Goth en zijn aanverwanten. Het is me wat in dit land. Aan muzikale kwaliteit was er nooit gebrek, zelfs vandaag niet. Wel helaas een genre dat – op een paar uitzonderingen na – te grabbel gegooid werd aan bekvechtende organisaties of megalomane festivals waar na afloop zowel de concertganger als de artiest de dupe van werd. Zonder namen te noemen weet iedereen waarover we het hebben. Dat het ook anders kan, werd al meermaals in Brussel bewezen – we hebben het inderdaad over Fantastique Nights – en bij uitbreiding ook de Botanique. Ook zij kijken over de grenzen van hokjeszetters heen en brengen duistere muziekjes die je doorgaans kan zien op festivals als Grauzone – of binnenkort in Gent via Double Dare – naar een podium waardoor darkwavehelden op een maandaffiche kunnen prijken naast the next big thing van Stereogum. Precies zoals het moet.
Op appel in het prachtige Museum – het lijkt wel of je het Musée d’Orsay binnenstapt – stond Luminance en Linea Aspera. Luminance is het soloproject van Dea Hydra die in gothrock-middens bekend staat voor zijn werk van Soror Dolorosa en mits wat goede wil te vergelijken valt met de stijl van Merciful Nuns of Fields Of The Nephilim. Voor Luminance wordt uit een volledig ander vaatje getapt. Een allesbehalve nieuw project, want in 2014 was er al een single van hem op het Brusselse Weyrd Son Records waar ooit Whispering Sons nog een release op had of was de full cd Sans Visage die ook uit die tijd kwam best wel een aardig plaatje.
De verwachtingen waren weliswaar niet hoog, maar toch gespannen. Helaas werd het na een paar luttele minuten duidelijk dat we van een heel kale reis zouden terugkeren. Tegen Franse dark pop hebben we niets, wel als het vals gezongen wordt en het een eentonige brij wordt waar je niks met kan. Zelf dachten we aan Plastic Bertrand in goth-outfit, terwijl iemand anders het in de zaal had over Indochine. Ieder zijn meug, zegt men wel eens, maar de onze was het zeker niet.
Ook allesbehalve nieuw is Linea Aspera. Spilfiguur is Alison Lewis die in Londen op Ryan Ambridge botste en Linea Aspera vormde. Het resultaat mocht er zijn, want hun eerste plaat Linea Aspera – die werd uitgebracht op het toonaangevende Amerikaanse Dark Entries Records – vormde samen met acts als Xeno & Oaklander, Boy Harsher, Void Vision of Drab Majesty de ruggengraat voor de revival van de minimal wave. Dit maar om te zeggen dat er in de Botanique een ferm stukje donkere muziekgeschiedenis stond.
Op het hoogtepunt van het succes zette Alison Linea Aspera on hold en richtte ze Keluar op of kwam ze opdraven met solomateriaal op haar label eigen Fleisch Records. Geheel onverwachts kondigde het duo hun terugkeer aan met diverse optredens en nu dus in de Botanique. Opmerkelijk, maar dat is nu eenmaal eigen aan de Botanique, was niet alleen een ferm gevulde zaal, maar ook een publiek waarop je alle leeftijd kon plakken. Ook precies weer zoals het moet!
Het concept is simpel. Ryan verscholen achter de synths – wel niet muzikaal – terwijl Alison zowat iedere centimeter van het podium gebruikte. Stilstaan was geen optie, ook al deed ze er geen moeite voor om het publiek op te jutten. Op de niet te misbegrepen boodschap op het einde van de set met een Arafat-sjaal rond de nek na, bleef het bij een vriendelijk dankwoordje. Meer moest dat ook niet zijn, want Alison gedroeg zich als de popprinses waar ieder duister zieltje stiekem van droomt. Dat de beste nummers uit dat debuutalbum kwamen, verbaasde niemand. Dat ze hun belang in het minimal wave-genre in Brussel met fluo onderstreepten al evenmin. Een terugkeer die met open armen werd ontvangen…
Linea Aspera Facebook
