Aandachtige lezers hebben hier zeker reeds de naam van Electric Circus zien passeren. Dat heeft te maken met twee singles die de aanloop vormen naar een eerste ep waarop zes nummers staan.
Wat opvalt aan No Way Out – en dat hadden we al begrepen bij de singles – is dat dit drietal uit Vlaams-Brabant voor een atypisch Belgisch geluid gaat (als dat al bestaat). Het lijkt erop alsof Thijs Van Aerschot, Ferre Creces en Tuur Van Aerschot een paar weken in de Joshua Tree-woestijn met Josh Homme als gids hebben doorgebracht, al bevinden hun slaapkamers zich gewoon in de buurt van het Hageland.
Afgaand op de vorige singles, zeker als You Make Me Feel je eerste kennismaking met de band is, zou je denken dat ze voor de rechttoe rechtaan formule gaan. Snedige bluesrock met een refrein dat – of je het nu wil of niet – in je hoofd blijft hangen. Het trio zet al gauw de puntjes op de i met songs waarin ze laten horen dat ze lekker willen rammen. De bijna epische afsluiter Hellfire bewijst echter dat ze eveneens tot andere dingen in staat zijn, iets wat in de buurt ligt van Kyuss bijvoorbeeld.
Kenmerkend voor de stijl van Electric Circus is de rauwe zangstem, die soms klinkt alsof Thijs in zijn tienerjaren meermaals in de spiegel heeft staan oefenen om te klinken als een ladderzatte Kurt Cobain. Het is een stem die bij sommige misschien op de zenuwen zal werken, maar dat doet Niels Destadsbader bij ons ook.
Of het zo is weten we niet direct, maar je zou zweren dat de platencollectie van de broertjes Van Aerschot en Creces uitpuilt van de betere SUBPOP-platen. En ook al is het met dank aan Homme en Cobain voor de inspiratie, toch blijft No Way Out een lekker plaatje.
