Vroeger krabden we ons weleens in de haren wanneer mensen tijdens een optreden alles met hun telefoon stonden te filmen. Nu we al zolang geen livemuziek mogen ervaren, moeten we toegeven dat ze toch wel een punt hadden. Rosa Butsi pakt het iets professioneler aan en trakteert ons op een heuse concertfilm. Twintig minuten vol knisperende melodieën krijgen we, terwijl we onderweg ook te weten komen hoe haar artiestennaam ontstond en waar ze de inspiratie vandaan haalt om liedjes te schrijven. (Katten en chocolade, zo blijkt. En de liefde, natuurlijk).
Vorig jaar schonk Rosa de wereld een prachtige ep, en onlangs vloog ze nog voorbij met een broos en breekbaar liedje. Deze zomer trekt ze opnieuw de studio in om nieuwe muziek op te nemen. Daarvan krijgen we hier een voorsmaakje dat ons onmiddellijk laat snakken naar meer. In het universum van Rosa Butsi is elke dag immers een lenteochtend. Zo een waarop de eerste bloesems openklappen, buien slechts een verre herinnering zijn en de wereld rondom je aanvoelt alsof ze helemaal nieuw en fris is.
Rosa’s stem is dan ook gemaakt van de zachtste zijde. Schijnbaar moeiteloos schudt ze nog eens zinnen als “You touched a thing that others failed to see” uit haar mouw. En hoewel enkel haar gitaar, de bas van Trui Amerlinck en het drumstel van Jordi Geuens haar ondersteunen, zou je zweren dat er hier meer instrumenten klateren, zinderen en zoemen. Titels krijgen we nergens te horen, maar de betoverende opener en het country-achtige liedje waarvan “Dealing with delay” het refrein vormt, wisten ons het meest te bekoren.
Enkel het afsluitende nummer valt een beetje uit de toon, omdat het muzikaal wat kaler en kleurlozer is. Maar het voordeel aan dit concertloze tijdperk is dat je dit optreden meteen weer van voor af aan kan beluisteren, zo vaak je maar wil. “Those days are never really over”, zingt Rosa dan ook in het begin, “they treat you like a good old friend.”
