Eric Quach, de man die al jarenlang onder de naam Thisquietarmy de dronewereld overheerst met Aidan Baker, blijft evolueren. Waar er een periode was dat veel van zijn releases als het ware inwisselbaar waren, is dat met zijn nieuwste plaat Langue Hybride zeker niet het geval. We horen hem namelijk heel wat mogelijkheden en klanken gebruiken die we in zijn muzikale wereld in deze vorm nog niet waren tegen gekomen.
Twee decennia is hij al actief, onze favoriete drone-Canadees, dus werd het tijd voor iets speciaals. De reden waarom dit album zo anders klinkt? Het is een band bestaande uit lokale verwante zielen uit zijn thuisstad Quebec en niet Quach op solopad. Het uur muziek dat hij gedurende één maand componeerde, via improvisaties en probeersels, krijgt zo een compleet andere invulling dan we gewend zijn van hem.
De set werd speciaal gecreëerd voor het Dunk!-festival, alwaar Quach een decennium geleden een memorabele set speelde in het bos. Werken met een band is Quach niet helemaal onbekend. Alvorens hij op het dronepad belandde in 2005 zat hij al een paar jaar in een band, maar dat beviel hem niet echt. Hij wilde liever zijn eigen pad uit zetten en zijn ideeën vorm geven zonder rekening te moeten houden met anderen.
Na twee decennia was het dus tijd om aan het componeren te slaan met een unieke uitvoering in gedachten en dat is hem zeer goed gelukt. Beter eigenlijk dan zijn vorige pogingen om met een band te werken op de platen The Body and The Earth of Machine Consciousness. Die bleven net te veel aanleunen bij zijn dronewereld en bij het vastgelegde idioom van zijn klanken- en sfeerwereld.
Nu, met een band die viool, cello, gitaar, bas, drums, percussie en elektronica toevoegt aan zijn eigen met effecten overladen gitaarspel, komt hij tot een heel ander soort nummers. Van de drones die we van hem kennen blijft eigenlijk maar heel weinig over. Het is veel eerder post-rock zoals een label als Constellation in zijn eerste jaren uitbracht. Uitstekende post-rock dus, die meer is dan de standaardpost-rock waarmee we massaal om de oren worden geslagen.
Uitgewerkte nummers, geen nodeloos uitgemolken instrumentale stukken (al is er geen stem te bespeuren), maar kijken naar de essentie en de mogelijkheden van het ensemble. Het is dan ook een plaat geworden die niet onmiddellijk klinkt als een standaard Thisquietarmy-plaat en alleen dat al valt heel erg toe te juichten. Quach kleurt ver buiten zijn eigen uitgezette lijntjes en zet als het ware een nieuwe standaard binnen het postrockgenre neer. Voilà, zo maak je een grensoverschrijdende en bepalende plaat.
Facebook – THISQUIETARMY – Instagram
