In een lang wit gewaad schreed een engel het podium op, of was dat toch Tara Nome Doyle, om 21.45, in Amor, vijf minuutjes te vroeg dus. Dat is nog beter doen dan de Deutsche Grundligkeit die, de in Berlijn geboren Noors-Ierse zangeres misschien niet vreemd is. Het woord engel is al gevallen en voeg daar gerust nog sirene aan toe. Want al bij die allereerste a capella-noten die door Amor klonken, wanneer Doyle Down With You inzette, haar knap pianospel en vervolg van een machtige show voorafgaand, greep ze ons bij het nekvel met die magnifieke stem van haar, krachtig, soms heel hoog ook, ijzingwekkend mooi.
Maandagavond 19 mei 2025 noteren we als die avond dat we zowat heel de show door gigantisch kippenvel hadden of ook menig krop in de keel. Als we schrijven dat Florence Welch, Tori Amos én Kate Bush lichtjes overtroffen werden in adembenemende vocale schoonheid overdrijven we misschien? Goh, … toch hoor!
Opener Down with You, was dus meteen een hoogtepunt, met een eerste showcase van die indrukwekkende gouden keel, en magnifiek pianospel. Doyle nam dan plaats achter het keyboardeiland dat een paar meter verder stond op het kleine AMOR-podium. Ze zou wel vaker van piano naar keys verhuizen en omgekeerd, en af en toe nam ze de akoestische gitaar ter hand.
Doyle vertelde hoé blij ze wel was éindelijk te kunnen toeren met haar muziek. Een of ander virus had daar eerst nog stokken voor gestoken. Vervolgens besloot ze ons nog wat verder omver te blazen met een innemende indrukwekkende vertolking van The Overgrown Path. De zang eerst in parlando, dan voluit en hoog, in een andere microfoon klanken zalvende, die dan later in de compositie gelooped werden, in duet met de livezang van de zangeres. Hier en daar nog wat effectjes uit het keyboard. Ronduit indrukwekkend en ongelooflijk mooi was het. Niet minder mooi was Heaven in Disguise, met nog meer stemmenpracht.
“Ik speel al van mijn twaalfde piano en ik wou wel eens een nieuwe uitdaging, dus leerde ik mezelf gitaarspelen. Voor de gitaar componeerde ik ook het volgende lied, dat gaat over een mindere periode in mijn leven, maar ook hoe goed ik toen ben geholpen”, en een bloedmooi, klein en pakkend Bad Times klonk door Amor, met enkele simpele gitaarakkoorden en die magnifieke engelenstem. “Bad times, never felt so good before”, het kwàm binnen. En met dit trio, The Overgrown Path, Heaven in Disguise en Bad Times hadden we dan voor het eerst kennis gemaakt met Ekko, het nieuwe album van Doyle.
Ondertussen opnieuw gezeten aan de piano, greep de zangeres terug naar Vaermin, het vorige album. “Jullie krijgen twee, eigenlijk drie liedjes over dieren, die een rol spelen in de psyche, jullie mogen raden wélk dier ik het leukst vind”. Wat volgde was groots en het leek wel één allesomvattende compositie, met prachtig pianospel, haar stem die ons weer meteen beroerde, alle registers aftastende, ook in loop en dan duellerende met de live-zang, tot op het einde een heuse sirene-orkest door de Roma klonk, al bleek dat het eerder een evocatie van muggen was (doe ons toch maar zeemeerminnen hoor, nvdr.) Het eerste deel van de compositie bleken Snail I en Snail II te zijn, die stemmenapotheose tot besluit was dan Mosquito. En toch hoorden wij sirenezang, Tara!
Dat Doyle ons ook in het Duits zou kunnen ontroeren, werd op slag bewezen met Du Träumst, een nummer dat Isobel Waller-Bridge voor de film Munich – The Edge of War schreef en waarop Doyle de engelenzang vertolkt. Live, gezeten achter de piano en naar de keel grijpend gezongen, toegegeven de thematiek hielp hier ook, ook een binnenkomer van formaat. Slik.
In onze notities lezen we letterlijk “Kate Bush, Tori Amos en Florence Welch kunnen inpakken”. Straffe taal, maar we waren dan in ongelooflijke bewondering voor wat Doyle deed in Anthill, opnieuw een traktaat uit het nieuwe album. Met haar stem, dat pianospel, die vocale en uithalen. Het nummer zélf is ook een song die perfect in la Bush’s repertoire gepast had, bedachten we ons nog.
De overdaad aan schoonheid die Doyle bracht in Amor werd nog voorafgegaan door een heel korte set van Lucas Laufen, die ons met zijn iele en tedere stemgeluid, soms aan Fink deed denken, of ook Michael Stipe, maar er minder in sloeg ons helemaal méé in het bad te hebben. Al onthouden we wél diens break-up song Feel Lighter Now, waarbij je de zielepijn bijna voélde, én A Million Miles From Love toch ook heel mooi.
Laufen werd door Doyle opnieuw op het podium gevraagd en samen deden ze Dive In van Tara, met Laufen op piano en Doyle op gitaar en zang. Mooi! En een mooi samengaan van deze twee stemmen. Zo-ook in een nummer van Laufen, die nu de lead vocal op zich nam, met Doyle zalvende backings.
“Said the water to the sea, oh you ask to much of me. Every drop you make me keep holds it’s own eternity” klonk het in een feeëriek The Moments We Keep, de zoveelste intens pure parel die Doyle voor ons in petto had, pianopracht en vocaal voluit gaand.
Vraag ons niet waarom, en we wilden het trouwens anders, maar we beseften plots dat we in de staart van de show zaten. En net dàn, kondigde Doyle inderdaad het laatste nummer aan. Dat weer een ongelooflijk majestueuze ferme finale met Spider, uit dezelfde “dierenplaat” (Vaermin, 2022) waarvan we ook al Snail I & II en Mosquito hoorden maandag. “And what have we become. Caught in a web we can’t outrun. Fly on the wall. Do you remember us at all”. Een machtige, uitermate proggy compositie, met Doyle die alle (vocale) registers nog eens fenomenaal opentrok, alsof haar leven ervan af hing. Wow!
Een overdonderend applaus volgde meer dan terecht, en Doyle was snel te overtuigen er toch nog eentje voor ons te doen. “En kom straks maar dag zeggen, ik heb vinyls bij, je mag ook met me op de foto als je wil, ik hou een tourbook bij. Nu speel ik nog een slaapliedje voor jullie zodat jullie kalm de nacht in kunnen gaan”, aldus Doyle. Na het uitermate korte, maar o zo mooie slaapliedje, nog eens in de Duitse taal, de titel vergaten we te noteren, bracht inderdaad de nodige kalmte. Dankbaar voor zoveel schoonheid die ons had overvallen.
Na de show nog even een praatje met de sympathieke zangeres gemaakt, op de foto zoals gevraagd, en wat Tara Nome Doyle-spullen naar huis genomen ook. Als je de kans krijgt deze artieste aan het werk te kunnen horen, geen seconde twijfelen. Gààn en genieten!
TARA NOME DOYLE: Facebook – Instagram
