In 1993 debuteerde Pieter-Jan De Smet met het onderschatte album Antidote waarop de singles Baby’s In The World en Fire radiohits werden. Vijf jaar later verscheen album nummer twee August waarvan het titelnummer een echte hit werd. Daarna werd het een tijdje stil rond de Gentse singer-songwriter. Tot 2002, dat was het jaar dat het album Light Sleeper het licht zag, deze keer wel onder de naam PJDS en op zijn eigen label Beuzak. Ondertussen bracht PJDS nog drie albums en één compilatie uit. Het laatste album Siren was een meesterwerk dat in de pers lovend werd onthaald en dus lag de lat voor de opvolger redelijk hoog.
Extinct Birds is een album over alles, niks en wat daartussen beweegt… Pieter-Jan nam het album op met zijn vertrouwde band met Teun Verbruggen op drums, Mirko Banovic op bas en Frederik Segers op gitaren en keyboards, deze keer was goede kompaan Roland Van Campenhout niet van de partij. De opnames gingen van start net voor de corona-pandemie en werden later verder afgewerkt op verschillende plekken en tijdstippen. Het album werd gemixt door Mark Howard (Bob Dylan, Daniel Lanois…) en gemasterd door Reuben Cohen (Pharrell, Bruno Mars…).
PJDS levert een hele diverse plaat af, elk nummer heeft een andere vibe en een ander kleurenpalet. Er wordt naar hartenlust geëxperimenteerd met klanken zonder de songstructuur te verliezen. Elke song is een boeiend stuk waarin de band telkens weer een origineel geheel creëert. Af en toe horen we wat roots en blues invloeden in de lijn van Daniel Lanois gemixt met het experimentele van Tom Waits ten tijde van Bone Machine en het funky aspect van Station To Station en het avontuurlijke van Blackstar van David Bowie met het melancholische van The Blue Nile. Als je zo’n toppers hebt als referentie weet je dat dit een topplaat is.
Extinct Birds is een avontuurlijke trip in de kleurrijke wereld van PJDS met tien topnummers waar je onmogelijk één genre op kan kleven. De Smet en zijn muzikale vrienden kozen niet voor de voor de hand liggende weg. Ze gaan voor het experiment maar toch blijven het ijzersterke songs. Het meest toegankelijke nummer van de plaat is de single If It Wasn’t For Love maar ook hier vind je onder de songstructuur gewaagde arrangementen die de song uniek maken.
Het is een volledig andere plaat geworden dan Siren en je kan ze onmogelijk met elkaar vergelijken. Toch overklast PJDS zichzelf met dit album. Verwacht geen radiovriendelijke of heel toegankelijke plaat maar wie de moeite doet om dit album écht te beluisteren, zal merken dat het één van de boeiendste platen is die de laatste jaren is verschenen.
Op 3 februari stelt PJDS het album voor in de Ancienne Belgique in Brussel.
