Living Colour tourt door de Lage Landen omdat hun album Stain dit jaar de gezegende leeftijd van 30 bereikte. Living Colour zegt u? Voor wie 30 jaar geleden nog te jong was om het mondiale succes en de dito relevantie van ’s werelds beste funkmetalband naar waarde te kunnen schatten, doen we dit hieronder wel even uit de doeken.
De band uit New York werd in 1984 opgericht door gitaarheld Vernon Reid. Living Colour zou een vijftal jaar later twee opeenvolgende Grammy Awards winnen voor ‘Best Hard Rock Performance’. Er zijn er niet al te veel die daar mee kunnen uitpakken. Eerst in 1990 met hun single Cult of Personality, daarna in 1991 met hun album Time’s Up. Concertzaal De Casino kon ze strikken voor één van twee Belgische passages, Depot in Leuven volgt, in aansluiting op een paar Nederlandse doortochten, waaronder die in Maastricht (lees je hier meer over).
Eén en ander lijkt niet al te best te zijn doorgesproken met het management van de band want De Casino was van mening dat Living Colour tourde omwille van 35 jaar Vivid (debuut uit 1988).
35 is een raar getal om te vieren, en zeker als hun derde plaat de kaap van 30 rondde. Ook de fans werden koud gepakt om half 9 toen niet Living Colour maar de niet-aangekondigde Gentse singer-songwriter Raman. de zaal kwam opwarmen. Sta ons toe te citeren uit de bio van Simon Raman: Raman is rauwe emotie, een no nonsense gitaargeluid, melancholische instrumentale intermezzo’s en een stem die, eens hij je eenmaal vastgrijpt, nooit meer loslaat. We kunnen dit alleen maar beamen.
Het had zeker geholpen indien De Casino op voorhand melding had gemaakt van dit voorprogramma, het respect voor zijn kwaliteiten zou een pak groter geweest zijn want wat hij ook probeerde, er was weinig tot geen respons. Zelfs de inbreng van drummer Sylvester Vanborm (van Wallace Vanborn) kon het animo-peil niet de hoogte injagen. Ook Raman zorgde voor verwarring door Sylvester te laten drummen op een drumkit van een andere Gentse superband, Batsmasher.
Wij vonden het muzikaal behoorlijk straf laveren tussen pakweg Jeff Buckley (stem en gitaarspel) en The Black Crowes (stomende bluesrock) en Simon haalde ogenschijnlijk genoegen uit de strijd die hij met het publiek diende te voeren want hoe meer tegenkanting, hoe meer hij de micro richting publiek draaide om de fans van Living Colour tot zingen aan te manen. When Loneliness Succeeds en afsluiter Mantra waren erg straffe songs, maar we hebben niets gehoord dat de middelmaat niet oversteeg. Hij verdiende hoe dan ook beter dan het praatuurtje dat door de concertgangers spontaan werd georganiseerd.
Living Colour verscheen ten tonele mét podiumlicht en zonder show maar met een gevoel van onoverwinnelijkheid als in “we kunnen hier gewoon handjes komen schudden voor een noot is gespeeld, want straks staat het kot hier toch gewoon in brand”.
De line-up is nog steeds die van 30 jaar geleden. Will Calhoun (58) studeerde in de eighties af met een diploma in muziekproductie en engineering en speelde samen met BB King, Wayne Shorter en Public Enemy. Hij werd ‘back in the day’ door de lezerspeiling van Modern Drummer verkozen tot beste nieuwe drummer van 1988 en driemaal (1989, 1991 en 1992) als beste progressieve drummer. Hij werd door de opiniepeiling van Rolling Stone Magazine uitgeroepen tot beste drummer van 1990.
Living Colour was en is gewoon een collectief van begenadigde muzikanten en dat straalde ook af op het torenhoge niveau van hun eerste drie albums. Ook zanger Corey Glover is 58. Hij stond op het punt acteur te worden toen Reid hem rekruteerde op een verjaardagsfeestje waar Glover toevallig de jarige toezong.
Vernon Reid zelf is al 65 jaar maar speelde in Sint-Niklaas nog steeds met de snelheid van een kruisraket. Reid werd door Rolling Stone onderscheiden als één van de 100 beste gitaristen aller tijden.
Doug Wimbish (67 zelfs) kwam de band op basgitaar vervoegen voor de opnames van Stain met een hiphop-achtergrond. Hij was – omwille van zijn enorme kwaliteiten als basgitarist – een fel bevraagd sessiemuzikant en speelde samen met onder andere The Rolling Stones, Mick Jagger, Depeche Mode, James Brown en Annie Lennox.
Living Colour kwam dus de plaat Stain integraal spelen. Deze plaat bracht een donkerder en zwaarder metalgeluid met minder funk en minder fun maar was desondanks weer goed voor een grammy-nominatie en over de hele lijn wellicht hun beste werk.
Ook wij waren na die plaat en het hiaat dat de band in 1995 afriep de New Yorkers uit het oog verloren, net als de rest van de wereld want wie heeft hun nog gevolgd sinds ze in 2003 opnieuw platen uitbrachten, drie in totaal?
Diep in de finale speelden ze met Bless Those het enige en overigens strakke nummer uit de periode 1994-2023. Vooraleer Stain integraal gespeeld werd, passeerden eerst Vivid-songs Middleman en de Talking Heads-cover Memories Can’t Wait de revue. We stonden vlak voor Reid opgesteld en na Go Away gingen we min of meer letterlijk weg. We schoven op naar het centrum want de gitaar van Reid kwam zo nadrukkelijk uit de versterkers gescheurd dat we noch Calhoun noch Wimbish hoorden, laat staan dat we Glover boven de brij hoorden uitstijgen.
Centraal was de balans wel goed en het feest kon ongebreideld van start gaan.
Het zijn Amerikanen met een gezonde neus voor show en hun funk-attitude zorgde geregeld voor leuke interacties met het publiek. Van Calhoun zagen we vooral de armen fel tekeer gaan. Glover keek links en zag Wimbish soleren, keek rechts en knikte goedkeurend bij de feilloze riffs van Reid. Zelf was hij één en al levend kleur met dreadlocks in oranje en een groenblauw glitterjasje. Vreemd hoe slecht mensen kunnen luisteren want ondanks het feit dat Glover had aangekondigd “now we will play Stain from beginning to the end” waren er een paar enkelingen die songtitels van andere platen riepen alsof zoiets anno 2023 nog een dingetje is. Opvallend en toch geweldig dat ze op hun gezegende leeftijd de trashmetalsongs Mind Your Own Business en This Little Pig in hun gekende furieuze versie brachten.
Voorts waren Ausländer, Postman en een ronduit fantastisch gespeeld Wall heel straf. Dit laatste werd aan het eind luidkeels door de volledige zaal verder gezongen.
Grandmaster Flash en Sugarhill Gang werden dan zoals de Living Colour-traditie het voorschrijft, geëerd en gecoverd in een funkmetaljasje en wie kon hier nog beter dan Glover de vocale honneurs waarnemen? Wimbish uiteraard in zijn stijlvolle en hypercoole outfit. Volledige extase was ons deel bij het daaropvolgende duo Glamour Boys/ Love Rears Its Ugly Head. We keken rond ons en zagen mensen met de ogen dicht de teksten meezingen.
Dan was het tijd voor iets waarmee alleen eighties bands wegkomen, meer zelfs, het is een verplichting voor eighties bands. Jawel, de obligate drumsolo die minstens 3 en liefst 5 minuten duurt. Calhoun een paar minuten solo van jetje zien geven is echter nooit een straf.
Type, misschien wel wereldwijd hun grootste hit, was in principe het laatste nummer van de reguliere set. Het werd in een licht aangepaste versie gebracht. Wimbish kondigde de song ook aan met “we are a live band and this shit is real here, this is real live music coming to you”. Het was inderdaad wel eens verademing geen laptops, tapes, keyboards en dergelijke te zien. We zagen alleen effectenpedalen om van te duizelen. Calhoun had wel zo een Mandala drum (elektronisch mengpaneelachtig iets) tussen zijn machinerie gehangen en daarmee stuurde hij wel de typische intro-quotes van de meeste songs de zaal in.
Type werd atypisch gebracht met flarden ska en stevige metalgitaren. De band overlegde op een gezellig nonchalante manier en bleef gewoon staan om meteen de bisreeks aan te vatten. The Cult Of Personality werd uiteraard één groot feest en dat feest kreeg een zinderende apotheose met een strak gespeeld ziedend Time’s Up.
“Time’s up. The rivers have no life. Time’s up. The wold is full of strife. Time’s up. The Sky is falling. Time’s up. The Lord is calling.”
Er werd – de heren waren zich immers immens aan het amuseren – afgeweken van de setlist met een sublieme cover van Should I Stay Or Should I Go. Bij de “stay“ kregen we luid gejuich, bij de “go” kregen we tientallen duimpjes naar beneden. Een fan die de band al aan het werk had gezien had op social media het nummer Solace Of You aangevraagd. Heel knap van de band dat ze dat nummer effectief als slotnummer speelden. Het was hierna over de koppen lopen aan de bar ter hoogte van de merchandise stand want Living Colour beloofde handtekeningen te zetten. Living Colour live was 2 uur lang één ongedwongen funkmetalfeest van die aard dat we eigenlijk onze oudejaarsavond al gevierd hebben.
“56 times in 81 seconds/ This little pig thinks he’s king of the hill. This little pig, well he doesn’t know. He’s the next pig to be killed”. Living Colour was méér dan de koning te rijk.
RAMAN : website – instagram – facebook
LIVING COLOUR : website – instagram – facebook
