De nacht was kort tussen de eerste en de tweede dag van BIM-fest, aangezien de eerste band op zaterdag al om 15.30 uur startte en dj Borg de avond (nacht) ervoor toch nog enkele interessante dansvloermomentjes voorzag!
Het was Donny Woestenborghs uit Hasselt (misschien ken je hem wel, van zijn muzikaal verleden als frontman bij hardcoreband Midnight Souls), die met Such Beautiful Flowers de zaterdagnamiddag mocht openen. Elektronisch aangestuurde new wave, die zelfs met zijn meest melancholische nummers tot dansen aanzet. Ondertussen is het een soloproject geworden, waarmee hij helemaal zijn eigen ding kan doen, zonder compromissen te moeten sluiten. Het was de eerste keer dat we hem alleen op het podium zagen. Met een backtrack en een Korg. En hij klonk beter en zelfzekerder dan ooit, want bracht zijn donkerdiepe vocals met meer variatie dan voorheen, waardoor de nummers één voor één meer pit kregen. Het is al even geleden dat hij iets nieuws uitbracht, hoewel we na zijn debuutep Neon Gloom nog wel enkele singles kregen.
In zijn cover van Now I Wanna Be Your Dog zaten enkele verdraaid leuke scratches verwerkt, hoewel we nog steeds veel liever The Stooges’ versie horen. Daarnaast kregen we o.a. ook nog een Joy Division-cover en de nummers van zijn ep te horen, waaronder ook titeltrack Neon Gloom met zijn rigide koude synthlijn op de achtergrond, maar aanstekelijk catchy toetsen in het refrein.
Eindigen deed hij met Smile. Een zeer mooi, traag en louterend nummer met een diepdoffe beat als een hartslag onder onze huid. We sloten dus niet dansend af (maar dat deden we bij de voorgaande tracks voldoende), maar zagen dat zwartstoere publiek mee wiegen in melancholie.
Ner/Orgis was één van de projecten die niet meteen een belletje deed rinkelen, maar als het electro-/ industrialduo aantrad, herkenden we meteen Tinoc de zanger van Amnistia (die we vorig jaar op BIM-fest ook aan het werk zagen) en Kain van Les Bertass. Geen onbekenden, dus, hoewel we niet vertrouwd zijn met hun werk met Ner/Orgis. Het duo bracht donkere electro, met vocals die door merg en been gingen, tintelende loops, zwevende synths en zware industrial beats. Hard, zonder agressie uit te stralen, konden ze ons alvast bekoren. Zwoele jungle beats werden gecombineerd met mechanische beats. De ritmes gromden en we kregen – jawel, het bestaat – melodische grunts te horen. Achteraf bekeken een vrij eentonige set, maar kwalitatief zo sterk dat we maar bleven dansen op wat dit tweetal neerzette!
Rudi Huybrechts is al sinds de jaren 80 actief als Schicksal. Daar zat een erg lange onderbreking tussen, maar hij blijkt vandaag de dag nog steeds die avontuurlijke electro- en bodybeatartiest te zijn. Soms klonk hij ijskoud, met een minimal retro-electrosound, maar evengoed barstten zijn tracks uit in punky, rebelse atmosferen die voor een breed publiek toegankelijk klonken.
“Crash on the street!”, scandeerde hij, terwijl eclectische synth-uitspattingen de zaal ophitsten. We kregen oud – zoals zijn meer bekende 24 Hours – maar ook nieuw werk te horen. Rudi kwam regelmatig vanachter zijn tafel vandaan om het publiek enthousiast aan het dansen te krijgen. Dat ging vanzelf, met die oplopende retrotoetsen, jungle drums en newbeatelementen, verweven in Schicksals body beats.
“We are winning the battle, winning the war. We have a lot to be thankful for.” En dankbaar was het publiek voor dit optreden, dat hij – uiteraard – met het nummer Bodybeats afsloot, met op de backdrop retrobeelden van koppeltjes die charleston, swing en lindiehop meedansten!
Beide heren zijn afkomstig uit Curaçao, maar ze leerden mekaar pas kennen toen de ene in Den Haag en de andere in Rotterdam belandde om te studeren. Buiten hun roots bleken ze nog iets mooiers te delen: een voorliefde voor muziek uit de vroege newwave- en deathrockscene. Bundel dat en je krijgt Lifeless Past, het duo dat zonder twijfel het beste optreden van dit weekend neerzette op BIM-fest.De strakke, elektrische powerdrums waren ongelooflijk sterk, terwijl de zanger/gitarist op datzelfde kwaliteitsniveau meedeinde en de vingers over de snaren liet glijden terwijl hij zong alsof het hem geen enkele moeite kostte.
In opener Pour kregen we heerlijke uptempo nervo-postpunk met razendsnel drumwerk en stuurse riffs. De gitaar klonk vuil, maar legde even later ook heldere postpunklijntjes neer, samen met de ijl duistere vocals.
De death- en gothrockgitaar en dat straffe drumwerk legden er net dat laagje bovenop, waarmee deze mannen zich onderscheidden van alle andere postpunkbands (je weet wel, die uit de dozijnen). De nummers Witching Hour, Deceived en Resist waren daar o.a. mooie voorbeelden van.
Namen als The Cure, Soft Moon, Whispering Sons en She Past Away schieten door ons hoofd. Maar niet in de zin van “ze hebben hun inspiratie gehaald bij…”, wel eerder als “dit is van hetzelfde niveau als…” Aan alle bookers en concertorganisatoren: doen, want dit Lifeless Past is dat zwarte goud waarop we zaten te wachten.
Bij Mängelexemplar verloren we al snel onze aandacht en het was de eerste keer die avond dat we de publieke frontlinie verlieten. Hoewel het op zich instrumentaal wel goed zat, met die catchy darkdiscodeuntjes van het Duitse duo. We zagen een groot deel van het publiek dan ook dansend opgaan in wat het gepluimde tweetal op het podium deed, bij nummers als Zu Den Sternen Und Zuruck, Mein Herz… We spreken hier van gepluimd en niet van gevederd. De nuance verraadt dat we de act maar niets vonden en blijkbaar doet dat toch veel aan onze muziekbeleving. Het zag er allemaal wat clownesk uit, met de veren rond hun nek en de gekleurde zonnebrillen. Dat deed eerder afbreuk aan de muziek die ze brachten, dan dat het een meerwaarde was. Het deed ons beseffen dat we evengoed iets konden gaan eten, hoewel onze maag twee keer omkeerde bij Mängelexemplars afsluiter en ze 49 Seconds Romance van P1E met hun coverversie live verkrachtten.
Nog een optreden waar we zo naar uitkeken, was dat van This Morn’ Omina, want deze Belgische formatie is veel meer te spotten op buitenlandse podia dan op eigen bodem. Van hoogstaande kwaliteit binnen de unieke tribal industrialscene, waarvoor de zaal dan ook makkelijk volliep.
“Worship liberty and love”. Met die mooie woorden stuurden Mika Goedrijk (zang), Pierre Saint Pierre (elektro), Tom De Mette (eleltro), percussionist Sam en gastartieste Jana Komaritsa ons hun optreden in. Van bij de eerste track The Nameless Grey tot de laatste zagen we meer dan de helft van de zaal veranderen in een woelig dansende massa. De combinatie van darktechno met natuurlijke percussie deed wat met lichaam en geest. We raakten in fysieke trance, terwijl onze geest bewust bleef over alles wat op het podium gebeurde. En dat was behoorlijk wat. Elk van de 5 bandleden zagen we genietend hun rol opnemen. Elk heel uniek, apart, terwijl ze er tegelijk zo stevig als groep stonden. Pierre ging helemaal op in de set die hij in mekaar bokste achter zijn tafel, terwijl Tom wellicht gelijkaardige dingen deed, maar enthousiast mee leek te feesten ondertussen. Wie dacht dat Maurice Engelen een electrodancewonder was, had het mis: het zijn Pierre en Tom. Sam keek met grote ogen van achter de djembé met een gelukkige glimlach naar het dansende publiek. Terwijl Mika en Jana een act brachten, die wel voorbereid moest zijn, met op mekaar afgestemde bewegingen, maar heel spontaan en natuurlijk overkwam.
Ze verloren geen seconde de band met het publiek, terwijl ze Epoch, Shiftwind, Stitchface, The World Tree … krachtig op ons afvuurden. “Fire is the devil”, hoorden we in The Ninth Key en het leek wel of The Chemical Brothers even kwamen meedoen. Of hoe ze in The Immutable Sphere onder zware beats de woorden “hashina ho ha” als een mantra de zaal instuurden.
De Amerikaanse Jana voorzag knappe backings, ging in duet met Mika, liet haar stem ijl glijden of ruw vervormd grunten (in Mainomai), danste en maakte ook nog eens een intuïtief schilderij, dat na de show verkocht werd (het moet een gelukkige dame geweest zijn, die er die nacht mee naar buiten kon wandelen). Knap om dit vijftal bezig te zien. Nog knapper om hen te horen. Toewijding, kwaliteit en passie.
We schreven daarnet dat Lifeless Past het beste was dat dit weekend bracht, maar aangezien het hier om een compleet ander genre gaat, durven we dat gewoon nog eens schrijven over wat This Morn’Omina deed.
De volgende band die aantrad, startte in de jaren tachtig onder de naam Signal, maar veranderde die al gauw in Signal Aout 42 van zodra een populair tandpastamerk gelanceerd werd. Dit geheel terzijde, hoewel het hier om essentiële bandinfo gaat, uiteraard.
We zijn nooit echt grote fans geweest van de Belgische electroband, voornamelijk omdat ze teren op de steeds terugkerende eentonig stampende beats en voor ons iets te weinig gevarieerd klinken. Toch hebben ze al heel wat bewezen en betekend binnen de scene. En dat bewees ook het enthousiasme dat we zagen in de zaal.
Frontman Jacky Meurisse, stond zelfzeker en net zoals de rest van de band, rustig op het podium. De tracks volgden mekaar op in een weinig dynamische, bijna emotieloze vertoning. Enkel wanneer de woorden “Stay in your getto” gescandeerd worden, zien we beroering. Hun oudste tracks als Pro Patria, Waterdome, Dead Is Coming,… werden wat ge-update en we kregen natuurlijk ook nummers uit hun nieuwste album Ex Voto (oktober 2023) te horen.
Of het uitkijken was naar DAF was ons nog niet echt duidelijk. Uiteraard wilden we die legendarische Neue Deutsche Welle-band aan het werk zien. Maar de vorige optredens waren erg wisselend, dus dat werd even afwachten. DAF of Deutsch-Amerikanische Freundschaft ofwel gewoon Robert Görl intussen. Samen met Gabi Delgado-Lopez, die in 2020 jammer genoeg overleed, kunnen we hem tot één van de grote electropioniers rekenen.
Hij droeg het nummer Brothers vanavond dan ook op aan zijn muziekbroertje Delgado, van wie hij te vroeg en te onverwachts afscheid moest nemen. Prachtig nummer nog steeds.
Görl liet zich deze keer bijstaan door de Berlijnse Sylvie Marks. Niet de minste, want als dj, producer, sound- & videodesigner wist de, ook mooi bewegende, dame, de sound enorm sterk neer te zetten.
Bij de eerste tonen en woorden, wisten we het: het werd een topoptreden. Er gaan roddels de ronde dat dit het laatste live-optreden van DAF zou geweest zijn, maar zolang we dat nergens bevestigd krijgen, wissen we dit uit ons brein (negeren dus gewoon, die roddels).
De minimal sound en de kilheid van het genre, zorgden voor rust en verademing in de zaal. Maar iedereen bleef luisteren, aan de lippen van Görl gekluisterd. Dat gold trouwens ook bij de hits Der Raeuber Und Der Prinz, Prinzessin en Sato Sato, waarbij de zaal toch “völlig loss” ging en zowat halverwege de show de helft van het publiek stond te pogoën.
Nog steeds dankbaar zijn we, voor de hit Der Mussolini, die ons nog dagelijks aan het dansen krijgt, de wereld een lesje wou leren in het relativeren van macht en status en ons een dance-plaat van formaat afleverde. “Klatscht in die Hände…” Kein problem, Robert! Dat was hun bisnummer, na afsluiter Als Wär’s Das Letzte Mal. Daar had het publiek om gevraagd. Ze kregen er twee. En daarna keerden Görl en Marks nog eens terug voor een laatste bisronde. Hij genoot zichtbaar. En wij ook.
Wij kijken nu al uit naar de 22ste editie van BIM, maar gaan op 24 februari uiteraard ook samen met Bodybeats de Internationale EBM-day vieren in de Casino in Sint-Niklaas, waar alvast Cat Rapes Dog, Mildreda en Zynik 14 op de affiche prijken en waarvoor nog 2 bands aangekondigd zullen worden.
