Alles wat muzikaal innoverend en alternatief is, op een podium past en een kersvers album onder beide oksels meezeult, heeft de ontluikende lente aangegrepen om uitgebreid door het land te touren. De ene band doet dit intimistisch, de andere rockt ‘the shit out of us’, en héél af en toe staat er eens een band op die monden doet openvallen en concertbezoekers achterlaat met een verdwaasde ‘heb ik nu net een ufo gezien’ blik in de wijdopengesperde ogen. Als je buiten tegen zo iemand botst, dan komt die gegarandeerd net van een concert van The Germans.
The Germans hebben net met Sexuality hun vierde plaat uit, en het is alweer een bevreemdende trip, ééntje die ons langsheen onbetreden paden naar een unieke auditieve ervaring leidt. En alweer klinkt het album alsof een totaal andere groep de naam The Germans heeft gestolen. Herkenbare gezichten in de zaal en op het podium in de Gentse Centrale echter gisteravond, en een band die op scherp stond om de zo goed als uitverkochte zaal tot een kookpunt te brengen. Jakob Ampe en co serveerden een bouillabaisse aan invloeden die zorgde voor een trip down rock memory lane.
Een van langs achter gestuurde lichtshow zou de ganse avond voor een tegelijk beklemmend als opzwepend sfeertje zorgen. Beklemmend is wel het juiste woord om de atypische opener Greek Flutes te omschrijven. Boris Zeebroek kon meteen zijn synths tot het gaatje bruskeren. De Oosterse klanken en de lijzige manier van zingen krijgen een erg Pink Floydiaanse touch als Lennert Jacobs – fijn om hem nog eens te zien drummen – invalt. De song helt snel over naar The Terror van Flaming Lips. En alsof dit nog niet gek genoeg is, lezen we net dat Britney Spears in een psychiatrisch ziekenhuis is opgenomen. Niets is ook hier wat het lijkt en Bronzen Tablae slingert ons 28 jaar terug in de tijd. We staan op de set van Twin Peaks en Jakob Ampe roept geesten op in een hyperkinetisch gevecht met zijn badjas. That Was Months Ago doet de demonen ontwaken bij bassist Timothy Jacobs en gitarist Vincent Cauwels. Het perfecte moment om Lonely Kid uit Mother Sings In Front Of The House nog eens boven te halen. Scheurende riffs, Afrikaanse percussie en synths maken de zaal helemaal gek.
Het is halfvastenfoor en La Sexualidad en later Los Germanos slingeren ons naar het Sint-Pietersplein. Het sein om meteen een versnelling hoger te schakelen met plaatopener William. In ware Afrika Bambaataa-stijl is Lennert Jacobs de afrobeatmaster terwijl Jakob voodoospreuken over de eerste rijen uitstrooit. Gekker dan dit wordt het niet. Het publiek kwam armen en benen te kort om het tempo aan te houden. En toch vergisten we ons, want het werd nog zotter. Fine White C bracht een andere obscure band als een visioen in herinnering. De Michael Gira in ons wordt brutaal wakker gedrumd en het pompende bezwerende ritme had zo op To Be Kind van Swans gekund. Als Zeebroek compleet tegendraads een resem psychopatische klanken in de mix gooit is het hek van de dam. Zo zouden Chemical Brothers geklonken hebben als ze in Gent geboren waren. Absolute hoogtepunt van de avond en waarom zelfs niet van het hele concert-trimester dat we achter de rug hebben?
The Germans hebben gisteren nog maar eens aangetoond waar het op een podium om draait. Verrassing, bezieling, improvisatie en innovatie. Gooi daar dan een belachelijke dosis passie en spelplezier bovenop, wapen je met topmusici en we stellen na het laatste fluitsignaal vast dat ze weer gewonnen hebben. The Germans.
Hun concert met Raketkanon is hopeloos uitverkocht, maar je kan hen nog zien in de Cactus Club op 12 april (https://www.facebook.com/events/201064784106484/).
Foto: (c) Hans Vermeulen
