De Amerikaanse low-rock band Morphine heeft maar 10 jaar bestaan. Maar in die tijd heeft het trio een ongelooflijke indruk achter gelaten. Mark Sandman met zijn coole zangstijl en unieke manier van slidebas te spelen op een twee snarige bas of op zijn zelfbedachte gitaar de tritar, twee gitaarsnaren en een bassnaar. Dat dan in combinatie met de zalige klank van de baritonesax van Dana Colley en de veelzijdige drummer Jerome Deupree.
Na de dood van Mark Sandman in 1999 toerde het duo, aangevuld met de tweede drummer Billy Conway en zanger/gitarist Laurie Sargent, nog onder de naam Orchestra Morphine. Om geld in te zamelen voor het Mark Sandman Music Education Fund plus ook om de muziek van Sandman te eren en toch nog het album The Night live te brengen dat pas verscheen na zijn dood. Nog eens 10 jaar later kwam het tweetal terug samen aangevuld met zanger/bassist Jeremy Lyons onder de naam Members of Morphine & Jeremy Lyons of Elastic Waste Band, om te spelen op Nel Nome Del Rock Festival in het Italiaanse Palestrina. Hetzelfde festival waar Mark Sandman in 1999 is gestorven op het podium.
Deze nieuwe samenwerking verliep zo goed dat het trio sinds 2014 regelmatig optreed onder de naam Vapors of Morphine. Het is nog steeds een tribute aan de unieke songs van Mark Sandman, maar ook spelen ze covers van Brian Eno, Latin Playboys en Dock Boggs dit aangevuld met nieuwe eigen nummers. Wij waren benieuwd wat dit trio voor ons in petto had.
Alhoewel de band deels op tournee gaat om de 25ste verjaardag van het album Cure For Pain te vieren, dit album speelt de band integraal op sommige plaatsen op deze tour. Ze hadden voor het publiek in Sint-Niklaas iets anders in petto. Want we kregen als opener Like Swimming wat uit het gelijknamig album komt, dus een mooie verrassing. We merkten onmiddellijk op dat Jeremy Lyons stem veel wegheeft van de kenmerkende stem van Sandman. Even cool en gemoedelijk, het charisma heeft Jeremy dan weer niet, maar dat zijn dan weer details.
Het trio speelde eigen songs uit hun album A New Low, dat twee jaar geleden is verschenen maar weinig pers aandacht kreeg, en liet ons ook nieuwe songs horen die volgend jaar gaan verschijnen. Deze eigen songs hebben nog steeds de Morphine-feeling, maar er is toch ook een flinke dosis blues in het geluid geslopen. Het kan er mee te maken hebben dat Lyons meer in het milieu gezeten heeft van de delta blues. Het was even wennen maar het klonk weer even intens en de aanstekelijke groove zit er nog steeds in dankzij het strak drumwerk van Deupree.
De rest van set was dan toch afkomstig van het Cure For Pain-album, en die songs staan nog steeds als een huis. De nummers zijn zo sterk dat het zonde zou zijn dat deze niet meer gespeeld zouden worden. Maar de andere Morphine albums werden dan weer overgeslagen, terwijl het publiek riep voor Super Sex werd dit gewoon genegeerd.
Saxofonist Dana Colley ontpopte zich al frontman van de band, hij zorgde voor de bindteksten met de nodige zwarte humor en vertelde verzonnen verhalen over Tom Barman terwijl Lyons zijn snaar verving. Colley deed dat perfect en nog steeds met veel respect voor Sandman.
Voor de eerste bisronde had het trio een special guest uitgenodigd, dit was niemand minder dan Stef Kamil Carlens. Met vier gingen ze dan toch uit de ander platen van Morphine songs spelen. We kregen een prachtige versie van The Night, wat Stef subliem zong, en You Look Like Rain waar Stef de achtergrond stem voor zijn rekening nam samen met Colley.
Er volgde een tweede bisronde waar het trio ons nog trakteerde met Claire en afsloot met het sublieme Scratch. Na een intense set van twee uur kunnen we zeggen dat Sandman zeker nog niet vergeten is en dat zij collega’s zijn muziek perfect eren. Ook dat de Vapors Of Morphine-nummers zeker meer dan de moeite waard zijn en dat we uitkijken naar hun nieuw album wat hopelijk gevolgd wordt met een nieuwe Europese tournee.
