Na twee jaar wachten is het weer zover: Sound Track strijkt opnieuw neer in de Vlaamse steden, en dus mocht Mechelen niet ontbreken. Tijdens de vorige editie kon je hier de latere winnaar BLUAI ontdekken, waardoor de verwachtingen voor deze wedstrijd uiteraard hoog liggen. Zes artiesten streden zaterdag in de Dijlestad om een plek in de finale en de start van een bloeiende carrière.
Avonden als deze hebben doorgaans even de tijd nodig om op gang te komen, maar hier barst het feest wel onmiddellijk los. Dankzij het oeverloze enthousiasme van host Michiko, maar ook dankzij de fans van eerste deelnemer Lowye. De rapper geeft nerveus toe dat vanavond zijn eerste show ooit is en heeft nog grote stappen te zetten, maar je ziet meteen dat het maar een kwestie van tijd is voor hij die ook zet.
Het publiek wordt meegesleurd in een zinderende nachtrit, geruggensteund door de snedige beats, samples en synths van Lowyes dj, die ter inspiratie grasduinde in gierende gitaren, bonzende elektronica en de soundtrack van Scarface. Lowye (spreek uit: low-eye) blijft rappen over “heftige dingen die ik heb meegemaakt, en af en toe een beetje fantasie” tot hij helemaal door zijn stem zit, maar dat laat het trappelende en rondedansende publiek niet aan het hart komen. Zeker niet wanneer gastartiest OSKI opduikt in WITH ME.
Jammer dat het publiek van Lowye grotendeels de zaal verlaat wanneer Noonzy opkomt. Het viertal brengt zonnige pop alsof de jaren zestig nooit geëindigd zijn, waar gitaren vrolijk klateren, hier en daar een tamboerijn figureert en iedere “oh-oh-oh” luidkeels meegezongen wordt. Hun teksten variëren van braafjes (“I see the sun, I wish I could touch it”) over intrigerend (“I’ve seen the deep, we’ve all seen some silly creatures creep”) tot heerlijk absurd. Dat laatste vooral in hun beste lied Spider Monkey, dat de luisteraar meteen meekrijgt met de beginzin “I prefer to have a ticket / instead of hiding in the loo”. Of hun op één na beste lied, beter, want het kwartet verdwijnt merkwaardig genoeg van het podium zonder prijsnummer idk te spelen.
Anna Khina, kort voor Anna Borodikhina, stond als poëet al overal te lande op de planken en heeft ook een eigen theatervoorstelling; het podium is duidelijk haar tweede thuis. Dat bestrijkt ze dan ook helemaal alleen, met haar loopstation waar ze nummers stap voor stap mee opbouwt. Anna is niet bevreesd om maatschappelijke thema’s aan te kaarten: Migrantenouders schreef ze voor haar ouders, die met haar uit Kazachstan vluchtten toen ze drie was, in Mezelf Zijn zingt en rapt ze op een soulvolle beat (met piano en saxofoon) over biseksueel, panseksueel en bovenal jezelf zijn, Vallen En Opstaan bevat dan weer de woorden: “Stemmen in mijn kop zeggen dat ik beter stop / Maar nee, ik geef niet op.”
De scherpte die haar poëzie zo kenmerkt, ontbreekt hier jammer genoeg wel een beetje. Het refrein “Emoties zijn er, ge moet ze niet verzwijgen / Ik begrijp u, begrijpt gij mij?” resoneert duidelijk bij het publiek, en toch hebben we haar ritmische woorden al veel dieper horen gaan dan dit.
RAPHA heeft met straatlengten voorsprong de beste stem van alle deelnemers. Je vraagt je dan ook af welke hoogten ze zou bereiken met live-muzikanten aan haar zijde, of op zijn minst een dj. Nu trotseert ze het publiek in haar eentje, met een track die door de boxen schalt als enige begeleiding. Funny heeft alles in huis om een radiohit te worden, maar het is in Loin De Mes Yeux dat de zangeres echt verbaast. Moeiteloos schakelt ze tussen Frans en Engels terwijl haar diamanten stem onophoudelijk flonkert. Wat ons betreft de grootste verrassing van de avond.
Solorocker STICE luistert volgens de host graag naar Nine Inch Tails en Tools. Diezelfde intensiteit bereikt hij ook met zijn eigen muziek, die hij op de wereld loslaat met enkel een gitaar en een laptop die nog veel meer gebeuk verbergt. En zonder ook maar een grammetje zelftwijfel, alsof hij elke ochtend bij het opstaan deze hele set voor de spiegel oefent. Het resultaat is dan wel dat het publiek aan het eind helemaal murw in de touwen hangt.
De Nobelprijs voor Literatuur zal CJ Officialll niet snel winnen, de strijd om de dansvloer daarentegen wél. Met zijn zonovergoten afrobeats zetten hij en zijn dolenthousiaste dj zelfs de stijfste heupen nog één keer in beweging. De ideale energie om een avond als deze mee af te sluiten. En wie van deze zes dan doorstoot naar de finale in Antwerpen? Dat moeten we nog te weten komen, maar de jury wacht in elk geval een zware taak.
