Zaterdagavond viel de spanning te snijden in heel het land, met aanzienlijke concentraties in Brussel, Gent, Genk, Leuven, Brugge en Antwerpen. Daar vonden immers de finales van Sound Track plaats: in elk van deze steden zouden drie aanstormende artiesten zich voortaan laureaat van deze wedstrijd mogen noemen, en dan stond er ook nog eens een publieksprijs op het spel.
Meteen valt op dat er weinig neutrale kijkers zijn afgezakt naar Trix voor de finale van de provincie Antwerpen: wanneer de immer enthousiaste host Michiko aan het begin van de avond de deelnemers overloopt, kan wie een blik op de decibelmeter werpt de zaal netjes verdelen in de fanclubs van de acht finalisten. Ook wij krijgen regelmatig de vraag “Voor welke band kom je?” Ons antwoord? “Voor allemaal!”
Mojo & The Kitchen Brothers bijten de spits af: iemand moet het doen, maar zij doen het goed. Meteen laten ze de zaal in een vuurgloed baden, en dat komt niet enkel door de kleur van de spotlichten. Met z’n vijven in de frontlinie, inclusief de drummer die de aartsmoeilijke combinatie met zingen op zich neemt, sturen ze hun atmosferische rockgeweld met floydiaanse fasen het universum in.
Stuk voor stuk zien de heren eruit alsof de jaren zeventig nooit geëindigd zijn, en toch klinken ze bijzonder fris. Op de vage frasen na dan, die wel eigen zullen zijn aan het psychedelische genre: een unisono meegebruld “Omega Centauri”, “Rise up the Animal Kingdom” en “Become one with the Red Dwarf,” het zal allemaal wel.
Scottie probeert zijn publiek te laten dansen, springen, meezingen en zelfs zwaaien met de lichtjes van hun telefoon, maar heeft pech dat de toeschouwers (afgezien van de harde kern vooraan) nog redelijk mak zijn, zo vroeg op de avond. En dat is jammer, want zijn speelplezier is aanstekelijk en zijn “Zij wil mij / Ik wil haar / Toch heel graag / Hier, hier, hier” is misschien geen grote poëzie, maar blijft wel meteen hangen.
Je hoort de hele zaal hun adem inhouden wanneer Emma Hessels begint te zingen. Enkel met haar uitzonderlijke stem en zes snaren, gezeten op een krukje, beroert ze de harten van de luisteraars met zinnen als “I miss the way we moved through the night” en het wondermooie nummer Aretha, waarin de woorden “I met her in the space she left behind” nog lang resoneren.
Always Lost, haar laatste nummer dat ze badend in blauw licht brengt, gaat over jezelf verloren voelen in de wereld. Nu heeft Emma echter haar plaats gevonden, en die is overduidelijk op het podium: hoe nerveus ze ook overkomt tussen twee nummers, die onwennigheid verdwijnt onmiddellijk wanneer ze aan het zingen gaat en haar melodie zich in je oren nestelt.
RAPHA wist ons bij de voorronde in Mechelen het meest te charmeren, zelfs al trad ze toen enkel met een backing track op. De zangeres beloofde muzikanten mee te brengen naar de finale, en ze hield woord: wat ze hier neerzet, is een show die helemaal af is en ze zo kan neerzetten op de grootste podia.
Haar melancholische Loin De Mes Yeux krijgen we niet te horen, wel het ene na het andere nummer dat een glimlach op het gezicht van het publiek tovert en hen aan het bewegen brengt. Dat dankzij de fantastische stem van RAPHA, de eindeloze energie van haar bandleden (inclusief gastartiest OSKI) en natuurlijk haar perfect in elkaar gestoken pop.
Een bas die je ziel raakt kondigt de komst van Deadbeat Larry aan. Oldschool hiphop van ambachtelijke Antwerpse makelij, dat is wat deze tomeloos over het podium buitelende rapper brengt. Bijgestaan door een dj, zoals het hoort, maar hij kan het ook zonder, wat hij bewijst in een intermezzo dat diep snijdt en waarvan vooral “Ik spreek mijn moedertaal, broederliefde” blijft hangen.
Larry’s show is chaotisch (zo vraagt hij wel twee keer “Hoeveel tijd hebben we nog?”), maar op een aangename manier. Wie een zaal uitbundig “Minimumloon! Mini-minimumloon!” laat meebrullen in wat eigenlijk een bijzonder scherpe tekst is, verdient het dat hij hier zijn voltijdse job van kan maken.
WASTE maakt lawaai, véél lawaai volgens hun bio. Ter bescherming van onze trommelvliezen gaan we dan ook iets verder naar achteren staan in de zaal. De zanger heeft een bijzonder krachtig stemgeluid en de bandleden zetten elkaar aan met hun enthousiasme, maar de groep is op hun best wanneer ze het monolitische gitaargeweld (en het bijbehorende geschreeuw) even laten voor wat het is en een rock-‘n-rollritme uit hun mouw schudden, de indierocker in zich naar boven laten komen of tegen de bonzende postpunk aanleunen.
Lokale lofi-helden Imaginary Sister, geen onbekenden voor lezers van onze site, laten het publiek weer tot rust komen na de oerknal van WASTE. In ondankbare omstandigheden, want het gebabbel van de bar is hoorbaar tot tegen het podium. Het duo laat het zich niet aan het hart komen: schijnbaar moeiteloos schudden ze de parels van hun eerste album uit hun mouw, die zich ontvouwen als kortverhalen vol ontroerende details. Met een hoofdrol voor het allermooiste Forces: wie dit eenmaal gehoord heeft, krijgt de regel “I can’t stand time, I won’t accept space” nooit meer uit zijn hoofd.
Misschien komen de buitengewone stem van Kathy Vanhout en de gevoelige snaren van Vik Hardy beter tot hun recht in schemerige cafés dan in die enorme zaal van Trix, maar wie helemaal tegen het podium plakte, kon alleen maar betoverd worden.
Met plush baby is de avond al aan zijn afsluiter toe. Caitlin Talbut, ook befaamd van BLOND en BLUAI, is getooid in een roze pakje met laarzen en hoed, Nicolas Anné draagt een knalgele outfit en bekijkt de wereld letterlijk door een roze bril: kleuren op het podium dus, maar ook kleuren in hun nummers. Het duo brengt immers pop die we filmisch durven noemen, met maffe teksten die samen een musical lijken te vormen, vertolkt door de energieke stem van Caitlin.
Als enige van de deelnemers bracht plush baby nog geen video of audio uit die we met jullie kunnen delen, wat jammer is, want het is een genot om dit tweetal over de planken te zien dartelen. Hopelijk delen ze dus spoedig hun kunsten met de wereld.
Wie nog een trein te halen heeft, krijgt geen tijd om te wachten tot de jury de laureaten bepaald heeft: het zijn RAPHA, Emma Hessels en WASTE die zich het geluid van de provincie Antwerpen mogen noemen en een jaar lang professionele begeleiding op maat ontvangen, terwijl Mojo & The Kitchen Brothers de publieksprijs gesponsord door Lotto opstrijken. En her en der in de zaal staan nieuwe talenten te popelen om zich in te schrijven voor de volgende editie, over twee jaar.
Tot slot een noot (of eerder een noodkreet) voor de organisatoren van Sound Track. Waarom zijn alle finales op dezelfde avond? Wij zouden graag van álle muziek genieten, maar zelfs wij kunnen maar op één plaats tegelijk zijn.
