De Antwerpse/Eindhovense band Fortress met ex-School Is Cool toetseniste Hanne Torfs mag de avond aftrappen met hun dansbare, sferische synthpop. De recent gereleaste single Darkside houdt het midden tussen SX en Chvrches hiermee hoge verwachtingen creërend. Die verwachtingen lijken met nummers zoals Darkness en Wanderlust ingelost te worden. De bassen knallen uit de boxen recht in onze borstkas, onze hartslag in sync pompend. De opzwepende beats zorgen voor een donkere, broeierige sfeer waarop het onmogelijk is om stil te blijven staan. Als frontvrouw pakt Hanne uit met coole dancemoves, zwoel rondzwierend met haar weelderige, Venetiaans blonde haardos. Ze voelt zich duidelijk goed op het podium. Ook vocaal zit het goed, alleen jammer dat er live soms teveel stemeffecten ingezet worden waardoor haar mooie, warme stem soms wat verdrinkt.
Na enkele nummers neemt onze aandacht echter beetje bij beetje af. De songs lijken na een tijdje teveel op elkaar. Een onophoudelijke stroom van bonzende elektropopbeats, deephouse bliepjes, dreunende bassen en een overdaad aan geluidseffecten worden allemaal tegelijk op ons afgevuurd. Het lijkt of ze nog niet goed weten wat ze willen doen met al hun inspiratie en ideëen en dus alles gewoon door elkaar mixen. Als dit doordacht en gedoseerd gebeurt, kan dit zeker een interessant resultaat opleveren. Jammer genoeg slaagt het Belgisch/Nederlands trio hier niet altijd even goed in. Fortress heeft zeker potentieel maar mist op dit moment nog substantie. Wat niet is, kan nog komen mits wat finetuning. Hun ep komt eraan in het najaar, wie weet verrassen ze ons.
Aan substantie ontbreekt het Hydrogen Sea allesbehalve. Twee jaar geleden waren we aanwezig bij de livevoorstelling van hun debuutalbum In Dreams en waren zwaar onder de indruk. Toen nog een duo bestaande uit Birsen Uçar en PJ Seaux. Ondertussen uitgegroeid tot een vijfkoppige band met Patricia Vanneste (voormalig Balthazar-lid), Joris Caluwaerts (STUFF.) en Steven Van Gelder (Tout Va Bien). Vanavond stellen ze hun opvolger Automata voor dat ondanks de titel het digitale ruilt voor het analoge. Minder computer en meer analoge instrumenten met als gevolg meer ruimte voor creativiteit. De aanwezigheid van de nieuwe bandleden werkte duidelijk inspirerend. Zowel op plaat als live, zoals zal blijken vanavond in een uitverkocht AB Club.
Net zoals bij het vorige album is het decor ook nu weer sober maar indrukwekkend en perfect afgestemd op de muziek. Enkele verticale touwen waar met de juiste belichting heel wat machtige effecten bereikt wordt. Iets na negen komen ze dan het podium op, met z’n vijven! Frontvrouw Birsen gehuld in een flitsende glitterjurk met open rug. Een ingetogen You Are Here als opener met sierlijke pianonoten en de fluwelen stem van Uçar die het publiek betovert vanaf de eerste noten. Hetzelfde geldt voor het dartele, uptempo Run dat ons fascineert en schouderwiegend meevoert naar het emotioneel doorleefde Vertebrate. Dat intense gevoel wordt versterkt als gevolg van de intrigerende lichteffecten op het decor. Deze laatste doen hetzelfde bij Sinister en werken complementair op de pulserende beat en de onheilspellende vioolklanken van Patricia Vanneste.
De intro van The Bloop krijgt live een mysterieuze Faithless-vibe. Het kosmische nummer wordt vanavond heerlijk spannend opgebouwd met een schitterende drumsolo als hoogtepunt. In The Center Will Hold en Flogsta klinkt de samenzang van Uçar en Vanneste hemels. En dan hebben we het nog niet over het indrukwekkende vioolspel van die laatste, dat de nummers impregneert met authenticiteit en voor een gedoseerd dramatisch effect zorgt.
Tijdens het live optreden van vanavond wordt duidelijk dat het vervangen van de computer door instrumenten de juiste keuze blijkt te zijn. Pareltjes als Flogsta en het energieke, hypnotiserende Darkest Skies klinken daardoor rijker, intenser en warmer. Setafsluiter Decoherence doordrenkt van weemoedige viool en dwingende percussieklanken zorgt voor een apocalyptisch apotheose.
Het grootste deel van de set bestaat uit song van het nieuwe album maar de band maakt ook tijd voor enkele nummers uit In Dreams in de encore. In de ingetogen ballade Indigo World zien we PJ die met een meesterlijke pianosolo demonstreert. Ze wordt perfect gecomplementeerd door de breekbare, bedwelmende stem van vriendin Birsen die baadt in een glinsterende sterrenhemel. Inclusief subtiele maar treffende stemeffecten. Eindigen doet Hydrogen Sea in grootsheid met een subliem herwerkte versie van megahit Wear Out die majestueuzer en futuristischer klinkt dan ooit en ons met een glunderend gevoel huiswaarts stuurt.
Vanavond werden we ondergedompeld in een dromerige fantasiewereld met een kritische blik op onze planeet en maatschappij. Fluctuerend tussen hoop en wanhoop, sereniteit en onrust, duister en licht, kwelling en zalving, sober en groots. De nieuwe samenstelling van de band werkt en de invloed van de nieuwe leden tilt de muziek naar een hoger niveau. Met z’n tweëen waren ze een ontluikende bloem. Nu, met z’n vijven is die bloem helemaal opengebloeid en schittert ze in al haar stralende, zinnenprikkelende schoonheid. Hydrogen Sea heeft zijn plaats bovenaan de Belgische lijsten veroverd, laat daar geen twijfel over bestaan. Nu de rest van de wereld nog.
