trouwens blijkbaar niet de enige die bij deze track ons beelden in slow motion visualiseren. Ook in de prachtige clip, die van de hand van Maël Lagadec is, wordt er onder meer geëxperimenteerd met slow motion. Wij ervaren Nuit Blanche als een erg zwoele, mysterieuze en dansbare track. En wederom zijn we ook hier weer sterk onder de indruk van het kunnen van Bààn.
De feel van Octopus is bij momenten een beetje gelijkend op die van Charlotte in die zin dat er toch wel wat gezinspeeld wordt op idylle. Maar bovenal horen we toch een gevoel van losbreken, bevrijding en onrust. Dit alles resulteert absoluut in een spel van tegengestelden maar eentje dat opnieuw wonderwel werkt. De track speelt ook heel sterk met een gevoel van spanning en lijkt continu op te bouwen naar een hoogtepunt. Dynamiek is sowieso zeer belangrijk voor Bààn en aangezien Octopus één van de langere tracks van Shadowboxing is, weten de twee heren hun vaardigheden nog meer in de verf te zetten. Bààn weet met Octopus dan ook absoluut onze aandacht vast te houden en doet ons watertanden naar meer.
Een zachte ruis leidt het slotwoord van Epilogue in. Waar er bij Dogs nog stevig in slow motion gedanst werd, lijkt het geheel nu te vertragen. De kortstondige alternatieve realiteit van de club loopt op zijn einde en vanuit de vertraging van weleer keert elke feestvierder terug naar de vluchtigheid van het leven. Langzaamaan zien we frame na frame dat er minder mensen in de club zijn. Tegelijk lijkt de traagheid van Epilogue stilaan te worden opgebouwd tot een muur van geluid om vervolgens, naar het einde van het nummer, de ganse muur opnieuw te slopen en te reduceren tot het geluid van stilte. Epilogue!
Bààn heeft met Shadowboxing ingezet op het maken van een soundtrack voor een onbestaande film. We hebben hierboven onze ervaringen bij elk nummer zo concreet mogelijk proberen te beschrijven maar de realiteit is dat de ervaring van deze plaat vooral een kwestie van perceptie is. Zelf luisteren en ervaren is dan ook zonder meer de boodschap.
Wij zijn in ieder geval erg onder de indruk van deze plaat. We liepen sowieso al hoog op met de releases van Bààn en met Shadowboxing is dat niet anders. Er worden bij Bààn vaak allusies gemaakt naar krautrock, jazz en Eno maar we onthouden toch vooral dat Bààn gewoon Bààn is. Twee muzikanten die er niet op uit zijn hun eigen ego te boosten maar vooral spelen in functie van sentiment en het nummer zelf. Beheersing en gevoel zijn twee sleutelwoorden in het bestaan van Bààn en dat hoor je ook overduidelijk op deze plaat. Bààn slaagt erin om met Shadowboxing, naast een intrigerend geluid neer te zetten, ook sterk visueel tot de verbeelding te spreken en dat is absoluut niet iedereen gegeven. Haal deze plaat in huis voor de desolate cover, de schitterende instrumentale nummers maar bovenal om even de vlucht te nemen in eigen hoofd.
Prachtig!
Hieronder hebben we je alvast van de nodige links voorzien om deze plaat in huis te halen. De plaat is zowel digitaal als op vinyl beschikbaar. Wij raden echter aan om de plaat fysiek in huis te halen. Je steunt er de muzikanten mee; hebt meteen een mooi stukje wall art en je hoeft je achteraf niet te beklagen dat je ze niet fysiek in huis hebt gehaald als de voorraad onherroepelijk uitgeput is. Denk er ook aan om zeker de voorgaande releases eens te beluisteren en in huis te halen ook die zijn een absolute Luminous Dash aanrader!
BÀÀN: BANDCAMP – FACEBOOK
W.E.R.F. RECORDS: BANDCAMP – FACEBOOK – WEBSITE
ALEXIS GICART: WEBSITE
MAËL LAGADEC: WEBSITE
