Na meer dan 20 jaar stilte op de Kalmthoutse heide, zal er binnenkort weer muziek van tussen vennen klinken want Jazz Op De Hei belooft in 2023 terug te komen met een groots opgezette editie van het jazzfestival. Om ons al een beetje warm te maken voor die heuglijke gebeurtenis, organiseren de dames en heren drie kleinere jazz concerten in de buurt van de Kalmthoutse heide en dat steeds op een andere en tot enkele minuten voor aanvang van het concert, geheime, locatie.
De eerste van die drie opwarmertjes is aan ons voorbijgegaan maar op nummer twee waren we met plezier aanwezig. Plaats van afspraak: een kruispunt aan de rand van het bos, ergens in het verder erg vredige Kalmthout. Met zo’n kleine 80 man (m/v/x) stonden we bij -5°C wachtend te verkleumen (of vice versa) tot enkele mensen van de organisatie uit het bos verschenen om ons mee te voeren naar plaats delict: Kasteel Boterberg.
Voor we het kasteel echter mochten betreden werden we nog verrast met een optreden van een man met een zaag, een man met wat elektronisch instrumentarium en een beamer. Wim Van Lee en Jeroen De Saedelaar zaten gevangen in wat een flink uit de kluiten gewassen kippenhok leek te zijn.
Chapeau voor de twee om de ijzige kou te trotseren en ons van een gloomy soundscape met bijpassende videobeelden te voorzien die wel heel goed pasten bij de wat dreigend, mysterieuze sfeer die de boswandeling in het donker toch had opgewekt.
In groep ging het dan verder naar kasteel Boterberg alwaar SPOOK ons zou trakteren op een concertje ten faveure van hun naamloze eersteling, een album waar wij nogal wild van waren, en zijn. De verwachtingen van onzentwege waren, zoals dat wel eens durft te gaan met verwachtingen, hooggespannen, en dan drukken we ons nog zachtjes uit!
Iets na negenen betraden Simon Segers, Nicolas Rombouts en Filip Wauters de volgestampte woonkamer van het kasteel om er meteen in te vliegen met de stevige openingsslag van Fire. Gehoorgangen werden ijlings van oordoppen voorzien want dat eerste akkoord liet er geen twijfel over bestaan dat het hen menens was.
SPOOK maakt mysterieuze, spacey jazz van het soort dat liefhebbers van de klassieke hotellounge jazzvariant waarschijnlijk liever in een ander genre zouden onderbrengen. Wild, onverwacht, vaak groovy, soms hypnotiserend maar altijd verrassend en verdomd origineel klinkt het drietal. In de meeste nummers staat het zweverige geluid van de pedal steel van Filip Wauters centraal, waarbij een batterij effectpedalen en ander elektronisch speelgoed het geluid nu en dan echter dusdanig veranderde dat de link met het akoestische instrument leek te worden verbroken.
Tegenover Wauters beperkte Simon Segers zich tot een (naar heavy metal en progrock normen) vrij bescheiden drumkit die hij de ene keer met drumsticks behandelde, dan weer met borstels aaide, met een vioolboog deed vibreren of met een keukenhanddoek leek af te stoffen. Hij deed dat met een heerlijke subtiliteit en fijngevoeligheid en toverde, schijnbaar moeiteloos, een zo goed als oneindige variatie aan geluiden uit de verschillende apparaten die hij ter beschikking had.
Nicolas Rombauts tenslotte verbond – contrabas leunend tegen de linkerschouder – het melodische van Wauters met het ritmische van Segers. De ene keer deed hij dat met de boog, de andere keer met de vingers. Vingers waarvan we, zeker in een nummer als Black Tape dat drijft op een geweldige, hypnotiserende baslijn, vreesden dat ze tot bloedens toe aan de snaren zouden plukken. Eelt is ongetwijfeld zijn beste vriend op zo’n moment!
Zes nummers speelden de heren: Fire, 1 1/2, Rommelmarkt, Pink en Black Tape gevolgd door bisnummer Spook. Steelgio, de zweverige liefdesverklaring aan de pedal steel, haalde de setlist niet en paste misschien ook niet 100% in de set.
SPOOK dompelde ons een uur lang onder in een muzikale wereld die we nog nergens anders hoorden. Op plaat klinkt dat al geweldig, maar live komt het nog een pak directer binnen. Muziek zien maken door topmuzikanten is nog net iets anders dan diezelfde muziek beluisteren vanop plaat, cd of streamer. Als je dat dan kan doen vanop een paar meter afstand, dan besef je pas ten volle hoeveel vakmanschap dit soort muziekmakerij vereist.
Top band, top plaat, top optreden!
Jazz op de Hei: Facebook – Instagram
SPOOK: Facebook – Instagram
