In de goudgele gloed van de bar van Magasin 4 verzamelde op deze dinsdagavond een prachtig collectief van heel diverse – voornamelijk mannelijke – individuen in het publiek. Mensen die heel goed wisten wat te verwachten of gewoon nieuwsgierigen? Eén ding is zeker: elk van hen werd omver geblazen door wat er op dit podium plaats vond!
Met bonzende drums en perfect chaotisch klinkende gitaar bracht de Canadese band Alpha Strategy noiserock met postpunk-flair. Zanger Rory Hincheys’ stem deed denken aan die van Joe Talbot (Idles), maar evengoed had hij de flair van Mick Jagger. De pelvische bewegingen niet achterwege gelaten! De gitaar wordt hard bespeeld, evenals metaalklinkend staccato betokkeld. De strijkstok op de basgitaar… Dit viertal leek weinig remmingen te hebben en zette op die manier een heel knappe sound neer met nummers als I Smell Like A Wet Tent, Still Angry With Her en The Gargler.
Op wat Gura bracht kon je onmogelijk voorbereid zijn! Een beeld proberen krijgen van wat beschreven werd als een mix van sludge /doom / noisefreakjazz was niet zo evident. Bij het vooraf beluisteren konden we moeilijk inschatten dat we zo hard zouden genieten van bijna letterlijk de zaal in geblaft te worden. Een band met een zeer originele sound, bakken vol energie, maar vooral lef en drie geniale muzikanten. Een bassiste met ballen die van elke zwaartrillende basnoot die ze speelde genoot. Een drummer met een zware voet die al even zwaar de sticks hanteert. En dan was er nog Ludo, de zanger / saxofonist… De energie spuwde uit zijn uitspringende ogen terwijl hij zijn experimenteel klinkende razernij fel vingerwijzend naar het publiek declameerde. Met een fantastische passie en energie weet hij nors elk van ons in te pakken. Het geschreeuw van zijn stem was soms nauwelijks te onderscheiden van het schreeuwen van zijn sax. Jazzief-agressief! Onmogelijk om uit te maken of we getuige waren van perfect chaotische structuren of georchestreerde improvisatie !
Dat dit geen doorsnee dinsdagavond zou worden, werd – zélfs na Gura – overtreffend bevestigd door Zu, de Italiaanse experimentele noise-/ jazzcoreband, die vanavond hun tienjarig album Carboniferous integraal speelde. Opnieuw een bassist, drummer en saxofonist. Alleen hebben zij geen enkel woord nodig om duidelijk te maken waarvoor ze staan. Want hoewel we op een bepaald moment ‘Burn! Burn! Burn!’ lijken te horen, zijn het de instrumenten die daar de oorzaak van zijn. Ze brengen uitsluitend instrumentale nummers in een sound die heel veel weg heeft van extreme metal, maar anderzijds ook zo fundamenteel afwijkt van alles wat we binnen die scene reeds eerder hoorden. De dieprauwe sound van de baritonsax, die ons af en toe ook meenam in warme zwoele tonen, freaky heavy drums en baslijnen die ondergronds klonken. Virtuose genialiteit in een erg ruwe, experimentele bolster. Blazer Luca T. Mai verbijsterde het publiek, dat als in een roes meegezogen werd en zijn blik geen seconde van het podium kon wenden. Zelfs op het ogenblik waarop hij krachtig ritmisch zijn adem langs het riet liet stromen, klonk dit als een ritme-sectie, die probleemloos overliep in de diepe klanken die hij even later uitstootte. Hard, overweldigend goed en statig imposant was Zu!
We weten nu al bijna zeker dat dit een van de topconcerten van 2019 was. Zo eentje voor de eindejaarslijstjes. Gura en Zu waren die bands die we dit jaar wilden ontdekken. Zij brachten beiden die originele sound waar we naar op zoek waren. Met lef, met kracht, met passie. Deze bands in Magasin 4… heel even waanden we ons in het Hilton van de muziekwereld!
Alpha Strategy: Facebook / Bandcamp / Instagram
Facebookevent / Facebook Magasin 4
