Allan Muller had de eer te openen voor de levende punklegende Bob Mould. Allan kan je kennen van alternatieve rocktrots Metal Molly of Satellite City. Solo krijgen we van hem iets helemaal anders: singer-songwriter materiaal en net als Mould alleen met gitaar op het podium, zij het bij Muller een akoestische.
In het midden van zijn set bracht hij een nummer van Wilco, No More Poetry, maar de overige nummers waren eigen werk waar de man blijkbaar al enkele jaren aan bezig is en waar hij wel eens iets mee wilde doen. Hoe gaat dat… Dan is een voorprogramma om de teen even in het water te steken een goed idee natuurlijk.
Evangeline was erbij. In Straightjacket kregen we zelfs een stukje a capella, maar het nummer maakte met weinig middelen wel indruk. Friend was uptempo en ging over vriendschap als bij Laurel en Hardy, sterke banden dus. Paralysed was ronduit mooi. Muller zingt goed en overtuigt op het podium, niet verwonderlijk met zijn cv, we horen er graag nog meer van.
Zonder aankondiging kwam dan om kwart over negen een orkaan genaamd Bob Mould het podium van De Casino opgewaaid en hij vloog er in met zes nummers strak gespeeld, zonder tussenpauze, in één take als het ware. The War, Flip Your Wig, Hoover Dam en Siberian Butterfly om er enkele te noemen. Nummers dus van zowel de jaren tachtig (Hüsker Dü), negentig (Sugar) en uit de solocarrière sindsdien. Dat zou zo blijven de rest van de avond.
Mould was rusteloos, en wanneer de micro hem niet ter plaatse hield, stoof hij het podium rond. Veel overtuiging, snelheid, energie, passie. Enkel één elektrische gitaar, draadloos verbonden met enkele pedalen en een buizenversterker. Na zes nummers even naar adem happen: “I don’t know what to say, I’m having so much fun playing music.” En dat klonk erg gemeend en straalde af op het publiek.
De 62-jarige snelheidskoning bleef maar gaan en serveerde op minder dan anderhalf uur 23 nummers uit. We misten geen drummer en bassist en hij ook niet. Hier en daar, tijdens een brug of tussen twee refreinen, maakte hij eens een uitstap op het fretboard voor een solo of riff, maar doorgaans was het basic: akkoorden rammen en zingen. Dat anderhalf uur zingen verdient ook een vermelding: de man zingt zijn teksten met power maar verstaanbaar. Het is nog maar het tweede Europese optreden van deze tour in Sint-Niklaas, dat scheelt allicht.
Op de zowat 20 platen sinds de jaren tachtig staan heel wat parels die ook in deze gestripte Solo Electric versie indruk maakten. Tijdens The Descent draafde Mould het hele podium rond. Forecast of Rain moest aan het einde enkele rondjes extra krijgen: als een wielrenner die na de tijdrit de rollen op moet.
Tussen twee nieuwe, onuitgegeven nummers, Breathing Room en Hard To Get, kwam het beklijvende Hardly Getting Over It. De man heeft al wat meegemaakt in zijn 62-jarige parcours en dat perste hij allemaal in en uit deze song. Kippenvel!
Ook bij Too Far Down en Celebrated Summer was er veel intensiteit. Op de nummers van Hüsker Dü uit de jaren tachtig zat geen sleet, en ook niet op de man die ze bracht, al over de helft van de set ondertussen en de energie bleef tomeloos. If I Can’t Change Your Mind (Sugar) en I See A Little Light (uit zijn solo periode). Ook deze bijna-hits overtuigden en het einde van de set plezierde de ouwe getrouwe fans: Something I Learned Today brak snelheidsgrenzen en – one, two three, four – Chartered Trips mocht niet ontbreken. Eat this, Ramones!
Mould laat na het laatste nummer zijn gitaar eindeloos klinken, stemt terwijl bij, gaat iets drinken, staat een halve minuut achter op het podium en heeft dan genoeg gerust voor nog twee bisnummers: de cover van Love Is All Around (van Sonny Curtis die ook I Fought The Law schreef) en Hüsker Dü’s Makes No Sense At All rondden het mooi af.
We zagen een vriendelijke grote reus aan het werk, die met nagenoeg geen middelen ook duidelijk maakte waar het in punkrock om gaat: rauwe energie en authenticiteit. We weten ook niet wat we moeten zeggen. “It was so much fun seeing you play music”, misschien? En “Thank you, Bob!”
