Door de eeuwige werken voor wat ooit het Conservatoriumpark in Kortrijk zal worden, ligt de buurt rondom het Wilde Westen – voor Kortrijkzanen nog altijd ’t Kreuntje – vanwege de hevige regenbui erbij als een gedroomd modderparadijs voor varkens. Even voor elf staan een groepje mensen – waaronder jullie verslaggever – verbijsterd verzameld rond de automatische deuren van de parking die kortstondig niet willen openen. Tussen het vloeken door, horen we de niet te misverstane boodschap dat iedereen ervan overtuigd is dat ze die Whispering Sons zeker en vast nog een volgende keer live aan het werk willen zien.
Dat dachten wij ook, want amper een week geleden stonden we nog in een afgeladen Gentse Vooruit om de Limburgse band aan het werk te zien. Er waren wel meerdere redenen om naar Kortrijk af te zakken. Het meest voor de hand liggende was het feit dat het de Whispering Sons zijn, maar een argument dat nog iets sterker klonk was dat dit de allerlaatste Vlaamse show is die in het teken staat van The Great Calm, hun derde langspeler. Wie vertrouwd is met Whispering Sons weet dat dit ook een soort van afscheid is, want het viertal weigert al jaren om een copy-paste van zichzelf te zijn waardoor je er zeker van mag zijn dat de komende liveoptredens – we schatten binnen een jaar of zo – er qua set compleet anders uit zullen zien. En wie weet ook wel met een andere sound, want zo zijn die fluisterende zonen wel. Gelukkig maar!
Het grote verschil met het concert in Gent is de support act, want door organisatorische redenen was die er niet in de Arteveldestad, maar in Kortrijk dus wel. Het grote raakpunt tussen Tin Fingers en Whispering Sons is dat frontman Felix Machtelinckx alles in de vingers heeft (ha!) om de ideale popsong neer te pennen waardoor het broodje gebakken zou kunnen zijn, maar toch weigert om dat te doen. Luister naar hun allereerste ep No Hero uit 2017 en je weet wat we hiermee bedoelen.
De Antwerpse band kiest echter voor indiepop met een hoek af, muziek waar je al eens inspanningen voor moet doen. Dat leek helaas voor sommige concertgangers een te grote opgave, want in het begin moest de band opboksen tegen storend geroezemoes dat we ook te vaak hoorden tijdens de intieme songs van de Sons. Foei…
Maar Felix en zijn band trokken er zich niet te veel van aan en gewapend met beresterke songs die voornamelijk uit hun album Rock Bottom Ballads kwamen, slaagde de band erin om het publiek in vrij korte tijd mee te krijgen met een sound die ergens tussen het breekbare van Sophia en het toegankelijk psychedelische van Tame Impala ligt. Het luide applaus loog er niet om en onderstreepte nog maar eens wat voor een ondergewaardeerde band Tin Fingers wel is. Niet dat het te laat is om het goed te maken…
Schreven we dat Whispering Sons zichzelf niet graag herhalen, dan is dat voor ons een pak moeilijker, want wat we een week geleden neer hebben gepend over de show in Gent geldt geheel voor die van Wilde Westen. Niet dat we daar op voorhand ook maar één seconde aan twijfelden. De groep begon zoals steeds met het introverte, maar oh zo vertederende Balm (After Violence). Vrolijk word je er allerminst van, wel maakt het de wereld iets mooier samen en laat het je beseffen wat voor een uniek geluid deze band brengt.
De new wave en gothic-invloeden, als die laatste er ooit in hebben gezeten, zijn al lang verdwenen en flakkeren af en toe nog eens op als de band iets uit de eerste plaat haalt zoals hun grootste hit Alone of Stalemate en Waste waarmee de set wordt afgesloten. Maar voor de rest zien we een heel andere band die eerder vertoeft in het werk van David Bowie in zijn Berlijn-dagen, Neu! of Can. Wat blijft van vroeger is die onaardse stem van Fenne Kuppens die we meermaals hebben vergeleken met Nico. Dat zal Fenne ons nooit kwalijk nemen, want zelf bracht ze in 2020 in Antwerpen een volledige show als ode aan de zangeres van The Velvet Underground.
En toch, hoe groot de liefde voor de frontvrouw bij ons ook is, hoe meer we onderstrepen hoe belangrijk iedereen in de band is geworden, want Whispering Sons is al lang meer dan een band rond een fenomenale zangeres. Sander Pelsmaekers bijvoorbeeld, vroeger verscholen achter de drums, maar nu te vinden achter elektronische knopjes die evengoed konden bespeeld worden door Brian Eno en die Whispering Sons net dat tikkeltje extra geeft. Maar ook Tuur Vandenborne blijkt een onmisbare schakel, want waren het vroeger nog ijskoude elektronische drums dan zorgt Tuur voor meer ingetogen en ingenieus drumwerk dat door merg en been gaat en meermaals doet denken aan het latere werk van Talk Talk.
Bert Vliegen hoeft al lang geen introductie meer. Zijn intrigerend basgeluid past perfect bij de diepe, bijna onwereldse stem van Fenne. Af en toe produceert hij een streepje sax waardoor het geluid van Bowie’s Low nog maar eens dichter op je afkomt. Kobe Lijnen is gewoon de Kobe zoals we hem van in het begin hebben leren kennen, of hij nu achter de piano zit of zijn duivels loslaat in zijn gitaarspel, steeds is hij aanwezig met die unieke stempel die van Whispering Sons de vreemde, maar wonderschone eend in de bijt van het Belgische muzieklandschap maakt.
In tijden dat de muziekwereld geteisterd wordt door Spotify-algoritmes of dwaze acts die voor één dag keet schoppen op het Eurovisiesongfestival, kiest Whispering Sons resoluut voor een eigen koers. Het maakt hen kwetsbaar, maar groots tegelijkertijd. Laagtepunten waren niet te bespeuren in Kortrijk, maar dat had je uit deze pen ook niet verwacht. Hoogtepunten waren er meer dan genoeg en die zullen voor iedereen anders liggen, maar vooral werden we ontroerd door schoonheid zoals in het wondermooie Oceanic, de gebalde vuist die afsluiter Try Me Again is, het innemende Cold City of wie weet was het Walking, Flying wat misschien één van de sterkste indiepopnummers in jaren is, weliswaar verpakt in een apart jasje.
Wat rest zijn nog vier shows in Italië en eentje in Rotterdam, en daarna wordt het letterlijk the great calm, want dan wordt het werken aan dat vierde album. Wees er maar zeker van dat het weer anders zal klinken.
TIN FINGERS Facebook – Instagram
WHISPERING SONS Instagram – Facebook
