Ze vonden in mekaar een muze, dunkt ons, want de Amerikaanse Emileigh Rohn (Chiasm) en onze Belgische soundarchitect Jean-Marc Lederman (Fad Gadget, The The, GLJ, The We) bewijzen met de ene knappe release na de andere, dat ze een sterke muzikale combo zijn.
We kregen de voorbije jaren vooral sterke electro-dromen voorgeschoteld door het duo ((her)lees hier ook onze reviews van de albums Watch Out, Venus Chariot, Apollo Chariot en de ep All The Things Left For Dead Go Unsaid) en hoewel ze in het verleden nooit vergleden in het creëren van softsongs, horen we nu toch een uitgesproken kwaadheid, die schuilt in elk van de 11 tracks op hun laatste album Rage!.
Woede was één van de emoties waarmee ze geconfronteerd werden, terwijl de wereld leek meegezogen te worden in een neerwaartse, dodelijke spiraal, moesten ze hun woede bedwingen, er zorg voor dragen en een kanaal zoeken om dit expressie te geven.
“Tekstueel was het een dagelijkse verdrijving van de intieme explosies. Een poging om de rust te bewaren, stabiliteit en bruikbaarheid te behouden in een samenleving die voelt als een stortplaats van afgedankte verzenddozen die in brand staan”, drukken ze uit.
En zo kreeg woede donkere vleugels op Rage!.
Met hoekig scherpe kantjes, die vorm kregen met opvallende bleeps en beeps in het gedreven This One’s My Own krijgen we de eerste smaak van de Rohn-Ledermans woede te pakken. Rohn blijft haar klare, zachte timbre behouden in de woorden die ze dropt, maar ze worden grimmiger, sneller en met meer hoogdringendheid gebracht, in een volle, elektronische werveling aan ritmes en soundscapes in dubsfeer.
Een noisy, vervuilde beat doorklinkt doorheen Touch And Go, waarin de woorden ‘not allright’ herhaald worden onder dreigend elektronische drumsalvo’s. Een catchy refrein volgt echter, in duisternis gehuld!
En nog meer ongelofelijk sterk opgebouwde tracks volgen met het wervelende It Hurts! Dat vol sonisch verklankte irritatie en frustratie zit, het stuurs verleidelijke Not Your Place To Hide met een knap contrast tussen spoken words en zang en het mystieke We Need A Plan dat fluistert tussen beats en piano.
I’m Not A Drone is er eentje in experimentele sfeer met veel variatie, waarbij doffe ritmetoetsen worden gecombineerd met een retrosynthgeluid en sci-fi-arrangementen.
Raging Like Me is de uitblinker in ritmes en innemende soundscapes, waarin Rohn haar woorden dropt terwijl het ritme moodswingent ruist tussen een doffe duisternis en klaarheldere piano-escapades.
Het duo daagde zichzelf muzikaal uit om schaars om te gaan met razernij. Ze slaagden erin om spaarzaam te zijn met sonische gevechten. Less is more, want soms is een eenvoudig geluid voldoende om een dodelijke dreiging te verklanken. Zo is er het delicaat opgebouwde, ironische Pets, het voorzichtig maar tegelijk bizar opgebouwde What Is This, Have I Been Had en het gitaargedreven March Right Through The Fire.
Ook de afsluiter Why Us vertrekt vanuit subtiel pianospel en een rake, fragiel klinkende Rohn. Snippers van klanken komen binnen als glasscherven die bloedtranen veroorzaken…
Rohn en Lederman zijn ondertussen uiteraard al bezig aan een volgende album, maar wij genieten nog even voort van deze esthetische razernij, terwijl de boodschap die ze op hun Bandcamp-pagina bij deze release, blijft nazinderen: “The predator you fear, could in fact be yourself.”
Een verzoekje voor het duo? Neem even pauze met het creëren van nog meer moois, regel een vlucht voor Miss Rohn richting België en zet de deuren van een grote zaal met een podium open, want dit is iets wat veel mensen willen en moeten kunnen live beleven.
Rage! is digitaal en op cd verschenen bij COP International.
Jean-Marc Lederman / Emileigh Rohn / Bandcamp
