Begonnen als grungegroepje in de jaren ’90 en in de loop der jaren de overstap gemaakt naar hun, huidige, typische melodieuze gitaarpop. Eerlijk toegegeven, we kennen maar een handjevol nummers van Nada Surf waaronder hun grootste hit Popular uit het debuutalbum High/Low dat alweer dateert van 1996 en enkele kleinere hits uit het alom geprezen Let Go, dat gereleased werd in 2002. Nochtans heeft de band niet stilgezeten in de jaren daarna, integendeel. Het was dus vooral nostalgie dat ons naar het 15-jarige jubileum van Let Go in Het Depot deed afzakken.
Met een kwartiertje vertraging komen de heren het podium op, inclusief grijze haren, cowboyhoed en dreadlocks trappen ze de integrale versie van Let Go af met een sobere, akoestische versie van Blizzard Of ’77 opgeluisterd door enkele violen. Alle nummers van het album worden netjes afgewerkt, rustigere nummers zoals Blonde-on-blonde en Inside of Love worden afgewisseld met het stevigere werk waaronder The Way You Wear Your Head, Hi-Speed Soul en Treading Water.
Bassist Daniel Lorca, gedeeltelijk verstopt onder zijn dreadlocks, leidt het nummer Là pour ça in waarna Caws het overneemt. We zijn aangenaam verrast door het impécable Frans (ze hebben duidelijk goed opgelet tijdens hun opleiding in het Lycée Français de New York red.), maar dit kan toch niet het gevoel wegwerken dat het eerste deel naar het einde toe een beetje te statisch en met momenten zelfs wat saai aanvoelt.
Frontman Matthew Caws toont zich een begenadigd entertainer met zijn soms grappige, soms serieuze bindteksten. We vernemen zo dat de band geïnspireerd wordt door o.a. Bob Dylan op een regenachtige dag, onmogelijke liefdes en dat ze zich zorgen maakt over het mileu. Ook het recente #me-too gebeuren komt aan bod waarin de zanger oproept tot meer respect voor de vrouw: “We have to keep women safe”, dat op enthousiast applaus onthaalt wordt.
Er wordt wat reclame gemaakt voor een cover-cd van Nada Surf-nummers gebracht door andere artiesten ten voordele van het goede doel… commerciële feeling of hebben de heren het hart op de juiste plaats? Wij houden het op het laatste.
In de tweede set schijnt de groep een nieuwe adem gevonden te hebben en wordt er stevig ingezet met Imaginary Friends. Hoogtepunten zijn Stalemate, dat overgaat in een geslaagde cover van Joy Divisions Love Will Tear Us Apart zonder afbreuk te doen aan de originele versie, en het intieme Your Legs Grow. De rest van de tweede set wisselt opnieuw af met wat mindere en wat betere nummers. Bij de encores schieten de New Yorkers terug wakker en dat doen ze overtuigend met het obligatoire Popular, het mooie Always Love en de aanstekelijke – oh fuck it! – meezinger Blankest Year, waarbij de halve zaal mee mag feesten op het podium. We’re gonna have a party!!
Was dit het beste concert dat we al gezien hebben? Neen, daarvoor waren er teveel ups en downs en was het met zijn bijna tweeënhalf uur iets te lang en iets teveel van hetzelfde. Misschien ligt het aan de leeftijd of misschien is less gewoon more. Buiten kijf staat wel dat dit steengoeie muzikanten zijn met een rijkelijk gevulde portfolio aan goede popsongs én dat de zoete, kwetsbare stem van Matthew Caws nog steeds kan overtuigen.
