De eerste vraag die bij ons opkwam bij het horen dat er 144 geselecteerde bands waren: “Vloeit er echt zoveel talent door onze vaderlandse rioleringen?” Humo’s Rock Rally, De Nieuwe Lichting en Sound Track bewijzen wel degelijk dat er muzikale bekwaamheid door onze lokale aderen stroomt. Dat maakt het voor recensenten best een aartsmoeilijke taak om het kaf van het koren te scheiden en daarom zetten we tijdens deze concours onze kritische bril op.
Jesska Fernandes mocht in Trix de spits afbijten, en dat deed ze met flair, overtuiging en een flinke dosis charisma. Geboren in een klein stadje in Portugal, via omwegen in Antwerpen beland, en intussen goed op weg om ook bij ons een naam te maken. Vanaf de eerste noten was duidelijk: dit wordt geen ingetogen set. Met een mix van reggaeton, afrobeat en r&b zette ze meteen de toon.
Daarna was het de beurt aan Ardet, het soloproject van Jan Segers. Hij nam ons mee in zijn eigen, intieme universum, dat opgebouwd is uit elektronische speeltjes, toetsen en een accordeon die als ademend organisme door de set heen zuchtte. De set dreef ergens tussen hemel en aarde, zweverig maar sfeervol, en bewees dat Ardet niet zomaar met geluid speelt, maar met emotie.
De prachtig gestileerde bassiste Aghogho bracht met haar band soul en afropop met een groove die een aanslag is op onze beweeglijkheid. We hoorden referenties die ons terugbrachten naar de funkdagen van Wizards Of Ooze. Sinds hun ep 17 hebben ze enorme stappen gezet en stonden in de Trix uit te blinken in zelfzekerheid. Heel straffe set!
De gitarist van de noisepunkband DAMMIT kwam zijn nieuwe avant-gardistische soloproject voorstellen. Verscholen achter subtiele knopjes en gitaarsnaren die luide en simpele riffs de zaal in stuurde kwam de show nooit helemaal op zijn kookpunt. De drummer durfde de bal wel eens mis te slaan. Ook het publiek werd telkens op het verkeerde been gezet en bleef op hun honger zitten. Baely probeerde zich een plaats te geven tussen Skrillex, Oneothrix en SOPHIE, maar verder dan enkele goed gevonden ideeën en samples verzandde de nummers in een moeras van onuitgewerkte concepten. Waren het de zenuwen die meespeelden?
Crimson Bullet Generation mocht de regenachtige avond afsluiten en had heel de familie opgetrommeld voor morele steun. Gehuld in hun eigen merchandise deden ze dat met volle overtuiging. De band zelf maakte juist iets minder indruk. Hun rauwe melodische rock ging gebukt onder de niet altijd zuivere zang, al is dat muggenzifterij want de frontvrouw toverde met momenten Sleater-Kinney-noten uit haar keel tevoorschijn. Toch tekenden ze voor beste gitaarsong van de avond. Een heerlijke rocker met Thurston Moore op cello!
