Lag het aan de Sinksenfoor die een paar honderd meter verder in volle glorie bezig was? Waarschijnlijk niet, toch moet er een reden zijn waarom er gisteren slechts een handjevol mensen naar de Trix was afgezakt om een band te bewonderen die zonder overdrijven omschreven mag worden als één van de meest talentrijke van het moment. De naam? Doomsquad. Nog nooit van gehoord, horen we je mompelen? Wellicht niet, anders stond je gisteren zonder twijfel in de Antwerpse rockzaal.
Vooraleer we de nieuwste belofte op Bella Union aan het werk konden zien, was The Germans aan de beurt. Achteraf bleek dat zelfs de hoofdact onder de indruk was van deze Vlamingen. Zo’n tien jaar geleden stonden de Gentenaren in de halve finale van Humo’s Rock Rally. Maar wat doe je ermee als je weigert om compromissen te sluiten en optredens brengt die voor een deel uit pure improvisatie bestaan? Weinig dus, behalve het hart van de fijnproevers veroveren. Er is weinig interactie, wel zuigen de vier je mee in een cocktail van krautrock en experimentele (toegankelijke) noise. Muziek die iets van Can, Liars of de vroegere Swans heeft. Luid, maar heerlijke oorsmeer. Soms funky (tamtams doen het altijd), dan weer ondoordringbare noise, aangescherpt door Jakob Ampes speciale stem.
Doomsquad is het perfecte voorbeeld dat muziek anno 2016 nog steeds origineel kan klinken. Nou ja, er zijn weliswaar raakpunten met Talking Heads (en blijkbaar is men zelf uiterst geflatteerd met deze vergelijking), wel doet men er zijn eigen ding mee. Deze vijf Canadezen (Allie, Jaclyn en Trevor Blumas zijn broer en zus) maken eigenzinnige psychedelica die zowel dansbaar als mystiek is, je mag zelfs gerust het woord hippie gebruiken. Toegegeven, dit vijftal uit Toronto ziet er op het podium bij momenten angstaanjagend uit. Toetseniste en zangeres Allie stapt tijdens It’s The Nail That Counts, Not The Rope van het podium en schreeuwt recht in het gezicht van iedere toeschouwer nette woorden als “fuck you” en “motherfucker”. Geen nood echter, eens de show is afgelopen zijn ze gewoon de liefste wezens die je je maar kan inbeelden. Het is het uitspuwen van demonen, het gif in je lichaam dat je naar buiten wil werken, weet je wel. Doomsquad is echter meer dan een bende outsiders die hun gezicht met roet bedekken, muzikaal valt er ook heel wat te beleven. Er zit zo veel in Doomsquad, dat het nauwelijks bij te houden is: van martial drums tot dwarsfluit. Niet het typische radiovoer (hoewel single Solar Ass enorm op de heupen werkt, weliswaar in positieve zin), dat niet, maar de veertig aanwezigen (tja) wisten dat ze zaterdag in Antwerpen de toekomst zagen.
