Laten we beginnen met een bekentenis. We hebben het in de regel niet zo voor bands die na één, twee of zelfs meer decennia aan oorverdovende stilte zichzelf weer in de spotlights proberen te wringen. Reünie-redenen meestal te over. Financiële noodzaak, een fanbase die weigert uit te sterven, verveling of de simpele vaststelling dat een reanimatie van de oude band het enige middel is om niet helemaal in de anonimiteit te verdwijnen.
Niets van dit alles bij Dead Man Ray. Vorig jaar opnieuw tot leven gewekt zestien jaar na de release van Cago, het album dat met Steve Albini werd opgenomen. Sindsdien gingen de bandleden hun eigen eigenzinnige weg. The many adventures of Daan liepen daarbij het meest in de kijker.
Kort: ze hadden het eigenlijk te druk om Dead Man Ray formeel ter aarde te bestellen. In het druilerige Sint-Niklaas tekende de comeback-band van het jaar voor een uitstekend concert, opgehangen aan het nieuwe album Over.
Een nieuwe plaat maar de band ging in een volgelopen Casino van start met het oude-vertrouwde Landslide, één van de koninginnenstukken van Cago. De rustige vanzelfsprekendheid waarmee één en ander werd gebracht deed in niets vermoeden dat deze concentratie van talent vlotjes zestien lentes heeft laten schieten.
Alle nummers van het nieuwe album stonden op de playlist. Home kwam eerst aan bod maar de eerste piekmomenten dienden zich aan met The Ladder en Middle Aged Men. Visueel kracht bijgezet door een black & white video in de achtergrond waarin je iconische figuren als Mark E. Smith, Boy George en Paul McCartney in geen tijd zag transformeren van pokdalige jonkies tot heren met grootouderlijke allures. De tijd gaat snel, gebruik hem wel. Boodschap begrepen.
Tussendoor ook goed voor een stormachtig applaus; de DMR-klassieker Chemical. Ingeleid door Daan met een galmend: “en kent u deze no-hog?” (grijns). Zeer zeker. En het klinkt 20 jaar na datum nog altijd even fris en relevant.
Na het rustig voortkabbelende How To Fall werden de coulissen opgezocht maar niet voor lang. Een korte break later, goed voor hoogstens een kwart sigaret, stond de band alweer op het podium. Drie nummers kleurden de bis. Sunny Side Down opende de zachtjes de laatste ronde, meteen gevolgd door Take & Give. Met een spetterend en lang uitgesponnen Copy Of 78 waarin iedereen van de begeleiding zijn solo mocht plaatsen, werden de boeken gesloten.
Uit met Over. Over en uit. Hopelijk niet voor een nieuwe hiatus van zestien jaar zo mijmerden we toen de laatste trein zich in beweging zette, weg uit het kouwelijke Waasland. Dwarsliggende durvers zoals verenigd in Dead Man Ray zijn er nooit te veel. Ex-cel-lent concert.
