In de lente waren we vol lof over het initiatief van Concertzaak om optredens te organiseren in Mechelen. De Dijlestad bezit natuurlijk wel een schouwburg, een cultureel centrum, twee prachtige jazzzalen en een handvol cafés met uitstekende livemuziek, maar een echte concertzaal voor pop- en rockgroepen ontbrak nog. Na passages van onder andere Aili, Patches en Pothamus had de organisatie zaterdag weer drie fantastische bands uitgenodigd om hier verandering in te brengen.
Met het mantra “Make the water warm again”, ondersteund door een sfeervolle viool en strijdlustige drums, kondigt Galine haar komst aan. De zangeres is uitgegroeid tot een vijfkoppige groep, die helemaal ten dienste staat van haar bovenaardse stem. Een uitbundig Woman oogst applaus, maar Galine is op haar sterkst in de intiemere nummers. Zoals Trophy, waarbij ze zelf de gitaar omgordt om een verhaal te vertellen over haar ervaringen met de muziekindustrie. Of natuurlijk Gravity, dat zinderende en bloedmooie nummer over jezelf weer bij elkaar puzzelen na een pijnlijke relatiebreuk. Violiste-toetseniste Esther Coorevits doet er nog een schepje bovenop door daar ook de backing vocals te verzorgen, wat leidt tot een bezwerend slot met de steeds weerkaatsende regel “Let it rain on everything you’ve sold and told.” En dan moet de echte afsluiter nog komen met Paper Moon, dat mediteert tot het explodeert.
BLOND is een verrassing. Niet zozeer omdat de haarkleur van de drie leden blond blijkt te zijn, maar omdat deze dames bedrieglijk knuffelbare muziek maken: achter de lieflijke façade van hun pastelkleurige synthpop met perfect samensmeltende stemmen gaan scherpe, donkere en tragische teksten schuil. Het drietal vraagt “Kennen jullie Hart Verloren (In De Discotheek) van K3? De tekst is veranderd, maar de ‘Boem-boem-boem’ mag je nog altijd meezingen.” Om ons dan op het vrolijke ritme van het originele meesterwerk zinsneden voor te schotelen als “Hij deed iets in mijn drankje in de discotheek” en “Het werd zwart voor mijn ogen in de discotheek.” Het drietal doet het publiek voor hoe te dansen op het nummer Meidengroep van Kinderen voor Kinderen, maar gaat daarna naadloos over naar hun eigen lied Vloed, dat ze opdragen aan een vriend die onlangs zijn broer verloor. En dat live zoveel intiemer en sfeervoller klinkt dan de studioversie.
Er is nog altijd geen naam gevonden voor wat Sweats op het podium doet. De drie leden doemen op uit de duisternis en laten zonder tijd te verspillen aan aankondigingen of bindteksten bonzende beats en extatische stemmen los waar je je alleen maar aan kan overleveren. Stel geen vragen, laat je meeslepen door deze ongeremde intensiteit.
Zangeres Lotte Lauwers en toetsentovenaar Aram Santy kennen we ook van Patches, maar hier brengen ze iets compleet anders, aangevuld met het al even kolkende stemgeluid van Stien Bovijn. Zij duikt zelfs het publiek in en baant zich een kronkelpad tussen de zich in het zweet dansende concertgangers, onverminderd gefocust op de unieke performance van het drietal. En op de inhoud, want Sweats heeft wel degelijk iets te vertellen. Zeker in een nummer als Sluts, waarin beide zangeressen met de strijdkreet “If you’re a slut, then I am a slut. Sluts united!” zich bruusk afstoten van alle schaamte voor vrouwelijke seksualiteit die de maatschappij nog steeds opdringt. Een kopstoot als slotakkoord, hopelijk krijgt Mechelen nog meer avonden als deze geserveerd.
FACEBOOK (Concertzaak) / FACEBOOK (Galine) / FACEBOOK (Blond) / FACEBOOK (Sweats)
INSTAGRAM (Concertzaak) / INSTAGRAM (Galine) / INSTAGRAM (Blond) / INSTAGRAM (Sweats)
