“There are no beats like the one that Bodybeats serve!” Ook op de tweede dag van BIM-fest, zorgden de organisatoren voor een rijk gevuld en gevarieerd programma, waar elk van onze dansspieren enkele dagen van zullen moeten bekomen.
In de vroege namiddag kon je al TC75 – het andere electroproject van de frontman van Amnistia, die vrijdag BIM-fest opende – en Tilly Electronics – het energieke duo Anyone en Anybode die hun electro glitterwave door De Casino verspreidden – aan het werk zien.
Daar waar Fredrik Djurfeldt de dag voordien als frontman van Severe Illusions op de voorgrond stond, zagen we hem bij de Zweedse band Alvar terug achter de knoppen, samen met Jonas Fredriksson en Johanna Backman die wisselend zang en toetsen op zich namen. Vaste kompaan Jimmy Svensson kon er deze keer niet bij zijn, maar de sound die de band met drie neerzette was alvast diep dreunend, dansbaar. Ze beschrijven zichzelf als “moordenaars van het lawaai” en gaven in ruil hartverscheurende elektronisch sonische duisternis.
Histories And Humanities, Reset, Skotsky, Execute a Man… Johanna’s stem klonk de ene keer ijskoud in duister gedreun gebed. Wanneer ze haar spoken words poneerde, deed ze ons evenwel ook aan Anne Clark denken.
In The Very Witching Time Of Night tintelen en poffen de ritmes op tot ze oplopen tot een ploffend, explosief einde.
Human was onze favoriete track. Hoe Fredriksson en Backman in duet gaan… Zij, ogenschijnlijk braaf met lieflijke zang, en hij, die daar tegenaan schuurt met rauw gebrachte vocals. Een stormachtig, experimenteel electroproject!
De zware basbeats, metalen klankstaven die tegen mekaar klinken, de rauw trage vocalen… we vinden er lekkere vleugjes Lacrimosa of Goethes Erben in terug.
Afsluiten deden ze met Olust Och Fägring, geopend door theatraal orgelachtige toetsen en bijna marcherende electrodrums, die de glinstering van de toetsen kentert in deze traag mystieke track vol emoties, waarbij de tekst fluisterend uitgeademd wordt tussen hun elektronische klankkader met uitgesproken toetsen.
Daarna trad Sof Riot aan, het soloproject van de Canadese Jack Duckworth die zich in Glasgow vestigde. Met retro toetsen, weidse beats en een vuile stem zette hij sfeervolle, psychedelische, gemuteerde minimal synthpop neer. Zijn laatste show van 2022 zou hij hier op BIM-fest brengen en zijn helderblauwe ogen geven hem een eeuwige Peter Pan-blik. Het optreden start lekker, maar al na slechts vier nummers gaat het mis en valt alle geluid uit. We horen hem iets mompelen als “My master failed”, waarna hij zich excuseerde omdat hij het optreden moest afbreken.
Dat gaf de Duitse Martin Sane en zijn crew de tijd om het podium klaar te maken voor zijn old school darkelectro-act FIX8:SËD8. Gipsen creaturen met sci-fi draden en verlichting in (alsof het skinny poppen waren – ja, er is ook muzikaal wel een link) en een imposante elektrotafel werden klaargezet. De knappe visuals van een foetus in de baarmoeder namen het hele decor in en Martin Sane – ondertussen voorzien van masker, make-up en bebloede slagersoutfit – werd in een rolstoel, bedekt met plastic folie door zijn elektroman het podium op geduwd. Terwijl de eerste complex donkere ritmes het publiek in gestuwd werden, kruipt Sane als een stervende, kreupele foetus van onder het plastic en begeeft zich richting micro. Het wordt een show. Een heuse voorstelling over geboorte, doodgaan, gezond blijven, verderf en wederopstanding.
Ondertussen kwam hij aan bij de microfoon, die enkel geluid geeft op het podium, maar waar de stem uit bleef voor het publiek. Sane en zijn muzikant blijven in hun rol, terwijl we – ondanks de vocale stilte en de onrust op het podium – toch al genieten van de atmosferische texturen van de instrumentals, vol delicate agressie. Vertrekkend uit zachtzalvende electro die plots overslaat in een combi van helse beats en mechanische hartslagen.
Na een drietal nummers proberen om dat geluid goed te krijgen, valt ook hier de set volledig stil. Gemompel op het podium, doet ons opvangen dat de laptop crashte en ook zij het optreden moesten afbreken. “Überpiemel²”, vloeken we hardop…
Alweer bleven we dus op onze honger zitten, want we hoopten veel te horen te krijgen uit het laatste album The Inevitable Relapse, dat tijdens de covid-pandemie geschreven werd. Iemand van de crew fluisterde iets in Sane’s oor, waarop er een glimlach verscheen en hij aankondigde dat FIX8:SËD8 bij deze geprogrammeerd werd voor EBM-day! Nog even hongeren, maar we zien deze twee heren dus terug op 24 februari!
Eén van de bands die we het minst van al kenden, verbaasde het meest! Het Franse duo Potochkine bracht een dynamische set, die voor de ene niet paste op dit EBM-festival – wegens té veel aanleunen bij techno – maar voor de vele anderen een verademend geschenk vol duisternis was. Techno noire uit Parijs, door Hugo en Pauline. Een koppel dat, met slechts een laptop en enkele modulaire synths, niet veel plaats op het podium inneemt, maar dat podium én bijhorende publiek in de zaal wel vollédig wist in te pakken. Deze twee zielen toonden een krachtig sonisch spel tussen liefde en woede in een machtige spanning tussen EBM, techno, synthpunk en poëtisch Franse teksten. Ze brachten vorig jaar hun derde album Sortilèges uit, waar we enkele knappe tracks uit te horen kregen.
Grommende electro, met twinkelingen en aandrijvende beats, zetten het zwoeldonkere Eros neer. Hugo danst automatique fantastique, van zodra hij de klanken uit zijn instrumenten laat klinken en Pauline werpt haar blik en stem verleidelijk zwoel het publiek in.
Haar stem klinkt theatraal bezwerend in Possédée, van hoog naar laag, terwijl we stilaan in trance raken door Hugo’s instrumentale mantra’s van elektronische hartslagen.
Dit duo is als seks op een podium. Zonder enige aanraking, zetten ze erotiek en verleiding om in geluid. Ze huilt als een wulpse wolvin. We hoeven dan ook niet uit te leggen dat het wildere synthpunknummer Pogo één van onze favorieten was, hoewel het mystieke Tandis Que Les Chiens Geoulent ons ook helemaal inpakte in de elektronische spinsels die in een trager ritme won aan elegante verleiding.
Ook oudere nummers passeerden, zoals Quand Les Autres Nous Effraient, dat start met minimalistische toetsen en beat.
Speelse timbres wisselen grimmigheid af met bezwerende zang onder zwevende synths en technobeats. Als een duivelse godin met scherpe tong bezweert Pauline haar luisteraars in Charivari Furieux, Préférer Se Taire en Les Cheveaux.
Tussen de optredens later op de avond door, mochten we dit – in alle opzichten – mooie duo Potochkine interviewen. Het interview vind je later deze week op onze website!
Sierra cancelde voor BIM dit weekend, maar dat kon Glen Keteleer met zijn dark electro soloproject Radical G. perfect opvangen! Een bivakmuts vol spikes, zijn toetsen en knoppen en een enthousiaste zaal zijn het perfecte muzikale recept voor zaterdagavonden. En wat een muur van sound zette de Belgische producer ook weer neer! De ene beukende dancetrack volgde na de andere, in een mix van elektronische tunes, pure techno, minimal en EBM.
Hardwiegende synths trillen onder helse beats en obscure techno-hooks. We krijgen nummers van zijn laatste album The Deserted Kingdom, maar ook oudere tracks. “Is this the end of days?” Een prikkelend geluid gebed in zware, donkere beats. Onze favoriete track vanavond? Love Ain’t Fashion, met zijn coldwave sfeertje in de vocalen, terwijl de beats stevig door blijven gaan.
Laat ons even in overdreven uitspraken vervallen, maar zoals Potochkine maar twee minuten nodig leek te hebben om zich op te stellen voor een verbluffende set, had Test Dept zo’n drie weken nodig… Maar dat is ook niet verwonderlijk als we het volle podium vol metalen klankwerkstellingen, drums en trommels en ijzeren constructies aanschouwen. Een workshop voor metaalbewerkers had er niet misstaan.
Wat er op volgde was oorverdovend luid en spectaculair. In donkere gesteentes worden we meegenomen in een dystopische regen aan industrial decibels. Alleen al de intro klinkt apocalyptisch duister. En het dragen van de gigantische trom ziet er spectaculair uit.
Eenzame synths doorbreken het gekraak. Als de eerste cimbalen worden aangeslagen, is meteen duidelijk dat de prikkeldraad doorheen de set de helse ritmes zullen zijn, die onze hartslagen overnemen. Met oog voor detail, zoals één blaas op een blazoen, pijnlijk klinkende kreten, dissonant gedragen door een donderend tantrische sound. “Things Fall Apart…”
Het strelen van een zware veer met een metalen staaf klinkt als brullende motoren. Wist je dat?
Hostile is één van de opvallendste tracks in de set, met de hyena als weerkerend element in de visuals. “It’s a hostile environment…”
Zacht zalvend klinken ze af en toe ook: “A ghost in every home”, klinkt het. Met doffe ritmes en glooiende toetsen. “The meaning of life is love”, verschijnt er als quote op de backdrop. Hoewel de liefde deze avond dan toch wel vol woede en erg luid klonk.
Indrukwekkend. Maar… vooral door wat er gebeurde op het podium, want er was veel te zien. Qua geluid was het voor ons vooral de oersterke drummer op blote voeten, die dé muzikant op het podium was, naast de toetsenist. Beiden leken al die mechanistische zware metaalaanslagen aan mekaar te (moeten) lijmen.
Ondertussen werden we backstage geleid, voor een interview met Potochkine, waarna we nog een stukje van de set van Sonar konden meepikken. En daar hadden we wel een tijdje moeten op wachten, want het gebeurt niet zo vaak meer dat Dirk Ivens en Eric Van Wonterghem met dit project het podium op trekken. Het beeld dat we te zien krijgen als we de zaal instappen en het duo al volop in zijn set zit, is prachtig: naar mekaar kijkend, elk voor hun kleine elektro-tafel, staan ze energiek hun ding te doen. Als twee jonge honden, zichtbaar genietend, in het zweet… En in continue verbinding met mekaar, hun overstuurde knoppen en het publiek in de zaal dat ondertussen de dans der waanzin terugvond.
De repetitieve elementen worden zo hard overruled door hun creatieve interrupties, doch zonder ons uit die diepe trance te halen. Een donkere rave van luidruchtige, noisy industrial techno, zoals we ze maar zelden te horen kregen. Geef deze honden meer podia. Tomorrowland bijvoorbeeld. Wedden dat ze daar al die rooskleurige champignons verschrompelen en overbluffen met een dikke vette lijn zwarte techno? Mr. Ivens trok met ABC en The Klinik de wereld rond. Maar ook Sonar moet de wereld horen, want Ivens en Van Wonterghem gaan verder dan de grenzen der sonische waanzin. Opkijkend serieus onder de indruk!
Dank je Bodybeats voor alweer een knap georganiseerde, intense EBM-tweedaagse!
Bekijk hier ook onze fotospecial door Hans Vermeulen.
