“Voor het eerst sinds 1987 maakt het winkelkarretje opnieuw zijn opwachting op het podium! En dat winkelkarretje heeft zelfs zijn eigen Facebookpagina…” Zo introduceerde Blixa Bargeld Grazer Damm, ongeveer halverwege de set op de tweede avond van de doortocht van de The Year of The Tiger Tour.
Anno 2022 is Silence is Sexy, de weg die Einstürzende Neubauten insloeg in 2000 op die gelijknamige plaat, misschien meer dan ooit het adagium voor het Berlijnse collectief. Maar vergis je niet: aan bezwerende intensiteit, ritmiek, of ook geniaal gekletter, geen gebrek, ook de (a)typische Blixa-screams waren aanwezig. Maar ook véél finesse en subtiliteit.
Neen, géén Yü-Gung (Fütter Mein Ego), Seele Brennt, Z.N.S. of Tanz Debil, noch Haus Der Lüge of Die Interimsliebenden, maandagavond. Wel een absoluut fenomenaal Die Befindlichkeit des Landes, een dromerig prachtig Nagorny Karabach, een bezwerend Sönnenbarke. En natuurlijk véél werk uit Alles in Allem, de plaat waar de band in 2020 al mee dacht te touren. Er zat een letztses biest, en niét am himmel, in de weg zeg maar.
De set was dus vooral geconcentreerd rond het nieuwe album, aangevuld met composities uit Silence Is Sexy (2000), Alles wieder Offen (2007) en Lament (2014), een flinke staalkaart van de laatste twintig jaar dus, met als opvallende afwezige Perpetuum Mobile (2004).
Neem staalkaart niet te letterlijk, de tijd van ijzingwekkende angstaanjagend gekrijs, drilboren en oorverdovende slagen op staal zijn enigszins voorbij. Staal is soms nog subtiel aanwezig, alsook andere metalen samen met plastic of ook rubber. Ook maandag. Mét dus die terugkeer van het winkelkarretje. De zelfgebouwde instrumenten of installaties staan dan misschien minder op de voorgrond, ze zijn nog steeds aanwezig en spelen hun rol. De finesse anno nu wordt nu mooi gecombineerd met gedoseerd geniaal gekletter en geschreeuw. Want Bargeld zingt dan wel beter dan ooit, de man kan nog steeds de meest vreemde geluiden uit diens keel persen, Alexander Hacke staat nog steeds garant voor vette en loeiharde bassen, die onaardse gitaarpartijen van Jochen Arbeit blijven zalig, Rudolf Moser is nog steeds een geweldig percussionist en de additionele keys van Felix Gebhard zijn hemels.
Uit het nieuwe album bleken vooral Wedding, waarmee de set geopend werd, het geweldig swingende Ten Grand Goldie én een zalig Grazer Damm, een feest van percussie waarbij dat winkelkarretje dus weer meedeed én een erg mooi Taschen hoogvliegers.
Ook erg genoten van een beklijvend How Did I Die?, uit de ‘oorlogsplaat’ Lament (2014) en een betoverend mooi Nagorny Karabach (2007).
Maar het grootste ‘vuurwerk’ kwam dan toch van de oudste oudjes in de set. Die wisten de aanwezige melomanen nog het meest te beroeren, maandagavond. Of hoe de composities uit het tweeëntwintig jaar oude Silence Is Sexy met de meeste, zoniet alle, prijzen gingen lopen. Wat een feest was het retestrakke Die Befindlichtkeit des Landes? Die moddervette bassen van Hacke, die dwingende ritmiek, die sfeer. En of we stonden mee te zingen? Schuldig!
Of ook de eerder gemelde bezwering van Sonnebarke! Ronduit schaamteloos genieten van het immer mooie Sabrina en helemaal uit de bol gaan met een trefzeker, monsterlijk machtig en magistraal Redukt: alles kaputt! We voelen ons wat schuldig tegenover de aanwezigen van de zaterdagshow, want wij kregen wél deze knaller in de set.
Een show van Einstürzende Neubauten was altijd al een beleving. Dat is het nog steeds. Subtiliteit won en wint meer terrein, de composities zijn minder agressief, maar blijven inventief en ingenieus. De intensiteit blijft.
De kennismaking met het ‘nieuwe werk’ uit Alles in Allem smaakte (naar meer). En het is weer afwachten welke geniale muzikale wegen het Duitse gezelschap nu weer gaat inslagen!
