2019, toen de wereld nog niet pandemisch vervleermuisd was, bracht in het najaar een band naar Gent die ons eindejaarslijstgewijs van de spreekwoordelijke wijs bracht. Ze kwamen helemaal uit Seoul, Zuid-Korea, en kwamen hun wervelende album Onda voorstellen. Twee ep’s en ruim drie jaar later kwamen ze nog eens naar ons land voor optredens in Aarlen, Diksmuide en de uitverkochte klap op de vuurpijl was hun concert in de Rotonde van de Botanique. Als grote fan van de bevlogen geomungo-kwaliteiten van de raadselachtig mooie Eunyong Sim waren we razend benieuwd hoe haar band Jambinai het er zou vanaf brengen. Nu ja, haar ‘band’ is veel gezegd. Het is een trio want geen Jambinai zonder Bomi Kim en Ilwoo Lee . De drie zitten mooi op één lijn naast elkaar vooraan op het podium. Live laten ze zich tot een kwintet versterken met tourmusici Byeongkoo Yu (bas) en Jaehyuk Choi (drums). Stilaan mogen we die als vast personeel beginnen oplijsten want ze doen dit onderhand al een jaar of 7, en het is nu niet dat Jambinai al decennia meedraait.
ZHITONG XU / NaraBara
Uit de nachtclubs van Beijing, China, kwam een ander Aziatisch en erg boeiend collectief voorprogammaatje spelen. NaraBara heten ze. De drummer legde uit dat dit ‘outline of the sun’ betekent. Ze werden als een potpourri van jazz met mythische verhalen en Mongoolse folk verkocht. Zanger Yider werd op keyboards ondersteund door Asr, gitarist Suoty en drummer Zhitong Xu. Binnen twee weken verschijnt hun debuutplaat Hamt Zamin Hüm. Zelfs google translate kon hier geen betekenis aan koppelen. Feit is dat de Botanique steevast de beste supportbands selecteert en dit was alweer een schot in de roos. De teksten werden – vandaar dat we ondertiteling nodig hadden – integraal in het Mongools gezongen door Yider.
YIDER / NaraBara
Naast de frontman stond een tafel met tal van spullen, alsof we op een braderie rondliepen. Elk item op die tafel werd wel een keer gebruikt en zonder uitzondering kwam daar muziek of geluid uit. Het meest opvallende instrument stond op een statief naast Yider opgesteld en was een variant op de morin khuur, een paardenkopviool. Die werd dan nog eens met Mongoolse frivoliteit omzwachteld. Suoty was het meest overtuigd in traditionele Mongoolse klederdracht gehuld. Het meest spectaculaire was echter dat de band bijzonder Westers klonk. We kregen een interessante mengeling te horen van fusion, jazzy elementen en vooral veel seventies progrock volgens de leer van King Crimson. Zeker als Asr zich liet gaan op het orgel leken we wel Ray Manzarek te horen.
ASR, SUOTY, YIDER & ZHITONG XU / NaraBara
NaraBara was heel aangenaam om te beluisteren, het klonk origineel en tegelijk decennia-overstijgend met een mooi gedoseerde Oosterse touch die nooit overheerste en zomers rustgevend werkte. Ontdekking. Fun fact? Dit optreden was hun allereerste op Europese bodem en per definitie het allereerste van hun Europese tour ter ondersteuning van hun debuutplaat. Dit is grappig omdat het voor Jambinai net het allerlaatste optreden van hun Europese tour betekende. Het was ook meteen het enige uitverkochte optreden voor deze legendarische band uit Seoul. Het werd onverwacht een avondje met een doorstart vol technische averij. De geluidsinstallatie in de Rotonde liet het plots volledig afweten waardoor de bandleden ruim 20 minuten wortel schoten op hun respectievelijke locaties, nog vóór een eerste soundchecknoot gespeeld werd.
De GEOMUNGO van Eunyoung Sim
In vier gevallen een stoel of drumzitje, in het geval van Eunyoung een klein podium waarop ze in kleermakerszit achter haar imposant instrument, de geomungo, plaatsnam. Dit is een horizontaal liggende basgitaar van de zither-familie die dateert uit de 5de eeuw, met een lengte van 162 cm. Bij Eunyoung heeft die 6 zijden snaren die met bamboestokjes bespeeld werden. We kunnen hier niet licht over heen gaan want elke snaar heeft een specifieke naam en betekenis. De hoogstgelegen snaar is de ‘civil string’, die onderaan is de ‘martial string’. Er kunnen ‘schuivertjes’ onder de snaren worden geklikt waardoor die plots hard en hoog gespannen staan. Op haar linkerringvinger zagen we een beschermend hoesje en neen, Eunyoung had zich niet bezeerd, dat is immers een lederen hoesje, een ‘golmu’, dat comfort moet bieden bij het neerdrukken van hooggespannen snaren.
Eunyoung Sim met de golmu op haar linkerringvinger
BOMI KIM & ILWOO LEE / Jambinai
Het technisch oponthoud droeg bij tot de opbouw van een spanningsveld dat uiteindelijk een meerwaarde zou betekenen. Iemand rond ons die de band al méér dan 10 keer aan het werk zag en er ook in Diksmuide bij was zei hierover: “Het was subliem in de 4AD maar ondanks de technische issues was het hier nog een dimensie straffer”. Toen sprak Ilwoo de verlossende woorden ‘thank you so much for your patience, we are good to go’. Meteen weerklonk de schelle klank van zijn blaasinstrument, de ‘piri’ en werd Sawtooth aangesneden. De intro liet ons ook kennismaken met het wondere instrument van de stijlvol uitgedoste Bomi, de haegeum. Dit is een 2-snarige verticale viool waaraan een witte gebogen strijkstok vasthangt. Dit is ook de enige song waarbij Eunyoung haar geomungo met een strijkstok bespeelde.
EUNYOUNG SIM / Jambinai
Een euforische reactie van een geduldig publiek raakte de band die furieus bedankte met een vurige interpretatie van het duo Time Of Extinction / Once More From That Frozen Bottom. Voor deze songs had Ilwoo zijn elektrische gitaar nodig en was het een headbangen op alle fronten. Een gitarist zien headbangen is niet ongewoon, van zittende violistes zijn we zoiets veel minder gewend. Tijdens het slot van Time Of Extinction haalde Ilwoo zijn taepyeongso boven, wat er een beetje uitziet alsof iemand op een klaroen gevaar wil aankondigen. De ‘frozen bottom’ werd aangekondigd als een ‘song for everybody’ die heeft afgezien tijdens de pandemie, meer bepaald mensen die hun werk verloren en artiesten die geen kunst meer konden maken of brengen.
Niet alleen Eunyoung maakte live enorm indruk, dat deed ook Bomi. De haegeum is een instrument dat in de traditionele Koreaanse cultuur wordt gebruikt bij zachte rustgevende muziek. Astor Piazzolla is haar grote held en die maakt tango. De manier waarop zij de haegum bespeelde heeft dezelfde agressie en passie die we bij tango terugvinden. Dit valt perfect te rijmen met de heavy metalfan die Ilwoo altijd geweest is en kon onmogelijk weggefilterd worden in de oplawaai die Sun.Tears.Red nu ook weer was in de Rotonde. Zelfs Tool kruipt hier als een bende koorknaapjes bleek weg in een hoekje. Het deed absoluut denken aan het epische Com(?) van Mono.
Bomi, Ilwoo en Eunyoung leerden elkaar kennen tijdens hun studies “Koreaanse folk, klassieke en rituele muziek”. Het is fenomenaal als je bedenkt dat die zoveel jaren later dan mochten optreden op de slotceremonie van de Olympische Winterspelen in Seoul 2018. Niet met folkmuziek, wel met de hardcore van Times Of Extinction en een leger aan geomungos. Ze zijn nog steeds niet groot in Korea, maar hun ouders kunnen wel tonen dat hun kinderen op tv geweest zijn. Het lijkt ons uiteindelijk nog het beste om de band te omschrijven als een kwintet dat traditionele Koreaanse instrumenten in een modern jasje stopt door ze in te zetten bij noise, metal en postrock-composities. Denk gerust luidop aan bands als Mogwai, Explosions In The Sky of zelfs Black Sabbath. Ilwoo is fan, hij neemt je dit heus niet kwalijk.
Waarom verbaasde het ons niet dat plots een snaar het begaf op de geomungo, in casu de ‘roaming string’. Met een korte blik richting Ilwoo gaf ze te kennen dat er werk aan de snarenwinkel was. Ilwoo had hierdoor ruim de tijd om They Keep Silence languit aan te kondigen. Dit is een song die de laksheid van de Zuid-Koreaanse overheid aan de kaak stelt inzake de ondertussen reeds 9 jaar oude scheepsramp met de Sewol Ferry waarbij 300 jongeren het leven lieten. Veel Koreaanse artiesten maakten sinds die dag gevoelig donkere muziek die traag voortschreed. Ilwoo wil ondermeer aantonen dat de beklemmende duisternis ooit zal omslaan in schitterende sterren. Het vervangen van de snaar was een attractie op zich. Doe het Eunyoung maar eens na, een zijden snaar vervangen op een groot instrument terwijl een volle Rotonde op je vingers staat te kijken. Hiervoor diende ze af en toe het instrument volledig om te draaien op het podium en dat liep bijna fout af toen de hals van de ‘zither’ plots van het kleine podium dreigde te vallen. Gelukkig stonden wij op te letten en konden we de geomungo opvangen wat ons erg dankbare blikken van Eunyoung opleverde.
De missie werd uiteindelijk succesvol beëindigd, wat ook nodig was want Eunyoung ging ziedend tekeer tijdens het slot van They Keep Silence, alweer een dijk van een song, met een dadenkracht om van achterover te vallen. Hoe zij de laatste halve minuut de geomungo half liggend deed ontsporen was te gek voor woorden. Als de denkbeeldige rook om ons hoofd was verdwenen, werd het heilige vuur weer opgepookt met het anthem Onda. Dit is de mythische song waarin Ilwoo de song inzet met een half kerkorgel rond de schouders, want daar lijkt de saenghwang op. Het is tevens de song waarin de samenzang met Bomi en Eunyoung extra kippenvel opleverde waarbij Ilwoo in de finale voor het eerst rechtveerde en de armen ten hemel hief. ’Lift your skinny fists like antennas to heaven’. We konden de link met Godspeed You! Black Emperor in de klankkleur en dramatiek van de songs niet langer wegstoppen.
EUNYOUNG SIM tijdens de finale van They Keep Silence
De lichten floepten aan en de band begon aan een minutenlange zegetocht op het podium, met een leuk fotomoment waarbij de tourmanager de bandleden vereeuwigde met de juichende Rotonde in hun rug. De fans bleven roepen om méér, lang nadat de band van het podium was gestapt. Plots kwam Jambinai druppelsgewijs, aarzelend en overdonderd terug op het podium, ervan uitgaande dat ze wel nog wilden spelen maar dat dit omwille van de avondklok niet meer mocht. Het optreden was immers een halfuur te laat begonnen. De mensen aan de PA gaven hun zegen en een dankbare zaal kreeg een wondermooie toegift met het rustig meanderende Connection waarmee ze vele jaren geleden steevast hun optredens afsloten.
De saenghwang tijdens Onda
Jambinai benaderde vanavond alweer de perfectie, ondanks de technische tegenwind, zonder dat dit ten koste ging van het emotionele kippenvel dat bij iedereen een deel van de outfit bleek te zijn. Jambinai loodste de luisteraar naar een diepteniveau qua emoties dat ongezien is en zorgde er op unieke wijze voor om de muziek tegelijk zwart als wit te laten klinken. De deprimerende teneur van de songs laat eigenlijk altijd een opening om een flinke portie warm zonlicht de tempel van hun nummers te laten doordringen van een boodschap van hoop. Toen Jambinai de Botanique veroverde won hun landgenoot Taehan Kim iets verderop de Koningin Elisabethwedstrijd zang. Korea aan de macht!
NaraBara: facebook
Jambinai: bandcamp –facebook – instagram
