Tekst JEN, Maria Iskariot en ILA: Didier Becu
1 mei, Dag van de Arbeid, maar sommige mensen moeten werken zoals jullie verslaggevers, de artiesten en de grote horde vrijwilligers die van Red Rock in Brugge wederom een heerlijk feestje maakten. Gesitueerd in het Koningin Astridpark waar je ook de Villa Bota aantreft. Een gratis festival dat de hele dag in het teken staat van de Belgische muziek, precies zoals we het willen!
Eerst hadden we YUMA , een indieband uit Ruiselede die verrast met betoverende, mysterieuze klanken. Hun intieme, weemoedige songs nestelen zich onder je huid. Elk nummer vertelt een sfeervol muzikaal verhaal, fluisterzacht en breekbaar, maar met onverwachte wendingen en rake weerhaken.
Maquillage weeft een afwisselende droom van glinsterende gitaren, betoverende bassen, dreunende drums en suizende synths, gedragen door een heldere, hypnotiserende stem.
Het trio Yerra Yerra uit Hasselt bracht dan weer een eigenzinnige mix van no-nonsense, kruidig knetterende indie-rock. Rauw en poppy tegelijk: ze beuken stevig en rockend om zich heen, om je vervolgens verleidelijk en ingetogen mee het park in te lokken.
West Coast Caravan hield het op een cocktail van grommende, heftig stampende rock’n’roll. Met hun eigenzinnige draai aan de sound van The Black Keys, Black Box Revelation en Deep Purple, klinken ze als een ongepolijste diamant: rauw en rechttoe-rechtaan.
West Coast Caravan raasde door de set met zoveel kracht en overtuiging dat ze zowel de jury- als publieksprijs mee naar huis namen.
Voor Jente Neels werd Red Rock een wel heel speciale belevenis. Niet alleen was het een thuismatch voor de Brugse, ook was het één van de eerste keren dat ze op een groot Vlaams festivalpodium stond. Ze is het wel gewoon, want als muzikante bij Jan Verstraeten en nog meer met Sylvie Kreusch weet ze hoe dat aanvoelt. Nu dus met haar eigen kindje JEN. Ondersteund door een resem klasse muzikanten zoals drummer Joshua Ongenae en Klaas Leyssen van zowel TJE als The Yummy Mouths, toonde JEN wat ze in huis hadden. En dat is toch heel wat. Het is geen toeval dat Jente met Sloper Nederlandse podia deelde, want hoewel haar songs een uiterst poppy skelet hebben, ontpoppen ze zich op het podium tot een goed draaiende rockmachine. De zenuwen stonden duidelijk gespannen, maar verdwenen al gauw want na enkele minuten had Jente door dat ze de thuismatch vlotjes aan het binnenhalen was. Wordt vervolgd!
Voor Maria Iskariot werd het behoorlijk spurten, want een paar uur eerder stonden ze nog ergens in Roeselare van jetje te geven. Zoiets gebeurt nu eenmaal als je stilaan – als dat al lang niet het geval is – de best draaiende rockmachine van dit land aan het worden bent. En dat amper één jaar na de finale in Humo’s Rock Rally en Sound Track. Het is hen van harte gegund, want het enthousiasme druipt ervanaf. Punkrock ja, maar voorop staat de missie om het publiek met de glimlach naar huis te sturen, ook al was dat met ILA en De Mens op de affiche toch nog eventjes wachten.
De vier amuseerden zich te pletter en dat deed het publiek ook. Frontvrouw Helena Cazaerck weet perfect wat haar te doen staat om het publiek mee te krijgen en met zo’n band achter zich lukt dat net nog een tikkeltje beter. Het grootste deel van de set kwam uit de eerste plaat die ondertussen reeds is opgenomen, naast een cover van Pixies en de meebruller Dat Vind Ik Lekker van Gorki. De geest van Luc De Vos zou zowaar een uurtje later nog eens opduiken in Brugge. Een feestje werd het met topmuziek. Wel een dikke middelvinger naar de idioot die het normaal vond om een blik bier naar het hoofd van drummer Sybe te gooien. Zoiets doe je niet en nog minder breng je je eigen drank mee naar een festival dat ervoor zorgt dat je gratis zo’n affiche als deze geeft. Soms vraagt een mens zich af…
Ilayda Cicek prees zich gelukkig dat ze het podium van Red Rock haalde, want de afgelopen dagen zat ze doodziek thuis. Daar hebben we in Brugge niets van gemerkt, samen met haar band ILA toonde de Limburgse wat we al jaren weten en wel dat dit één van de beste bands is van dit land. ILA slaagt erin om zowel radiovriendelijke poprock – weliswaar met een zeer scherp randje – denk aan Leave Me Dry als psychedelische rock zoals Ben Anlamam (in het Turks dus) vol overtuiging te brengen. Een zo goed als perfect optreden, wat deels komt doordat er op Ayna alleen maar steengoede nummers staan, maar ook omdat de vier muzikanten perfect op elkaar zijn ingespeeld.
“Wij zijn ILA” is meer dan een statement, het is ook wat je op het podium ziet en hoewel kersvers bij de band, toonde ook Matthias Stijnen zich nu reeds als een meerwaarde bij een geluid dat alsmaar beter wordt. Geen verrassing voor ons, wel dat Ilayda plotseling uit het niets aankondigde dat Hollywood van Gorki zou worden gespeeld. Hadden we niet verwacht, neen!
We schrijven het niet graag, maar op een optreden in Dendermonde en een passage op Rock Olmen na, valt voor eventjes het doek over ILA, want nu is het tijd om te bedenken met welke nieuwe songs ze hun briljant debuut Ayna kunnen evenaren. Ons vertrouwen is groot genoeg om nu al te zeggen dat ze het wellicht zullen overtreffen.
Afsluiten deden we met De Mens. Terug van weggeweest, zonder dat ze ooit zijn verdwenen. Een set van Belpop-klassiekers en nieuw materiaal waarmee werd aangegeven dat het einde nog lang niet in zicht is.
