De laatste weken was Noémie Wolfs niet weg te branden uit de media. Reden is natuurlijk die tweede uitstekende plaat Lonely Boy’s Paradise waarmee Noémie definitief een streep wist te trekken onder haar muzikale verleden. Niet dat ze zich hiervoor hoeft te schamen, maar van “de gewezen zangeres van…” is al lang geen sprake meer, wel één van de leading ladies van de huidige Belgische electropopscene. Na een paar try-outs was Brussel aan de beurt. De AB dan nog, en met trots kon de zangeres een paar uur voor het startschot op de sociale media vertellen dat alle kaartjes de deur uit waren. Een blik door de zaal maakte meteen duidelijk dat dit muziek is voor alle leeftijden, en vooral muziek die bruggen weet te slaan tussen verschillende genres of om het nog simpeler te zeggen: Noémie Wolfs is Noémie Wolfs, en hoe!
Dat Noémie in haar nieuwe plaat gelooft bleek niet alleen uit haar zelfvertrouwen dat met de minuut sterker werd, maar ook door de keuze van de setlist. Geen enkele song van haar debuut Hunt You haalde in Brussel de tracklist, dit maar om te zeggen dat de zangeres uit Scherpenheuvel met haar tweede plaat haar draai heeft gevonden.
Nadat we waren opgewarmd door The Feather (een Luikse band die rond april haar debuut uit heeft en grossiert in zachte, maar doordringende electropop) kwam Noémie het podium op met So Easy. Hoge hakken, witte handschoenen, een zeer glamoureuze jurk, gitzwart make-up en een vastbesloten blik die boekdelen sprak. Dit moest het worden, en dat werd het ook.
Met Fed Up toonde Noémie zich niet alleen als een perfecte vamp, maar liet haar band eveneens horen dat ze niet bang zijn van een decibel meer of minder. Loeiharde, maar zalvende pop. In het tamelijk briljante Love Song viel op hoe belangrijk Simon Casier wel is in deze muzikale reis. Helemaal in de achtergrond kun je hem nauwelijks opmerken, maar wat hij doet is grandioos ook al is dat maar uitpakken met een paar maten op de melodica. De Casier-touch maakt het wel wat Balthazaresque maar het volledige plaatje wordt uiteindelijk prachtig ingekleurd door Noémie.
We zegden het al toen we het over de plaat hadden, maar dit is muziek die het moet hebben van details en dat geldt ook voor het live-aspect. Na Notorious dat wel iets heeft van Sylvie Kreusch tovert Noémie met On The Run één van de mooiste momenten van de avond. We zouden de song twee keer horen. Als afsluiter, en ergens in het midden, maar dan op een zeer bijzondere intieme manier gebracht met violiste Esther Coorevits in de hoofdrol. Een muisstille zaal, dit was inderdaad puur genieten en het moment voor Noémie om nadien een ander pak aan te trekken.
Noémie kwam terug met een tijgermotieven-pak (we zien inderdaad alles) en met een fluo drumstokje gaf ze de maat aan voor All Night. Perfectere pop bestaat bijna niet, en dat kun je ook zeggen over het nijdige It Means Nothing waarin Noémie het gemunt had op de elektronische drums. Uitdagend in Dirty Games en zich als een volleerde popkoningin wentelend in het uiterst catchy Wake Me Up. Na Drive gaf de zangeres aan dat het afgelopen was. Gelukkig bestaat er iets als bisnummers. Twee kregen we, een prachtig intiem moment met titeltrack Lonely Boy’s Paradise met levensgezel Simon en zoals gezegd On The Run om ons met een goed gevoel de nacht in te sturen. Noémie Wolfs toonde in Brussel het allerbeste van zichzelf en met ons petje af kunnen we daar alleen maar naar opkijken. A star is reborn…
