Na een dagje verpozen was de fontein van vers muzikaal water voorzien en kon de 5de nuit van Les Nuits ingaan. Eentje met een speciaal karakter want alle optredens vonden zonder uitzondering plaats op het hoofdpodium in de tuin. De hele avond was opgevat als een razend interessant programmatie met artiestes die het pad effenden voor de hoofdprijs van de avond, een optreden van Azealia Banks, de toch wel best controversiële 33-jarige rapper uit New York.
Op jonge leeftijd was ze in 2011 de rijzende hiphop-ster van het jaar. Voorheen was ze in ons land enkel te zien in de Vooruit en op Werchter 2013. Het is een rapper en die nemen doorgaans geen blad voor de mond. Het zijn dan ook geen voetballers. Hierover straks meer. Welke artiesten mochten haar opwarmen, of beter gezegd de festivalgangers? Eén constante lijn werd een avond lang doorgetrokken. Het aantal instrumenten en muzikanten op het podium bleek NUL. Het aantal backingtracks en zangeressen was VIER en we telden 3 dj’s.
Soo Joo Park is een supermodel dat al catwalks liep voor bijna alle grote modehuizen. Denk aan L’Oréal, Vogue en Chanel. Ze is niet alleen model maar ook actrice en gelukkig ook zangeres, want anders stond ze hier op het grote podium enkel mooi te wezen. Een paar jaar geleden begon ze haar modellenwerk met dj-activiteiten te combineren op diverse gala’s. Een reeks ruwe demo’s leidde tot het vijf nummers tellende No Ghost, het resultaat van jetlag schrijfsessies in een modestad naar keuze. Op het eerste gezicht lijken deze nummers over liefde en verlies te gaan, maar Park wilde juist alle gevoelens en emoties vastleggen die je ervaart wanneer je nieuwe dingen in het leven probeert.
Muzikaal kregen we echter iets verrassends te horen. Haar invloeden zorgden voor de meest bizarre blend tussen jaren ’50 countrypop, girlband pop van een decennium later, Japanse ambient en een scheut shoegaze. Je gelooft het niet? Wij evenmin tot we het hoorden. Soo Joo kwam op enorm zwoele wijze het gigantische podium inpalmen maar dat zette haar ravissante verschijning extra in de belichtingsverf. Haar muziek klonk heel opzwepend, erg zwoel en heerlijk zomers. Jammer dat ze voor 50 man stond te spelen. Ze verdiende een pak meer kijk- en danslustigen.
Tijdens Take It Off nam haar set een steile vlucht. Dit was een bijzonder sterk nummer. Kiss Me baadde in Beach House-warming-sferen. Een vurig zwart hartje op de binnenkant van haar linkerarm paste stijlvol bij haar zwart cocktailjurkje. Haar stem klonk dromerig electrowarm en haar Londense dj was in vorm. Eigenlijk was elk nummer absoluut top en ze sloot af met een een subliem Phuket dat ze wel eens als “fuck it” lanceert. Soo Joo was sooo goe joo.
Miss Madeline was de volgende deerne aan de fontein. Deze New York City ‘Underground It-Girl’ passeerde al op MTV en Rolling Stone Magazine. Miss Madeline heeft recentelijk haar langverwachte mixtape uitgebracht, So Dramatic, een unieke mix van energie, chaos en glamour. Ze staat bekend om haar pophymnes, brutale teksten en opwindende videoclips en moeilijk te kopiëren choreografieën. Ze werd al meegesleurd in het voorprogramma van Slayyter. Geen choreo en geen backdrop in de tuin natuurlijk, waar ze gewoon zichzelf moest zijn, en dat bleek al ruim voldoende.
Miss Madeline kwam met zelfzekere tred het podium op en ze manifesteerde zich als een langbenige roodharige variant op Britney Spears, outfit- en songmatig. Gaandeweg hoorden we ook de Poppy van Computer.Boy doorschemeren. Luister maar eens naar Competition. Het pompende Melt was zelfs pure Charli XCX. So Dramatic was de poel waarin ze gretig viste en hoe platgetreden het genre ook is, ze kreeg een ondertussen halfvol gelopen zandkuip enthousiast aan het dansen. Ze zweepte het publiek op, de zon scheen en ze is mooi om naar te kijken.
OMG. Ook een nummer van haar trouwens en zoals de meeste van haar nummers gaan die over ‘silly boys’. Miss Madeline had letterlijk minder om het lijf dan figuurlijk en dat is uitstekend nieuws. Ze was vooral de juiste sfeerprinses op de juiste plaats.
Het laatste voorprogramma was weggelegd voor Umal Moses, ofte Swank Mami. Deze 27-jarige Somalische artiest uit Oslo is tevens actrice en kreeg al een rolletje van de regisseur van Drive. Arca is al fan en Umal richt zich muzikaal op de “girls, gays & theys”. Swank Mami maakte indruk met haar zelfverzekerde présence, de loodzware maar echt beukende bassen en haar twee laarzen in de vorm van kasteeltorens. Zelf was ze een beminnelijke burcht die enthousiaste versies van Poison en Baddies ten berde bracht. He Got That was een soulvolle song die het hekken aan de frontstage luid deed daveren onder te zware bassen.
Ook Mami had haar kindjes flink onder controle want iedereen heupwiegde gezwind mee. Plz en I Saw You waren het dansbare slot op de kasteelpoort. Swank Mami was behoorlijk swag en sloot het rijtje support acts met veel schwung af. Het tempo waarmee de support acts elkaar afwisselden lag verschroeiend hoog met een interval van slechts 5 minuten, wat technisch haalbaar is vermits alles op tape stond er geen instrumenten verwisseld dienden te worden. Dat tempo werd echter vakkundig lamgelegd door de hoofdact van de dag.
Het was dan ook hoog tijd voor Azealia Banks. Gedurende haar carrière leidde haar aanwezigheid op sociale media en de daar verspreidde uitgesproken opvattingen over de Amerikaanse politiek, evenals geschillen met andere artiesten, tot veel controverse.
Banks is beschuldigd van homofobie, transfobie en xenofobie jegens meerdere nationaliteiten. Het lijkt dus een beetje een berekend risico haar hier te programmeren. Feit is dat haar compromisloze aanpak haar geen windeieren heeft gelegd. Ze combineert op vakkundige wijze rap, house en electro. Sinds haar debuut 212 heeft Azealia de aandacht getrokken met haar provocerende teksten en haar vermogen om genres en culturen te fuseren, waarbij ze een breed scala aan geluiden verkent, variërend van New Yorkse house tot avant-garde electro.
Diva Azealia kwam een dik half uur te laat het podium op. Gelukkig was het feestgedruis van de grote dagen omnipresent in de volledig dichtgeslibde zandbank van het fonteinpodium. Haar dj was al een kwartier de boel vakkundig aan het opstoken toen La Banks in een erg stijlvolle renaissance outfit met een kamerbrede glimlach ten tonele verscheen. Ze was erg goed geluimd en sleurde het festival zonder moeite mee in wat een redelijk fabelachtig dansfeest zou worden. Tot op de trappen stond iedereen mee te springen. Behoorlijk opzwepend om mee te maken. Elk nummer klonk groovier dan de klank waarvoor het woord is uitgevonden toeliet. De raplijnen liet ze met sprekend gemak en steeds heerlijk lachend los op de uitgelaten fans.
Luxury uit 2012 had meer funk en r&b in de aanbieding, maar Azealia wisselde graag tempo en stijlen af. Ook hier kwamen snelle raps de onderkoelde vocals vervangen.
Heavy Metal And Reflective was opzwepende techno met hiphop-injecties. Na 20 minuten was ze haar rookmachine beu en ze schreeuwde “I wanna be free” in Yung Repunxel om met een megafoon in aanslag compleet loos te gaan. “What the fuck!” Heel indrukwekkend. En de bangers volgden elkaar in ijltempo op. Fierce en het verzengende Fuck Him All Night werden met uitdagende danspasjes verrijkt en die maakten het festival stapelgek.
“Cause I ‘m a fucking diva” klonk het in het recente New Bottega. We waren verre van voorbereid op de storm die losbarstte tijdens een memorabel 212. We moeten diep in ons geheugen graven om de collectieve gekte onder woorden te brengen. Na drie kwartier verdween ze. Orkaan Banks was op elk vlak verbluffend en buiten categorie. Absoluut voer voor eindejaarslijsten.
We stonden aan de grond genageld want Azealia Banks was een regelrechte openbaring. De eerste avond zonder gitaren bleek een groot succes. En morgen zijn we er gewoon terug.
Instagram: Les Nuits / SOO JOO / MISS MADELINE / SWANK MAMI / AZEALIA BANKS
