Hoewel enkel bekend in de underground, is Enzo Kreft wat je noemt een levende legende. De Mechelaar was in de jaren 80 een bezige bij en maakte toen vooral minimal wave. Gerief dat alleen maar te vinden was op tape. Dat klinkt raar, maar zo ging dat nu eenmaal in tijden dat artiesten gedwongen waren om alles zelf te doen, gebeurt trouwens nog!
Na de jaren 80 maakt Enzo Kreft wel nog muziek, maar hij deed dat louter nog voor zijn eigen plezier. Tot het internet zijn intrede deed en hij er zelf stomverbaasd van was hoeveel zoekresultaten hij kreeg als hij in Google “Enzo Kreft” intikte.
Van het één kwam het ander. Zo zorgde Lieven De Ridder van Walhalla Records ervoor dat hij met twee nummers op Underground Belgian Wave Volume 2 kwam. Het verhaal ging verder, want later verschenen een paar van zijn vroegere tapes op vinyl. Het succes daarvan zorgde ervoor dat de weg open lag voor een tweede carrière.
Ondertussen zijn er al een heleboel releases de revue gepasseerd. Dictator is er de meest recente van en zoals de titel laat vermoeden, is het een elektronisch conceptalbum geworden. De plaat gaat over het gevaar dat ontstaat wanneer een despoot te populair wordt en door het verspreiden van leugens een hele bevolking achter zich krijgt. Een aflevering van het journaal bekijken volstaat om vast te stellen dat dit geen slecht Hollywood-scenario is, maar bittere realiteit. Of de huidige Amerikaanse president de inspiratiebron is voor deze maatschappijkritische cd weten we niet, in ieder geval kon de timing ervan niet beter.
Op zich niet zo verrassend, want Enzo Kreft heeft steeds zijn gal gespuwd over wat er allemaal verkeerd gaat in deze wereld. Helaas heeft hij genoeg onderwerpen, en gelukkig – als je dat woord mag gebruiken – levert het goede platen op.
Met zo’n verleden is het niet meer dan normaal dat de muziek van Enzo Kreft eighties klinkt, maar het is zeker niet het herkauwen ervan. Dictator is dan ook een vrij gevarieerde plaat geworden van – hoe kan het anders – minimal wave, synthpop en EBM. Hoewel het onderwerp van de plaat zou kunnen leiden tot industrial of harsh geluiden, kiest Enzo Kreft duidelijk voor een eerder poppy en uiterst dansbaar geluid.
Dictator voelt bij momenten erg filmisch aan, het is net alsof Enzo Kreft je via allerlei elektronische klanken meevoert naar de afgrond waarnaar alleenheersers je kunnen leiden. Zo begint de intro Blindfold Liberty met de nodige tristesse en hoor je door de plaat de angst en de agressie of electrobeats die de marcherende laarzen van soldaten imiteren. Dictator is meer dan het ontdekken waard…
Facebook – Instagram – Bandcamp
