Het zeventiende album van Empusae lag al enkele weken uitdagend naar ons te lonken, maar de gedachte om tijdens de langste dagen van het jaar een nieuw dark ambient-avontuur te absorberen, leek ons aanvankelijk niet ideaal. De koele en grijze weersomstandigheden duwden ons echter zonder veel tegenstribbelen richting Nicolas Van Meirhaeghe’s nieuwste soundtrack: The Alchemist’s Rift. Onze landgenoot hoeft zich allang niet meer te bewijzen binnen het dark ambient-genre en maakte nog recent indruk met het prachtige Naiad, dat hij samen met Ashtoreth (Peter Verwimp) onder het alias Penumbral Aethyr uitbracht.
Van Meirhaeghe liet zich voor zijn geluidspanorama’s inspireren door een bestaand kunstwerk van de Franse kunstenares Christel Morvan (Nesisart), die ook het artwork voor Naiad verzorgde. The Alchemist’s Rift is niet alleen een sonische lofbetuiging aan Morvans werk, maar ook aan haar als artieste en mens. Van Meirhaeghe weet opnieuw een onheilspellende sfeer op te roepen, geworteld in zijn vertrouwde werkwijze, terwijl hij tegelijk ruimte laat voor nieuwe klankexperimenten. Voor zijn zielsdonkere geluidsomgevingen gebruikte hij een combinatie van analoge en virtuele instrumenten, veldopnames, elektro-akoestiek en EVP (Electronic Voice Phenomena). De drones en soundscapes ontvouwen zich tot een luguber klanklandschap vol diepe kloven, waar industriële en kosmische signalen flikkeren als winterlichtvuurtorens.
Empusae heerst als een keizer over het Belgische dark ambient-landschap, met intens geladen resonanties die elk sprankeltje zomerse lichtheid genadeloos aan flarden scheuren. Morvan vertaalde en transformeerde deze schimmige klankstructuren in nieuw visueel werk, waardoor beeld en geluid elkaar versterken in een duistere symbiose. Liefhebbers van Belgisch duister gefluister — denk aan Monnik, Ashtoreth, Dead Man’s Hill en Ah Cama-Sotz — zullen The Alchemist’s Rift zonder twijfel vol overgave verorberen.
ArcaneDirge Bandcamp – Website – Facebook – ChristelMorvan
