Zanger, gitarist en songschrijver Alec De Bruyn (zie ook Undskyld) kwam voor het eerst in z’n dooie eentje op de proppen als The Payola Kid in 2022, met de single Loveloss. Na nog twee singles is er nu drie jaar later een eerste ep, waarvoor hij een band rond zich verzamelde. Used To Be werd reeds vooruitgeschoven.
Die single opent deze vier tracks tellende ep en zet meteen de teneur. Fijne pizzicato gitaartjes , knappe melodische vocalen die zelfs een klein beetje naar grootmeester Pascal Deweze neigen, lekkere drumgroove van Frederic Evrard (La Femme
Belge, Strange Feathered Friends) en de sporadische galmende sax van Aline Verbeke.
Diezelfde Aline mag dan meteen een banjo omgorden en in vocaal duet treden met Alec op de titelsong. Countrypop die Mazzy Star voor de geest haalt, maar halverwege wordt gestript en even enkel op vocalen, subtiele rimshots en de percussieve bas van Simen Wouters (Tin Fingers, Aäron Koch) drijft. Een producers truukje van Felix Machtelinckx vermoeden wij, maar het werkt wél.
Stargazing doet dan geheel wat z’n titel aangeeft; nietigheid voelen bij het aanschouwen van universele pracht. Schone gitaartokkels, schuifelende brushes drums, weer die sax en beklijvende backing vocalen én Alec die klinkt als het kleine broertje van Jeff Buckley. De donkere rauwe mijmering vermomd als The Sheep mag afsluiten, werd volledig live opgenomen met Felix meedrummend op een waterkruik. De warme sound die je als een troostend dekentje toedekt, is dan weer de verdienste van Nicolas Rombouts en zijn fijne Caporal Studio en doet The Payola Kid zevenmijlslaars stappen vooruit zetten.
