The Emptiness I Didn’t Fill And The Time I Spent Thinking About Possible Shapes For It. Dat is een hele boterham als titel voor een plaat. Dat moet je nog een tweede keer lezen en daar dan eens over nadenken. Toch is dit gewoon popmuziek of electropop, maar dan, euh, om eens over na te denken. Het lijkt soms dat dit niet enkel popmuziek is, maar muziek die iets wil zeggen over popmuziek, of breder zelfs: over popcultuur. Maar doet in feite niet elke vorm van cultuur, en dus ook elke vorm van (pop)muziek, dit, een product zijn van de tijd en de plaats waarin het gemaakt is, bedoeld of onbedoeld?
De muziek van Clara Lissens klinkt als een nu-versie van Peaches of Roisin Murphy; licht provocerend, stout maar dan op een speelse manier, met een glimlach. “If that’s all there is, then keep on dancing”, zong PJ Harvey ooit. Het is allemaal naar de haaien, maar laten we blijven dansen. Of, om juister te zijn; juist omdat het allemaal naar de haaien is kunnen we maar beter blijven dansen.
Deze houding hoor je in deze muziek terug; Terecht? Wie zal het zeggen. The Emptiness I Didn’t Fill And The Time I Spent Thinking About Possible Shapes For It is een plaat voor mensen voor wie het ietsje meer mag zijn. Zij die al eens iets van Caroline Polachek of FKA twigs opleggen of – in Vlaanderen – een concert van Vieze Meisje of Piffy zouden bijwonen. En jij?
