Als je dit leest, is Sound Track volop van start gegaan, met op 13, 20 en 21 december de finales in diverse zalen ten lande. De deelnemende bands tonen op Soundtrack het beste van zichzelf en allicht zijn er vele winnaars en sowieso ontdekkingen en gegarandeerd voor elk wat wils. De spits werd afgebeten op vrijdag 26 september 2025; in Mechelen bij Concertzaak. Luminous Dash tekende present en zag veel moois.
Zoals je allicht weet, wordt de volgorde van de line-up voor elke soundtrackavond wordt telkens bepaald door loting, dus extra spannend voor de bands. Zo ook in Mechelen.
De eer om te openen was voor Fishbowl, de band van de twee Lena’s, zangeres, gitariste en toetseniste Lena Julian en bassiste Lena Beck die de band oprichtten en nu versterkt worden door Clovis Vandaele op drums en Roman D’Hondt op gitaar. Catherine Smet van BLUAI is redelijk enthousiast over deze band en na vrijdag begrijpen we haar volkomen.
Fishbowl wist ons eigenlijk instant te bekoren met hun dromerige en slepend trage nummers en dat stemgeluid van de frêle Lena Julian is zo ongelooflijk zwoel en mooi. Stoer en indrukwekkend ook.
We hoorden echo’s van Mazzy Star, This Mortal Coil en Bess Atwell. Dat Big Thief en Julia Jacklin tot hun voorbeelden behoort, verbaast ons ook niet. Maar Julian zingt natuurlijk vooral met eigen indrukwekkende stem. Aan de bindteksten kan nog wat gewerkt worden, de muziek overtuigde ons alvast. De dromerige slepende indiepop van dit viertal smaakt naar meer, en Empathy is nu al een favoriet van ons.
“Het is de eerste keer dat ik met een band speel, normaal doe ik alles alleen. Maar dat was veel te boring”, aldus Noah Thiron, nu dus versterkt met bassist en drummer, zelf gitaar spelend. Een The Police-opstelling, al was het daar de bassist die zong. Zowaar klonk die bas echt soms als die van Sting.
Al hoorden we toch vooral slepende slacker-songs, slowcore, jazzcore en lofi-grooves met weerhaakjes. Met al dan niet knipoogjes naar Fuck, The Notwist, Low of ook Buffalo Tom. Voorzichtige gitaarnoise ging gepaard met een bescheiden dosis melancholie. De stem, aanvankelijk iets te stil in de mix, van Thiron was bijzonder aangenaam. Net als bij Fishbowl had de set van Thiron voor ons gerust langer mogen duren, maar dan gaan we natuurlijk in tegen het concept van Sound Track.
De derde band die mocht aantreden was Itches dat een heel pak méér nummers speelde. Zonder buiten de tijd te gaan, dat kan natuurlijk alleen met korte gebalde punkrocksongs. De Kempenzonen omschrijven hun muziek zelf als goedkope fuzz-punk.
Het rammelde dat het een lieve lust was, met menig gierende gitaarklanken, Sex Pistols, Stooges en Ramones aan Duracellkonijnenvaart, grungy en, uiteraard. Punky, maar soms ook ietsje subtieler en grillige garagerock mondde dan weer plots uit in een reggaefeestje. En even werd het zowaar net niet proggy. We hoorden veel knap geweld, maar niet alles kon ons even hard overtuigen. Dat ene iets langere nummer met die reggae-uitstap zeker wel. Enfin, wel lekker hoor!
Wanneer Olga aangekondigd werd, lag die al ‘voor dood’ op het podium. Het publiek werd gevraagd om vooral te gaan zitten. Wat zou volgen was een bevreemdende ervaring. De artieste begon ons liggend toe te spreken, zware dreunende beats en elektronica volgden, waarop ze zich recht kronkelde, zat, stond en het hele verhaal verder evoceerde op nog meer beats. Volgens de bio heeft het iets David Lynchiaans. Fans zijnde van deze grootmeester konden we dat toch niet echt terugvinden in Olga’s act.
Wat ze deed was zeker apart, al kon het onze aandacht niet echt houden, de elektronica soms wel, die passage die ons aan de onvolprezen Teneil Laetitia Throssell aka Haai deed denken. Helemaal mee waren we niet in het avontuur van Olga, maar dat eventjes neerzitten deed wel deugd…
Amper bekomen van die ronduit geweldige debuutplaat van Maquillage, keken we heel erg uit naar Dark Beach, het zijproject van bandleden Gioia Podesta en Nick Symoens. De zangeres en bassist-keyboardist en zanger smijten zich met Dark Beach volop in de donkere jaren tachtig en plakken daar belachelijk veel dromerige melancholie tegenaan, zo bleek. De stem van Podesta even zalvend, innemend en machtig als bij Maquillage.
De beats uit Symoens’ keyboard klonken lekker vet en eighties aproved, met ook een snuifje jaren negentig eurobeat, soms ei zo na industrial. En subtiele waaierende baslijnen. Het maakte onze dansbeentjes én oortjes alleen maar blij alleszins. We hopen dat Podesta en Symoens zeker verdergaan met Maquillage natuurlijk, maar hou Dark Beach ook maar in leven. Zo lekker, zeg!
Lierenaar Baptiste Vanmaercke mocht als laatste aantreden op Sound Track in Mechelen. Niet onder eigen naam maar als B!no, een verbastering van ‘Albino’, zoals de rapper als kind werd genoemd omwille van zijn spierwitte haardos. De jongeman bracht eerlijke teksten die hij door de Club rapte en scandeerde, op energieke wijze en zo de melomanen de nacht in stuurde, of naar een of ander Mechels café, wie zal het zeggen, het was per slot van rekening vrijdag.
Zo, de kop is eraf van Sound Track, de komende weken nog meer nieuwe bands te ontdekken.
FISHBOWL: Facebook • Instagram
THIRON: Instagram
ITCHES: Facebook • Instagram
OLGA: Facebook • Instagram
DARK BEACH: VI.BE
B!NO: VI.BE
