Het beste Sisters Of Mercy concert sedert de jaren 80 stonden we te denken. Marian klonk in dertig jaar zo goed niet. Wayne Hussey op zang en gitaar, Graig Adams op bas, de broer van Dr. Avalanche op drum. En nee dit is niet The Sisters Of Mercy, het is The Mission vanavond in de Casino! Simon Hinkler op gitaar en Mike Kelly op drum vervolledigen het podium, en de magistrale sound die we hier geserveerd krijgen. Simon Hinkler kennen we ook van de groep Pulp en het topproject The Eden House, en Mike Kelly van Spear Of Destiny.
The Mission dus. Zonder een onverstaanbare Andrew, en vooral zonder die dikke mist waar The Sisters de laatste twintig jaar een patent op hebben genomen.
Van The Mission hebben we wel al een paar keer een afscheidsconcert gezien, maar blijkbaar kan Wayne er toch geen genoeg van krijgen en blijft hij platen maken én touren. We gaan eerlijk zijn, na een paar mindere platen hadden we geen hoge verwachtingen voor dit concert. De vrees voor een tour te veel. Hun laatste release Another Fall From Grace is er wel een die je bij hun beste werk mag zetten. Zelf noemen ze het the missing link tussen hun eigen topper God’s Own Medicine en het legendarische First And Last And Always van The Sisters Of Mercy. En laat dat geen holle woorden zijn. Another Fall From Grace is inderdaad een meesterwerkje.
Wayne en co kwamen het podium op en schoten vanaf de eerste seconde met grof geschut. Wasteland als opener. Alstublieft! De toon was gezet. We kregen een relatief korte set maar wat een parels allemaal. Even tumult na Wasteland toen Graig stond te fulmineren tegen een of andere onnozelaar die blijkbaar iets uitgestoten had in de voorste rijen, en die dan ook onder handgeklap uit de zaal werd gezet door de security.
Seconden later weerklonken Like A Child Again, Met-Amor-Phosis en Butterfly On A Wheel en heel de zaal was in vervoering. We kregen een waterval aan songs, de ene al mooier dan de andere: Can’t See The Ocean From The Rain, That Tears Shall Drown The Wind, Within The Deepest Darkness, Grotesque en Severina meegebruld door heel de zaal.
Een volle Casino waarin enorm veel buitenlanders aanwezig waren, vooral Engelsen die de overtocht gemaakt hadden. De zee is nog niet te diep, en de brexit niet te lastig. Sea Of Love, Deliverance, Blood Brother, Belief en Marian volgden, allemaal in sublieme versies die zoveel beter zijn life dan op plaat.
Weinig groepen kunnen zichzelf overklassen op het podium. Vanavond was ieder nummer een bom. De zaal genoot van dit vuurwerk. Als uitsmijter kregen we Tower Of Strength, met die zalige intro uit The Host Of Seraphim van Dead Can Dance, die sample van de engelenstem van Lisa Gerrard en een goeie beat. Heel de zaal stond extatisch te genieten. Een avondje nostalgie voor sommigen, een prachtconcert voor iedereen, de missie was geslaagd.
