Wellicht is er geen band die beter het gevoel van de Koude Oorlog muzikaal kan omschrijven dan Front 242. Net op het moment dat iedere “wereldleider” het opnieuw heeft op herbewapening ten koste van alles, houdt de band ermee op. Ten minste dat zeggen ze toch. Toen deze zomer iedereen dacht dat ze met hun legendarische optreden tijdens de Lokerse Feesten definitief de handdoek in de ring hadden geworpen, werden bijna daags nadien een resem nieuwe concerten aangekondigd. Ook al vrezen we dat het deze keer menens is, hopen we toch dat dit Belgisch instituut op hun woorden zal terugkeren. Front 242 is dan wel uiterst voorspelbaar, maar ook uitstekend voorspelbaar. Maar laten we het eerst eens over de support act hebben, want ook dat is niet de eerste de beste.
Als er een prijs voor moed bestaat, dan mag die in de handen van Dirk Da Davo worden gestopt. Als medeoprichter van The Neon Judgement – misschien niet even populair, maar minstens even groots en invloedrijk als Front 242 – zou het eenvoudig zijn om tien klassiekers uit de kast te halen en daarmee probleemloos het publiek in te palmen, maar dat deed de Leuvenaar niet. Dirk leeft in het heden en weigert om als jukebox te dienen en kiest daarom via Neon Electronics voor een eigentijdse sound. Speciaal voor deze gelegenheid werden wel TV Treated, Schizophrenic Freddy en Factory Walk opgepikt, voor de rest zweerde Neon Electronics bij eigen nieuwe nummers. Het zorgt misschien voor gemor bij mensen die denken dat het vandaag nog steeds 1984 is, maar wie oor had voor hoe een band die op intelligente wijze het oude EBM-geluid via allerlei dance-invloeden in een nieuw jasje steekt, werd op zijn wenken bediend.
Dirk, voor de gelegenheid in een rood t-shirt, liet meestal de vocals over aan Glenn Keteleer aka Radical G. met wie hij ondertussen al 15 jaar samenwerkt. Strak, zowel in het pak als qua geluid terwijl aan zijn rechterzijde Pieter-Jan Theunis (ooit nog bij Skiska Skooper en naar eigen zeggen 300 andere projecten) met de bas voor een extra vibe zorgde. The Neon Judgement is dood – behalve de platen en de herinneringen – lang leve Neon Electronics.
Een stampvolle Vooruit, maar niemand die het anders had verwacht. Organisator Filip Delens van New Wave Club Classix had met het grootste gemak nog wat extra data kunnen toevoegen, getuige de drie komende concerten in Brussel die al maanden hopeloos uitverkocht zijn. Wel jammer, maar zo gaat dat in het leven, dat de concertzaal grotendeels bevolkt was door een ouder publiek. Het getuigt van respect door de oudere fans, helaas iets minder door de jonge garde. Je kan denken wat je wil van Front 242, maar zonder hun en natuurlijk ook Kraftwerk had de dancescène er compleet anders uitgezien. EBM-pioniers dus, om niet te zeggen dé uitvinders van het genre en als dat niet zo is ten minste één ervan.
Front 242 zorgt al lang voor niet meer voor verrassingen, wel voor een geweldig weerzien. Bijna op automatische piloot de vleesgeworden jukebox van tracks die je op iedere newwavefuif hoort. Dat is niet denigrerend bedoelt, het is wel de logische gang van zaken als je al 40 jaar in het vak zit en bijna steeds klassieker na klassieker aflevert. Jean-Luc De Meyer, Richard “23” Jonckheere en Patrick Codenys maakten het zichzelf niet moeilijk en trakteerden het enthousiaste publiek op een greatest hits-set die werd geopend met W.Y.H.I.W.Y.G. Ook voor de band werd het iets speciaals, want in diezelfde Vooruit stonden ze op 10 mei 1984, dagen waarin de term EBM nog moest worden uitgevonden.
Geen Front 242 zonder visuals. IJskoud zoals de muziek zelf en teruggrijpend naar de stijl van Anton Corbijn die destijds de videoclip van Headhunter regisseerde. Grijsgedraaid door vj (geen typo, dit woord bestond in de eighties!) Marcel Vanthilt op MTV, waardoor Front 242 internationale faam en dito respect vergaarde. Bij Body To Body werden de basisprincipes van het EBM-genre nog eens netjes op rijtje gezet, maar het duurde niet lang vooraleer de zaal ontplofte met meezinger Don’t Crash, zeg maar het verplichte nummer van iedere dj die een newwavefuif tot een goed einde wil brengen.
De heren hebben ondertussen wel de pensioenleeftijd bereikt, maar toonden de vitaliteit van jonkies. Hits als No Shuffle, Quite Unusual of Master Hit werden enthousiast gebracht en gingen erin als zoete broodjes. Het absolute hoogtepunt was sowieso Take One. Misschien schrijven we dit omdat dit gewoon de beste Front 242-track tout court is. Na 16 nummers werd de set afgesloten met Welcome to Paradise, legendarisch omdat je destijds – en wie weet ook nu nog – op iedere fuif wel een dorpsgek had die het nodig vond om de legendarische woorden “Hey poor, you don’t have to be poor anymore, Jesus is here!” in je gezicht mee te brullen.
Uiteraard kwam de band terug, ook hier geen verrassingen, maar dat moest niet. Happiness (More Angels) en Headhunter sloten het feestje af. Maar niet zonder het publiek de straat op te sturen met een projectie van foto’s die een indrukwekkende carrière van 40 jaar toonden. Wie weet menen ze het deze keer wel en behoort Front 242 definitief tot het verleden…
Op 16 en 17 mei organiseert New Wave Classix het Double Dare-festival met onder andere Anja Huwe, Lebanon Hanover, Absolute Body Control en Calva Y Nada. Ontdek hier de volledige line-up.
Organisator : New.Wave.Classix Website – Facebook
NEON ELECTRONICS : Facebook
FRONT 242 : Facebook – Instagram
