Galine kennen we al jaren. Wat destijds begon als indiepop is ondertussen geëvolueerd naar een zeer persoonlijk project. We hebben er lang op moeten wachten, maar eindelijk is het debuut er. De plaat kreeg de titel Alpha waarmee Galine Kuyvenhoven wil aanduiden dat dit een begin is. De letter “a”, weet je wel…
Hoewel Alpha soms nog wel dansbaar klinkt en er een heleboel poppareltjes op te vinden zijn, gooide Galine het over een heel andere muzikale boeg dan voorheen en zocht ze inspiratie bij grote voorbeelden als David Bowie, Stevie Nicks of Fiona Apple. Alle wegen leidden uiteindelijk naar Studio La Patrie, het muzikale fort van Koen Gisen bekend voor zijn werk met Meskerem Mees, partner An Pierlé en honderden anderen. De samenwerking wierp, zoals verwacht, prachtige vruchten af, want Gisen vond de perfecte balans tussen de aparte stem van Galine en een muzikale aankleding die soms minimaal is, dan weer losbarst in symfonische arrangementen.
De Belgisch-Nederlandse muzikante Galine wilde het op haar debuut bijvoorbeeld hebben over haar innerlijke worstelingen en andere persoonlijke issues. Dat hoor je in ieder nummer en zelfs bij iedere noot op Alpha.
Galine maakt het de luisteraar lekker gemakkelijk, de eerste track heet namelijk gewoon First. Het valt niet te ontkennen dat de aandacht meteen getrokken wordt door haar grootste troef: haar unieke stem. Bij vele artiesten mondt zoiets te vaak uit in een “kijk eens wat ik kan!”-plaat, gelukkig kiest Galine voor de andere – veel betere – oplossing: indruk maken met songs.
Het is niet altijd even duidelijk wie of wat er in Galine’s hoofd omgaat. Ze is niet de eerste – en nog minder de laatste – wier muziek gelinkt wordt aan de mysterieuze wereld van David Lynch. Maar er omheen gaan kan je niet, zoals in het Mazzy Star-achtige Wish I Could waarin je Twin Peaks-gewijs in een wereldje terechtkomt dat wat gevaarlijk oogt, maar waarvan je, gedreven door nieuwsgierigheid, toch de deur openmaakt.
Afwisseling troef op Alpha. Dancing In The Dirt komt het dichtst in de buurt van pop. Opzwepend, zonder al te veel toegevingen, wel met zo’n melodie dat het nummer er gewoon om schreeuwt om een hit te worden. Het is meteen ook de (enige) track die dicht in de buurt komt van hoe we Galine jaren geleden hebben leren kennen.
Het bezoek aan de dansvloer is evenwel van korte duur, niet dat je heimwee krijgt naar je dansschoenen. Het bijna neo-klassieke At Dusk is immers zo’n nummer waarvan je als mens en muziekfan blij bent dat het gemaakt werd. Dat kunnen we ook zeggen van Getaway dat – toeval of niet – wel wat klinkt als An Pierlé. Galine kent nu eenmaal haar grote voorbeelden. Zo is Frida bijna een vergeten Nina Simone-klassieker of druipt er van de grandioze pop van Girls, Girls een flinke portie Amy Winehouse af.
Alleen maar positieve woorden? Toch wel, want ook al duurde het jaren, bevestigt Galine alleen maar wat we altijd dachten en hoopten: dat ze ooit een perfect album zou maken.
Facebook – Instagram – Spotify
